Het fenomeen van de recordkampioenen - Müller laat tijdens de lunch zien waarom hij onmisbaar is voor Bayern

De Amazon-documentaire “One of a Kind” neemt een kijkje in het leven van Thomas Müller. Maar wat maakt deze legende van Bayern zo uniek? Een zoektocht naar aanwijzingen tijdens de filmpremière.

“One of a Kind” – zo heet de Amazon-documentaire over Thomas Müller . Een titel die zichzelf lijkt te verklaren door de indrukwekkende verzameling titels. Bijna geen enkele andere speler heeft zo vaak edelmetaal gewonnen, bijna geen enkele ander heeft succes zo vanzelfsprekend gevonden. En toch schiet dit tekort om het fenomeen ‘Thomas Müller’ werkelijk te vatten. Wat maakt de Beierse Bazi zo uniek? Zeker in een wereld van individualisten… een zoektocht naar aanwijzingen bij de filmpremière in München .

Nog voordat de film over het scherm flitst, laat de hoofdrolspeler zelf al een voorproefje zien van zijn uniciteit. Op het podium, naast regisseur André Hörmann, voel je het meteen: die Müller-achtige mix van warmte, sluwheid en nuchtere charme. Ontwapenend, Beiers warm en toch verfrissend normaal. De sterspeler van Bayern maakt grapjes en omhelst Hörmann herhaaldelijk. Met de mondhoeken omhoog, zoals in de film “Pinguïns van Madagaskar”, staan ​​de twee samen – zichtbaar tevreden met het eindproduct.

En natuurlijk zou Müller Müller niet zijn als hij niet een grappige spreuk op zijn lippen had. Er is een casting geweest voor de regierol, vertelt hij lachend. “Er waren er twee, maar ik kende er al één.” En dan begint het – een meedogenloze ontdekkingsreis in de wereld van Thomas Müller. Altijd vergezeld door één vraag: Waarom is hij “uniek”?

"Als Messi een goochelaar is, dan is hij de hoge hoed", legt oud-bondscoach Joachim Löw een paar minuten na aanvang van de film uit. Het is dus hoog tijd om deze cilinder eens nader te bekijken. Wat zit er nu echt achter? De uiteindelijke samenstelling blijft ook na afloop van de film een ​​mysterie, maar één ingrediënt springt er onmiskenbaar uit: vrolijkheid. Thomas Müller belichaamt dat als geen ander – vooral in de moeilijkste momenten.

De film volgt hem in een fase waarin hij bij FC Bayern onder trainer Thomas Tuchel vaak slechts toeschouwer is. “Het leven is serieus, de kunst is vrolijk”, staat er in Schillers Wallenstein. Maar Müller lijkt het leven zelf als een kunstwerk te beschouwen. Of hij nu verslag doet vanuit Rome na een bittere nederlaag of via de webcam vanuit huis: zelfs in zijn meest bedachtzame momenten is er altijd een sprankje vrolijkheid.

Het duidelijkst wordt dit duidelijk tijdens de lunch aan de tafel van de Müllers. Met moeder Klaudia en vader Gerhard – een moment dat net zo nuchter is als de hoofdrolspeler zelf. Eerst verdeelt Müller op voorbeeldige wijze de salade uit de kom – om er kort daarna ondeugend direct uit te eten. Een moment vol ondeugendheid. Als het gesprek even later op zijn rol onder Tuchel komt, komt er nog een andere kant van zijn opgewektheid aan het licht.

Hij kon onder Tuchel de slachtofferrol aanvaarden, zich overgeven aan de ernst van het leven en zich eenvoudigweg neerleggen bij zijn lot. Maar dat zou niet bij zijn aard passen. Zoals hij het zelf in de film zegt: In plaats van te worstelen, geeft hij er de voorkeur aan om elke dag vreugde in zichzelf te vinden. Juist deze houding is het geheim van zijn succes. Of zoals Karl-Heinz Rummenigge het treffend verwoordt: “Thomas haalde het maximale uit zijn kunnen. Hij won alle titels.”

Een doel waar Bayern elk jaar naar streeft. Daarom is Thomas Müller veel meer dan alleen een speler – hij is onmisbaar voor FC Bayern. Hetzij actief op het veld, hetzij in een leidinggevende rol na zijn carrière. Hij belichaamt wat de Müllers aan de eettafel beleven: familiaire warmte, nuchtere humor en onvoorwaardelijke identificatie. Waarden die de basis vormen van FC Bayern. Zeker omdat “Mia san Mia” niet alleen gekenmerkt wordt door succes, maar ook door vrolijkheid, sereniteit en de diepe overtuiging dat Bayern uiteindelijk altijd wint. En dat is precies hoe het unieke Thomas Müller in elkaar zit.