Filmreleases. "Elio": wat is deze nieuwe Pixar-animatiefilm over de sterren waard?

Een kind, met zijn voeten vast in een wereld die te smal is. En dan, op een dag, opent de hemel zich: daar is hij, in de ruimte van zijn dromen. Daarboven, in een vloeiende en levendige kosmos, vol felle tinten en ronde vormen, wordt hij verwelkomd als de Messias. Het is een paradijs, ver van hier. Teleporterend naar het hart van het Communiversum – een enorme galactische vergadering waar planeten naar elkaar luisteren in plaats van elkaar te negeren – ontdekt Elio een kosmische broederschap die onze aardse utopieën weerspiegelt: een sterrenversie van de Verenigde Naties, met zijn wijze mannen, zijn extravaganten en zijn vergeten wezens.

Daar, tussen de vreemde en welwillende wezens, wordt Elio "ambassadeur van de Aarde". Een geïmproviseerde titel, een lichte maar kostbare last. Hij ontmoet Glordon, een wormachtig wezen met maanachtige charme, eveneens gemarginaliseerd, teder en onhandig, het cartoonachtige broertje van het (echte) aardse beerdiertje: een klein wezen, onzichtbaar voor het blote oog, in staat tot cryptobiose, dat wil zeggen, zichzelf leegmaken van zijn water, tientallen jaren inert worden om op een dag herboren te worden. Het leven opschorten om te overleven - een prachtige modelmetafoor voor gewonde kinderen.

"Aan het begin van de film is Elio erg pessimistisch over de aarde; het is een zeer gevaarlijke mentaliteit waar we allemaal in dreigen te vervallen," herinnert Madeline Sharafian ons eraan. En deze gedachte resoneert, zowel mild als serieus. Want wie heeft zich niet een buitenstaander gevoeld? Maar hier, tussen de sterren, vindt Elio een antwoord. "Hij heeft het gevoel dat hij zijn volk en zijn plek heeft gevonden," zegt Domee Shi. En wij, het publiek, geloven het met hem, te midden van al deze soorten, al deze planeten, al deze verschillen verenigd in harmonie. Het is een tedere, heilzame boodschap, als een zacht licht in de ochtend.

De film legt de klassieke thema's van kinder- en coming-of-age-verhalen vast: verlies, eenzaamheid, familie, vriendschap, zelfacceptatie. Het is alledaags en generiek, maar raakt ze subtiel aan, zonder al te veel druk uit te oefenen, alsof je met je hand over de schouder van een geliefd kind strijkt. Visueel creëert Pixar een levendig feest: de kleuren zingen, de rondingen dansen, en dan is er Glordon... Rond, gedrongen, zonder ogen, deels weelderig, deels wonderbaarlijk, rustiek maar toch verfijnd. Hij alleen vat het universum samen: ogenschijnlijk fragiel, maar verrassend veerkrachtig.

Elio van Domee Shi, Madeline Sharafian en Adrian Molina, vanaf woensdag 18 juni in de bioscoop. Speelduur: 1 uur 39 minuten.