Rick Davies overleden: Supertramps stem is verstomd

Zanger, pianist en componist Rick Davies, die op 6 september op 81-jarige leeftijd overleed in zijn huis op Long Island (Verenigde Staten), was de drijvende kracht achter de Britse rockband Supertramp, die hij in 1969 mede oprichtte . "Rick Davies, oprichter, leadzanger en songwriter van Supertramp, overleed op zaterdag 6 september op 81-jarige leeftijd na meer dan tien jaar te hebben gestreden tegen multipel myeloom", maakte de band maandag 8 september bekend. "Hij was de stem en pianist achter de meest iconische nummers van Supertramp en heeft een onuitwisbare stempel gedrukt op de geschiedenis van de rockmuziek", aldus de verklaring van Supertramp.

Richard (Rick) Davies, geboren op 22 juli 1944 in het Engelse Swindon (Wiltshire), was als tiener de vurigste jazzdrummer en later bluesmuzikant. Hij was de oprichter van Supertramp. In de jaren zestig ontmoette hij de Nederlandse miljardair Stanley August Miesegaes in een Londense club, die de jongeman financierde om een ​​band op te richten die progressieve rock en klassieke muziek combineerde. Via advertenties in het vakblad Melody Maker richtte Rick Davies in 1969 zijn band op: eerst zanger en bassist Roger Hodgson, daarna een groep muzikanten die slechts op doorreis waren.

Supertramp kreeg zijn definitieve vorm toen Rick Davies en Roger Hodson saxofonist John Helliwell, bassist Dougie Thomson en de Amerikaanse drummer Bob C. Benberg rekruteerden. Succes kwam met het album Crime of the Century in 1974. Supertramps alchemie kristalliseerde zich in de hit Dreamer, een enorm succes in 1975. Dominantie van keyboards, syncopische tempo's gemodelleerd naar jazz, afwisselende vocalen van Davies en Hodgson: de Supertramp-stijl was compleet. De eerste zanger omarmt de melodieën en belichaamt de teksten met overtuiging, de laatste dramatiseert ze met zijn theatrale hoge toon.

Rick Davies componeerde albums die klassiekers van de Engelse popmuziek werden. Na Crime of the Century bracht de band de albums Crisis? What Crisis? (1975) en Even the Quiest Moments (1977) uit. Dit album bevatte een van Supertramps meest ambitieuze nummers, Fool's Overture , en de fenomenale hit Give a Little Bit .

In 1979 bereikte Supertramp met het album Breakfast in America zijn hoogtepunt. Er kwamen vier 45-toerenplaten uit, met vier beroemde nummers: The Logical Song, Goodbye Stranger, Take the Long Way Home en natuurlijk Breakfast in America . De hoes, met een fastfoodserveerster verkleed als het Vrijheidsbeeld, maakte een blijvende indruk. De muziek triomfeerde in hitlijsten over de hele wereld en won twee Grammy Awards. Frankrijk werd er zo door gefascineerd dat Rick Davies in 1980 besloot een livealbum uit te brengen in Parijs, een stad waar Supertramp buitengewoon goed werd ontvangen. Critici prezen het meest ambitieuze nummer van het album, Child of Vision.

Rick Davies' triomfantelijke Breakfast in America markeerde een hoogtepunt voor Supertramp. De muzikant legde zijn keuze voor een toegankelijker en commerciëler popgeluid op, dat de Bee Gees, die net triomf hadden gevierd met Saturday Night Fever (1977), naar de kroon. Maar Roger Hodgson keurde deze artistieke keuze af en verliet de groep in 1982. Het was een schok voor Supertramp om zijn hoge stem en zijn veeleisende muzikale normen te verliezen.

Rick Davies werd de enige leider van de band, waarvan de muzikanten na verloop van tijd zouden wisselen met de komst van gitarist Richard Palmer en drummer Robert Millar. De albums Brother Where You Bound (1985) en Free as a Bird (1987) waren teleurstellend. De band ging in 1988 uit elkaar na een laatste wereldtournee. In 1997 hervormde de band zich met het album Some Things Never Change . Roger Hodgson keerde niet terug voor het avontuur: de twee medeoprichters van Supertramp vochten om de rechten op het repertoire van de Britse band. It's a cruel world, zo luidt de titel van een van Rick Davies' laatste nummers, It's a Hard World.