Napoleon IV, een heimelijke keizerlijke prins

Elke politieke leider van vandaag de dag wil graag aanspraak maken op geërfde legitimiteit en tegelijkertijd een innovatief perspectief voor de toekomst uitdragen. Maar wie weet of de eerste die dit ambitieuze maar delicate programma belichaamde, een prins was wiens imago en naam uit de geschiedenis zijn gewist? Prins Eugène Louis Jean Joseph Napoléon (1856-1879), zoon van de Franse keizer Napoleon III (1808-1873) en zijn vrouw, Eugénie de Montijo (1826-1920), was nooit iets anders dan de "keizerlijke prins", ook al wordt hij in de stimulerende tentoonstelling in het Bastia Museum voorgesteld als "Napoleon IV".

Vanaf zijn geboorte in maart 1856 kreeg de erfgenaam van een nieuw keizerrijk een enorm ambitieuze missie: de dynastie verankeren in een land waar regimes sinds de Revolutie moeite hadden gehad om zich permanent te vestigen. De belofte van een zekere toekomst werd versterkt door de keuzes van Napoleon III, die, hoewel hij koningin Victoria om evidente religieuze redenen niet als peetmoeder voor zijn zoon kon aanwijzen, paus Pius IX als peetvader koos. De doop in de Notre-Dame werd opgevat als de tegenhanger van de kroning van Napoleon ^I en de "zoon van het keizerrijk" werd onmiddellijk tentoongesteld: foto's, gravures en gedenktekens verspreidden zijn beeltenis.

Je hebt nog 71,76% van dit artikel te lezen. De rest is gereserveerd voor abonnees.