In het Théâtre du Rond-Point werkt Peeping Tom aan trauma's in het lichaam

We ontmoetten ze voor het eerst in een camper. Dat was in 2001. Geparkeerd in de kelder van het Centre Pompidou in Parijs, leek de stacaravan, gehavend door duizenden kilometers zwerftocht, verpletterd onder het gewicht van de rommel die de bewoners hadden verzameld. Buiten het raam, tussen een opgezette hertenkop en een kristallen kroonluchter, zagen we ze languit voor de tv liggen of een hapje aan het klaarmaken. En toen de stam vertrok om een ​​paar meter verderop te crashen, waren we sprakeloos van het ongeluk.

Deze onvermoeibare rit heette A Useless Life . Het introduceerde het Belgische collectief Peeping Tom. Een manifestnaam die meteen de kilo rood, het geschreeuw en gefluister, de overvolle vuile was op de kampeertafel legde. Een plundering van het intieme voor toeschouwers die aan het sleutelgat gekluisterd zaten. "In het begin was er voor ons het idee om te praten over menselijke en familiale relaties, vervolgens de wens om, net als in de bioscoop, in de hoofden van mensen te kruipen, gedachten te lezen door alle lagen te tonen die in elk van hen naast elkaar bestaan ", leggen de choreografen Gabriela Carrizo en Franck Chartier, co-piloten van Peeping Tom, uit. "We zijn erg geïnteresseerd in parallelle werelden die verbonden zijn met het onderbewustzijn, met taboes, met onuitgesproken dingen..." Ze noemen als inspiratiebronnen de romans van Fjodor Dostojevski, Kobo Abe en Jorge Luis Borges, de cinema van Shohei Imamura en Satyajit Ray.

Je hebt nog 73,46% van dit artikel te lezen. De rest is gereserveerd voor abonnees.