Drugshandel, een uitdaging voor ons allemaal
Drie decennia gewonnen door enkelen met sappige winsten, en de nederlaag van de maatschappij met onbetaalbaar verlies aan mensenlevens. Waren er vroeger geen drugs? Ja, maar niet op de schaal waarop ze nu gestaag toenemen.
Elk jaar op 26 juni, de Werelddag voor de Strijd tegen Drugshandel, ingesteld door de Verenigde Naties, nodigt ons uit om een van de ernstigste en meest pijnlijke problemen van onze tijd onder ogen te zien: drugsmisbruik en de voortdurende uitbreiding van de drugshandel. Dit zijn niet zomaar kille cijfers of incidentele krantenkoppen, maar echte levens, met name die van kinderen, adolescenten en jongeren, wier toekomst wordt bedreigd door een realiteit die hen al vanaf jonge leeftijd in haar web gevangen houdt.
De Nationale Commissie voor Pastorale Zorg voor Verslavingen en Drugsverslaving van de Argentijnse Bisschoppenconferentie benadrukt in haar recente verklaring getiteld "Laten we een teken van hoop zijn in het licht van de steeds groeiende cultuur van dood en drugshandel" de noodzaak om weerstand te bieden aan berusting. De boodschap "wil haar bezorgdheid uiten over de aanzienlijke groei van de drugshandel en de feitelijke decriminalisering van drugsverkoop en -gebruik in ons land." Het herinnert ons eraan dat deze strijd niet beperkt kan blijven tot louter strafmaatregelen of de goodwill van bepaalde sectoren, maar juist een brede, alomvattende en toegewijde reactie van de hele samenleving vereist.
Drugsgebruik heeft oorzaken en gevolgen die verschillende aspecten van het persoonlijke en sociale leven beïnvloeden . Veel jongeren beginnen met het gebruik van alcohol en illegale middelen in een poging hun angst te kalmeren, te ontsnappen aan de angst om te falen of hun persoonlijke onzekerheid te verbergen. Anderen, die in extreme armoede leven, proberen lange nachten buitenshuis, aanhoudende honger of ondraaglijke kou te doorstaan en gebruiken drugs als een schijnoplossing om fysieke en emotionele pijn te verdoven.
Het "pseudo-progressieve" culturele klimaat van lage percepties van schade en zelfgenoegzame sociale tolerantie, aangewakkerd door individualisme dat erop staat dat "iedereen met zijn leven moet doen wat hij wil", helpt helemaal niet . Ik stel voor om dit met kinderen en kleinkinderen te bespreken, thuis, in de klas en op de club.
Tegelijkertijd breidt de drugshandel zich meedogenloos uit, wat een parallelle illegale economie in stand houdt die gebaseerd is op dood, geweld en de vernietiging van hele gezinnen. De afwezigheid of vlucht van de staat – in zijn drie takken – in arme wijken wordt gecompenseerd door de maffia: ze bieden leningen, bescherming, medicijnen, voedsel en zelfs een vals gevoel van verbondenheid. Het tast de sociale structuur aan, ondermijnt de diepste dromen en verstoort het samenleven op het meest basale niveau.
Waar de staat niet of te laat komt, krijgt de georganiseerde misdaad gemakkelijk voet aan de grond . Criminele bendes maken misbruik van de kwetsbaarheid van de zwaksten en rekruteren kinderen en jongeren als distributeurs of "soldaatjes" in de armste wijken, waardoor niet alleen hun gezondheid, maar ook hun waardigheid en toekomst in gevaar komen.
Om het nog erger te maken, elimineert het huidige economische beleid de controle over de oorsprong van kapitaal, wat de deur opent voor witwassen door allerlei soorten maffia. Meer dan een belastingparadijs is het een hellegat waar geld heerst, ongeacht de doodsoorzaak.
En het is ons volkomen duidelijk dat we niet van scholen en gezinnen kunnen verwachten dat ze alles doen : we falen overal en de situatie wordt alleen maar erger. Het gebrek aan consistent en duurzaam overheidsbeleid verergert een toch al wanhopige situatie.
De tragedie van drugsgebruik kan niet worden gedelegeerd of gereduceerd tot één enkel domein. Het is niet alleen een kwestie van veiligheid of volksgezondheid. Het is een complexe realiteit die moet worden aangepakt met een integrale aanpak, inclusief voorlichting, preventie, zorg, emotionele ondersteuning, steun vanuit familie en gemeenschap, en een serieus en coherent overheidsbeleid.
We moeten onze inspanningen verdubbelen om te voorkomen dat kinderen en adolescenten in deze valkuilen trappen . Preventie begint al in de vroegste levensjaren, bij bestaande gezinnen, toegewijde scholen, actieve gemeenschappen, gezinshoofden met fatsoenlijke banen en verantwoordelijke media. En wanneer iemand in deze valkuil trapt, moeten we er zijn om een helpende hand te bieden, zonder te stigmatiseren of te oordelen, maar juist mogelijkheden te bieden om eruit te komen en te herstellen.
Helaas zijn er in een paar provincies tegenwoordig nauwelijks of geen officiële revalidatiecentra . En helaas schiet het overheidsbeleid van de nationale overheid er in veel gevallen niet alleen bij in om kwetsbaren en armen te verzorgen, maar negeert het zelfs de aandacht.
De ruimtes die door verschillende kerken en maatschappelijke organisaties worden gerund, verrichten enorm veel werk, met beperkte middelen maar onvermoeibare toewijding. Ze zijn bakens van hoop te midden van de duisternis en ondersteunen herstelprocessen die tijd, geduld en oprechte toewijding aan ieders leven vergen.
Er is geen garantie op succes, behalve betrokken zijn bij het aanmoedigen van mogelijke stappen. Het motto in de "Homes of Christ" en andere ruimtes is: "accepteer het leven zoals het komt", gebroken en ontwricht, vaak gewend aan de heerschappij van de machtigste.
Ondanks de omvang van het probleem kunnen we onze rol erin niet opgeven of negeren . Hoop is de drijvende kracht die ons in staat stelt ons hoofd hoog te houden en ons elke dag te blijven inzetten voor de meest kwetsbaren. Het is niet louter vrijwilligerswerk of filantropie; het is geloof dat ons drijft. Als samenleving moeten we accepteren dat de strijd tegen drugshandel en drugsgebruik geen taak is voor enkelen, maar een uitdaging voor iedereen. Dit wordt van ons verwacht door de concrete gezichten van de jongeren die vandaag vechten om vooruit te komen, van de gezinnen die door deze tragedie zijn getroffen, van de gemeenschappen die dromen van een andere toekomst.
Laten we op deze naderende Werelddag onze inzet hernieuwen om een teken van hoop te zijn in het licht van de cultuur van de dood. Laten we niet de andere kant op kijken. Laten we niet toestaan dat pijn en onverschilligheid het laatste woord hebben. Laten we onze inzet voor het leven, de waardigheid en de mogelijkheid van een andere toekomst voor al onze broeders en zusters hernieuwen.
Aartsbisschop van San Juan de Cuyo, voorzitter van de Bisschoppelijke Commissie voor Sociale Communicatie en lid van het Vaticaanse Dicasterie voor Communicatie
lanacion
