AC/DC in Berlijn: Angus Young zorgt voor een hellevuur in het Olympisch Stadion

Het was zo'n avond waarop Berlijn rockte alsof er geen morgen bestond. 66.000 fans, uit heel Duitsland, maar ook een verrassend aantal uit Polen, Tsjechië en Denemarken, vulden het Olympisch Stadion in de vroege maandagavond. In totaal wilden 66.000 toeschouwers AC/DC zien optreden. Uren voor het concert scheen de zon fel en hing er een zomerse sfeer op het Olympisch voorplein. Toen hardrocklegendes Angus Young, Brian Johnson en de rest het podium betraden, veranderde de hitte in een felle, oplaaiende passie.

Met de openingsriffs van "If You Want Blood" veranderde het Olympisch Stadion in een kolkende zee van hardrock. Duivelshoorns gloeiden, tienduizenden mensen staken als gekken hun armen omhoog naar de avondhemel, elke toeschouwer toonde minstens één keer het onmiskenbare rockbord. De menigte was op volle toeren en AC/DC gooide al vroeg op de avond olie op het vuur met "Shot Down in Flames" en "Demon Fire".

AC/DC: Hardrocklegende Angus Young is de ster van de avond

De ster van de avond? Ongetwijfeld gitarist Angus Young, medeoprichter van de Australische band en vanavond de onwrikbare drijvende kracht achter AC/DC. De manier waarop hij over het podium wervelde, nog steeds zo behendig als een 70-jarige tiener, verbaasde het merendeel van het euforische publiek. Hij begon nonchalant in zijn iconische schooluniform, maar al snel werd het wild om hem heen. Zijn haar ging een eigen leven leiden, zijn voeten wisselden elkaar af in de maat en zijn energieke gehuppel over het podium blies zelfs de laatste twijfelaars weg. "Die man is 70 jaar oud, gewoon gek," verwonderde een fan op de tribune zich.

Brian Johnsons stem gaf vervolgens een donderende, krachtige rock-'n-rollperformance. "Thunderstruck" deed het stadion voor het eerst echt schudden. "We got Berlin took!" brulde hij, hees en triomfantelijk. Het was een van de hoogtepunten van de avond. De "Power Up"-tournee , vernoemd naar hun meest recente nummer 1-album, dat in 21 landen de hitlijsten aanvoerde, bewees: AC/DC is nog lang niet klaar.

Voor, tijdens en na het concert stelden veel toeschouwers zich dezelfde vraag: zou dit echt hun laatste keer zijn? De band klonk zo energiek, zo verdomd jeugdig, dat het bijna absurd leek om zelfs maar over een mogelijk afscheid te praten. Ze worden er immers niet jonger op. Angus Young ramde nog steeds als een maniak op zijn riffs, Brian Johnsons stem kraakte met dezelfde oerkracht als decennia geleden – en het publiek? Ze bedankten hen met een toewijding die liet zien: deze band is gewoon goed voor de mensen. Maar jouw gehoor en je eigen oren zullen de komende tien jaar waarschijnlijk ook geen goede vrienden zijn met AC/DC.

Was dit het laatste AC/DC-concert in Berlijn?

Maar wie mocht er nu eigenlijk hardrocklegendes in hun derde lente aanschouwen op deze midzomermaandag? Een blik door de menigte in de arena onthulde een fascinerend panorama van generaties. Ten eerste: het was een bonte mix: ouderen, 30- tot 45-jarigen, waarschijnlijk via hun ouders bij AC/DC terechtgekomen, maar ook jongeren die hardrock waarschijnlijk via uitwedstrijden in het voetbal ontdekten, naast tieners voor wie "Highway to Hell" of "Hell's Bells", ingeleid door de monumentale klok, gewoonweg cultureel erfgoed zijn. "Mijn vader draaide de platen voor me - nu ben ik hier en begrijp ik waarom", aldus een 19-jarige uit Neukölln .

De dresscode? Meestal AC/DC-shirts – tussen de 70 en 80 procent daarvan was merchandise van de band. En dat ondanks de ongeschreven concertregel dat je geen shirt mag dragen van de band bij wie je op dat moment bent. Laat maar zitten. Met ticketprijzen tussen de 10 en 15 procent was het zeker geen goedkope avond – maar zoals de enthousiaste gezichten later onthulden, was het elke cent waard. Volgens de politie was er maandagavond geen sprake van grote stress.

Tijdens "You Shook Me All Night Long" transformeerde het Olympisch Stadion in een gigantisch koor. Niet iedereen kon het tempo bijhouden – tientallen oververhitte of overmoedige fans moesten door ambulancepersoneel naar buiten worden begeleid. En ja, de vele lampjes van mobiele telefoons in de lucht waren soms irritant – maar Berlijn liet zien dat het kan rocken. Al is het concert natuurlijk niet te vergelijken met Buenos Aires 2009, dat eindigde in pure Zuid-Amerikaanse extase.

Toch konden meer dan 66.000 toeschouwers op één avond al hun zorgen een paar uur vergeten, hun vuisten in de lucht steken en hun trompetten laten schitteren. "For Those About to Rock", compleet met een kanonsaluut en een prachtig vuurwerk, sloot het concert spetterend af. Zou het de laatste keer zijn? Wie weet. Maar één ding is zeker: zolang AC/DC kan spelen zoals vandaag, moeten ze dat blijven doen. Mogen ze nog lang blijven.