Fabián Casas: vaderschap, bruxisme en andere valkuilen
Fabián Casas loopt geen race. Hij neemt zijn tijd met publiceren. Er zaten acht jaar tussen zijn roman Titanes del coco en zijn volgende, El parche caliente . Het duurde nog eens acht jaar voordat hij terugkeerde naar de poëzie met Últimos poemas en prozac . Hetzelfde gebeurde met zijn korte verhalen. Vijftien jaar later, eerst bij Eloísa Cartonera en vervolgens in deze uitgebreide editie uitgegeven door Emecé, verscheen A Series of Unfortunate Stories .
Het nieuwste werk van de auteur van onder andere Ode e la liberté is minder dan 100 pagina's lang. Maar ondanks alle vooroordelen is de diepgang van deze verhalen omgekeerd evenredig met hun lengte. In de proloog, een toevoeging aan deze uitgave, vertelt Casas hoe deze bloemlezing tot stand is gekomen, een soort toevallige herinnering aan verloren gegane documenten. Toen schrijver Osvaldo Aguirre een kort verhaal voor publicatie in een tijdschrift vroeg, ontdekte hij dat hij verschillende weggegooide werken uit eerdere boeken had. Dit, in combinatie met een film die hij destijds met zijn kinderen had gezien, inspireerde hem tot het schrijven van de titel van dit boek en completeerde het concept.
Deze inleiding biedt meer inzicht in de persoonlijkheid van deze figuur uit de jaren 90, dichter en scenarioschrijver, die nooit lijkt te stoppen, maar eerder op zoek is naar een staat van permanente beschikbaarheid. Daar deelt hij zijn verlangen om zichzelf leeg te maken, zichzelf uit te wissen totdat "het persoonlijke oplost", iets wat hij ooit "de vreemde stem" noemde. Hij onthult ook zijn interesse in korte verhalen, en hij begon ze te schrijven alsof hij een literaire workshop volgde: op basis van instructies.
De scène waarmee dit boek opent is merkwaardig. Hij zit midden op zijn bed, omringd door zijn kinderen die met Chinese draken spelen. Zo schrijft hij. Het gaat in tegen wat Ricardo Piglia zei, wat Fogwill reacties opleverde, over vaderschap. "Je hoeft geen kinderen te hebben om 100 procent vrije tijd te hebben voor je literaire project," zei Piglia. "Je moet schrijven met je kinderen erbij," wierp Fogwill tegen. In dit opzicht lijkt Casas meer op dat laatste te lijken.
"The Archons" presenteert een landelijke setting met een slaperig, jointrokend personage dat vreemde visioenen tot leven brengt. In "The Shining", met Andrés Stella, Casas ' alter ego, in de hoofdrol, vergezelt hij zijn vrouw naar een bruiloft. Alles wordt verteld met ironie en aplomb. In "Bruxisme" komt vriendschap, een terugkerend thema, voor, samen met de transformatie die gepaard gaat met het vaderschap. "The Shroud" is het verhaal van Picasso, een personage dat voorkomt in de roman "Les Livres", die zijn bijnaam niet te danken heeft aan de beroemde Spaanse kunstenaar, maar aan zijn neiging tot drugsgebruik. "The Little Prince" wordt verteld door een kind met hydrocefalie. Hier komt de vreemde stem krachtiger naar voren in een van de meest geslaagde stukken, qua dramatische spanning, warme dialogen en emotie.
Een kort stuk, "The Cleaning", dat in autobiografische toon de opgraving van zijn moeder op de begraafplaats van Chacarita beschrijft, verraadt aanvankelijk wellicht een gebrek aan verfijning. Of misschien rust de impact van de laatste scène juist op dit "gebrek". Soms verbranden critici hun eigen leerboeken. In Casas klopt wat faalt, wat misplaatst leek, wel. En originaliteit wordt volgens hem overschat: "Het is beter om de mentale operatie te stelen dan de retoriek van de bewonderde schrijver", concludeert hij.
Een reeks ongelukkige verhalen , Fabián Casas. Emecé, 88 pagina's.
Clarin
