Nicole Kidman is nu een ster in de bioscoop en streaming

“Droom een ​​beetje van mij,” zingt Nicole Kidman in de openingstitels. Een lieflijk liedje, alweer 95 jaar oud. De bekendste versie komt van het flowerpowerkwartet Mamas & Papas. Het gaat over de luchtigheid van de liefde. In de serie “The Undoing” (2020) krijgt het lied echter een tweede betekenis: “Just dream me up – in reality, I’m someone completely different.”

"The Undoing" gaat over psychotherapeut Grace Fraser, gespeeld door Kidman, haar man, kinderoncoloog Jonathan (Hugh Grant), en hun zoon Henry (Noah Jupe), die naar een elitaire school gaat. Perfect, hecht gezinsappartement, droomappartement in de Upper East Side. Dan is er iemand dood, Jonathan is weg, het kankercongres waar hij naartoe wilde is een verzinsel.

Showrunner David E. Kelley (“Big Little Lies”) en de Deense regisseur Susanne Bier (“The Night Manager”) creëerden een boeiende serie over liefde, vertrouwen, dood en leugens. Hugh Grant knipperde onschuldig met zijn ogen, alsof hij nog steeds Nettling uit “Four Weddings and a Funeral” (1989) aan het kijken was. Maar Nicole Kidman had een angst die niemand anders kon verdragen zoals zij. Haar wereld stort in. Haar mond lacht, maar haar ogen schreeuwen. Een dubbel gezicht.

De thriller met zijn valse vermoedens en onmogelijke moordenaar werd een hit. Met deze serie maakte ze duidelijk dat televisie voor filmactrice Kidman niet zomaar een uitstapje was, maar dat ze er haar tweede podium van zou maken, gelijkwaardig aan de bioscoop. "Ik wil niet het makkelijke werk", zei ze destijds. “Ik vind het leuk als dingen snel zwaar worden.”

Drie jaar eerder had ze de aantrekkingskracht van het ‘kleine scherm’ al ontdekt. In het tweede seizoen van Jane Campions thrillerserie "Top of The Lake" speelde ze een adoptiemoeder die verdacht werd van moord. Het vakblad ‘Variety’ sprak van een ‘geweldige prestatie’.

En in “Big Little Lies” datzelfde jaar speelde ze Celeste, een slachtoffer van huiselijk geweld. De in 2021 overleden Canadees Jean Marc Vallée ("Dallas Buyers Club") regisseerde de film en het was Kidmans eerste samenwerking met "Ally McBeal"-bedenker David E. Kelley, die het scenario schreef. In het tweede seizoen ontkwam Celeste aan de tegenslagen in haar huwelijk. Zwaar.

In de oude eeuw was de televisie een uitlaatklep voor degenen die niet meer voldoende geld verdienden met de bioscoop. Vrouwen werden hier extra door getroffen, omdat van hen werd verwacht dat ze in hun films jeugd en schoonheid uitstraalden. Zelfs Hollywood-grootheden als Bette Davis en Katharine Hepburn belandden in de minder veeleisende “slipper cinema”. Sinds de opkomst van kwaliteitstelevisie in de jaren 2000 en streamingdiensten in de jaren 2010, is televisie fundamenteel veranderd. Het is net zo krachtig als cinema, maar dan nog epischer.

Rond de eeuwwisseling waren er in Hollywood nauwelijks grote rollen weggelegd voor actrices van in de vijftig en zestig. Meryl Streep was de enige die voortdurend bezig was. Ondertussen is er vraag naar vrouwelijke sterren op hoge leeftijd. De carrières van actrices als Julianne Moore, Angelina Jolie, Isabella Rossellini, Halle Berry, Viola Davis, Pamela Anderson, Tilda Swinton en vele anderen lopen nu voor onbepaalde tijd door.

Angelina Jolie, die op 4 juni 50 wordt, was onlangs succesvol als operadiva Maria Callas in Pablo Larrains "Maria", Cate Blanchett (56) in Steven Soderberghs spionagefilm "Black Bag - Double Game". Demi Moore (62) maakte een comeback met haar hoofdrol in Coralie Fargeats body horror "The Substance" en ontving daarvoor haar eerste Golden Globe, Jodie Foster (62) kreeg een Emmy voor haar hoofdrol in de pikzwarte thrillerserie: "True Detective: Night Country".

In maart merkte het Britse dagblad The Guardian een culturele verandering op, een destigmatisering, het einde van de vrouwenhatende leeftijdsgebondenheid. Oudere vrouwen in Hollywood zijn niet zozeer winstgevend ondanks, als wel dankzij hun leeftijd. ‘Oud’ is het nieuwe ‘waardevol’. De dames zijn gewild op de rode loper en leveren vaak het beste werk van hun carrière af.

Tegenwoordig is een jong publiek ook geïnteresseerd in spannende oudere personages. Ouderen blijven bioscoopbezoekers en willen niet alleen tieners en twintigers op het scherm zien. The Guardian ziet dat Hollywood zich afkeert van de puur mannelijke (seksistische) blik. Een stap vooruit.

Kidman wordt op 20 juni 58 jaar en het gaat zakelijk gezien beter dan ooit – in beide media. De in Hawaï geboren Australische (en Amerikaanse), dochter van een verpleegkundige en een biochemicus, wilde actrice worden sinds ze als kind Margaret Hamilton zag als de Boze Heks van het Westen in de sprookjesfilm "The Enchanted Land" (1939). In Australië ontving ze op 20-jarige leeftijd de Australian Film Institute Award, het Australische equivalent van de Oscar, voor haar hoofdrol in de miniserie "Vietnam" over de Australische betrokkenheid bij de Vietnamoorlog.

Het werd pas echt spannend in Hollywood in 1995, met het personage van de moordlustige nieuwslezeres Suzanne Stone in de mediasatire "To Die For" van Gus Van Sant, over de ongezonde verslaving die gepaard gaat met het leven als ster. Een manipulatieve carrièrejager die tieners (de jonge Joaquin Phoenix) verleidt tot seks en hen overhaalt om moord te plegen – dat had Kidmans carrière zeker kunnen ruïneren.

Nadat ze de vrouwelijke hoofdrol had gespeeld in "Eyes Wide Shut" (1999), Stanley Kubricks bewerking van Arthur Schnitzlers "Dream Novel", kon Kidman haar rollen kiezen. De Amerikaanse criticus James Berardinelli noemde Kidmans acteerwerk “consequent uitstekend”. Als Alice leverde ze ook onverschrokken de "frontale naaktheid" af die Kubrick wilde om de jaloerse fantasieën van haar echtgenoot, gespeeld door Tom Cruise, te visualiseren.

Kidman bleef de regie in handen houden, er was een afspraak, zoals ze in 2020 aan The New York Times Magazine vertelde: "Hij zou me de scènes met de naaktscènes laten zien voordat ze in de film werden opgenomen." Kidman had geen bezwaren.

Daarna zong ze in Baz Luhrmanns fin-de-siècle-musical “Moulin Rouge!” (2001) maakte het publiek bang en bang in de horrorfilm "The Others" (2001) van Alejandro Amenàbar, maar werd uitgebuit en nam wraak in de beschilderde straten van Lars von Triers theaterstad "Dogville" (2003).

Virginia Woolf werd haar Oscar-rol. De fragiele, angstige, serieuze, gevoelige, sterke, zwakke Kidman, gekweld door geesten, verbeeldde in Stephen Daldry's "The Hours" (2002) schrijven als een onvermijdelijke evenwichtsoefening op de rand van waanzin.

De film, met in de hoofdrollen Meryl Streep en Julianne Moore, begint in een krachtige mineurtoonsoort: Virginia Woolf, een genie dat wordt opgejaagd door stemmen en auteur van "Mrs. Dalloway", zweeft door de varens van een riviertje in Sussex als een vreemde vis die eindelijk zijn element heeft gevonden na een leven in een vreemde vloeistof.

Sinds 2018 speelde ze in tien films – van auteursfilms tot blockbusters – en acht televisieseries. Dat de films zo zwaar zijn als Kidman wil, en dat het vrouwelijk perspectief de boventoon voert, komt doordat ze al lange tijd een controlerende rol speelt - als producent die de voorkeur geeft aan vrouwelijke schrijvers en regisseurs. In 2010 richtte ze haar bedrijf Blossom Films op en was ze onder meer betrokken bij de productie van “Big Little Things”, “The Undoing” en “Nine Perfect Strangers”.

Voor de tweede keer is ze momenteel te zien op de streamingdienst Amazon Prime Video Masha Dmitrichenko, de blonde therapeute met het Slavische accent, die in het eerste seizoen haar "negen volkomen vreemden" begroette (showrunner was wederom Kelley, de roman was gebaseerd op Liane Moriarty, net als bij "Big Little Things") met de zin "Jullie kwamen hier allemaal om te sterven".

Lange tijd gebeurde er weinig, maar Masha's betrouwbare verschijning tijdens geduldige crises zorgde ervoor dat haar etherische schoonheid spinachtig leek. Haar koortsachtige, donkere blik, die haar glimlach en haar zachte woorden tegensprak, gaf het gevoel dat de vreugdevolle samensmelting van de vreemden tot ‘iets als familie’ niet alles kon zijn. Toen gingen de afgronden open en een gewelddadige draai onthulde een tiende vreemdeling.

Deze keer doet ze haar beloften van genezing in Hotel Zauberwald in de Oostenrijkse Alpen (een kleine toespeling op de roman "De toverberg" van Thomas Mann, die zich afspeelt in de Zwitserse Alpen), waar ze voornamelijk voor Amerikaanse onderzoekers is gevlucht. Ze draagt ​​hiervoor een chic, halflang kapsel. Het koude rijk van donkere dennen, sneeuw en mystieke mist kan alleen worden bereikt via een steile bergbaan; mobiele telefoons werken niet. Een perfecte schuilplaats voor hen.

En eind januari verscheen Kidman in "Babygirl" van Halina Reijns, het verhaal van een succesvolle CEO, ogenschijnlijk gelukkig getrouwde vrouw en moeder. In werkelijkheid leidt Romy een onbevredigd leven, masturbeert ze stiekem op online porno en neemt ze een jonge stagiaire (Harris Dickinson) als minnaar om haar seksuele fantasieën te bevredigen. Een vrouwelijk perspectief, een vrouwelijke regisseur. Zeer expliciete scènes. Erg zwaar. "Dit is het verhaal van een vrouw, en ik hoop dat het een heel bevrijdend verhaal wordt", vertelde Kidman aan Variety.

"Veel mensen worden kwetsbaarder en angstiger naarmate ze ouder worden. Mijn wens is om mezelf te blijven inzetten", zei Kidman tijdens de creatie van het eerste seizoen van "Nine Perfect Strangers".

Bijvoorbeeld in de thrillerserie ‘Scarpetta’, waarin ze later dit jaar forensisch wetenschapper Kay Scarpetta speelt, gebaseerd op de romans van Patricia Cornwell. En in het derde seizoen van “Big Little Lies”, waaraan momenteel wordt gewerkt, “snel en furieus”, zoals Vanity Fair bijna een jaar geleden aankondigde.

Het vervolg op een cultfilm komt naar de bioscoop. Kidman en Sandra Bullock zullen volgend jaar september (28 jaar na de eerste film) opnieuw te zien zijn in de rollen van Gillian en Sally Owens in The Magic Sisters (1988). Griffin Dunne regisseerde de eerste film en Susanne Bier, regisseur van "The Undoing", neemt de regiestoel over voor de oudere heksenzussen. Dus deze film wordt ook vrouwelijker.