Van de Scudetto tot Silvana Mangano: Max Mara's gekke nacht in Napels

" Napels is een ingewikkelde stad om in twee dagen te doorgronden ", waarschuwt Cara, een gids en een rasechte Napolitaan. "Het is een stad met Griekse wortels die in de loop van haar lange geschiedenis en de vele buitenlandse overheersingen die ze heeft ondergaan, een culturele smeltkroes is geworden." Ze beschrijft de Byzantijnse, Angevijnse, Oostenrijkse en Spaanse periodes van deze essentiële mediterrane haven. Want "Napels" wordt het best beschreven door haar inwoners. " De stad heeft lang geleden onder een slechte reputatie vanwege de onveiligheid en de desorganisatie van de infrastructuur", beaamt Maurizio Marinella , de vierde generatie aan het roer van de beroemde Marinella-banden, een lokale knowhow die wordt geprezen door elegante, machtige en " vele Franse presidenten ", benadrukt hij snel, van Jacques Chirac tot Emmanuel Macron. " Maar haar erfgoed en haar mentaliteit maken het vandaag de dag een leuke en zeer gastvrije stad." De Napolitanen en de lokale autoriteiten beseften dat ze zich een beetje moesten organiseren om de hele wereld te kunnen verwelkomen, die geniet van onze gastronomie, onze cultuur en onze sfeer, vooral nu we onze vierde Scudetto (het Italiaanse voetbalkampioenschap, nvdr.) hebben gewonnen ." De tifosi zijn inderdaad nog steeds in rep en roer sinds de kroning van SSC Napoli eind mei...

Lees ook: In de voetsporen van Visconti en George Clooney: Chanel-glamour aan het Comomeer

Het is dan ook een stad met de wind in de zeilen, uitgekozen door Max Mara om er de cruisecollectie van 2026 te presenteren. Als Ian Griffith, bijna veertig jaar lang discreet artistiek directeur, verliefd werd op de bakermat van de pizza, dan is dat niet (alleen) vanwege de culinaire specialiteit of om in de voetsporen te treden van My Brilliant Friend (de tetralogie van Elena Ferrante, bewerkt voor Netflix), maar vanwege de naoorlogse cinema, de gouden eeuw van Cinecittà, die er vaak zijn camera's neerzette. " Welke stad is Italiaanser dan Napels, gezien vanuit het buitenland?", vraagt ​​hij zich af. En om Vittorio De Sica's La Gléance de Napoli (1954) te citeren, met zijn krioelende steegjes en de iconische Silvana Mangano en Sophia Loren. " Ik raak nooit uitgekeken op hun schoonheid, hun passie en hun ongelooflijke aantrekkingskracht, zoals ook in Yesterday, Today and Tomorrow ( De Sica, 1963) of Anna (van Alberto Lattuada, 1951)... Maar ik stop hier, want ik zou uren met je over hun filmografie kunnen praten! " vertrouwde de Brit toe tijdens een informele lunch met de Franse pers, vóór de voorstelling.

Deze dandy , zo chic tot in de puntjes van zijn in Italië gemaakte pakken, vertelt ook uitgebreid over een zeer beroemde foto van Ruth Orkin, American Girl in Italy . " Zoals de naam al aangeeft, is dit meisje op de foto, genomen in 1951 – het jaar waarin Max Mara werd opgericht – dat over een stoep in Florence loopt onder de blik van mannen, Amerikaans. Maar haar arrogante houding, haar rebelse charme, heeft voor mij altijd deze typisch Italiaanse chic belichaamd. Het is deze Italiaanse chic die ik in deze show wilde brengen. " Voordat ik meteen toegaf dat er tussen de elegantie van de s ciura van het Noorden (waar het merk is opgericht) en de sexy look van de ragazza van het Zuiden (waar de show plaatsvindt), een wereld schuilgaat... " die de garderobe die u vanavond zult zien, probeert te verenigen."

In de schemering, tussen hond en wolf, nemen de 300 gasten van Max Mara plaats onder het monumentale marmer van de Reggia di Caserta, het koninklijk paleis van de Bourbons van Beide Siciliën, de rivaal van Versailles in de Verlichting. Tegenover de grote trap en onder de indrukwekkende beelden van Koninklijke Majesteit , Verdienste en Waarheid, komt een model naar voren. Geen prinsessenkleding, maar een look die zowel androgyn als sensueel is, bestaande uit een kort bustiertje, een microshort en een bijpassend grijs wollen jasje. De schone, gekleed in een breedgerande borsalinohoed, draagt ​​kameelleren visserslaarzen die doen denken aan de zinderende "mondine" gespeeld door Silvana Mangano in Bitter Rice (van Giuseppe De Santis, 1949).

Wat volgt is een typische Max Mara-garderobe. Jassen om van te smullen - zoals vanzelfsprekend is voor het camelkleurige jassenmerk 10181, uitgevonden door Anne Marie Beretta in 1981 en nog steeds een bestseller - maar ook rechte rokken onder de knie of met een kroonlijn tot halverwege de kuit, mannelijke pakken die licht gesneden zijn om het vrouwelijke lichaam te omarmen, pyjama's met strikkenprint gemaakt van Marinella, kasjmieren avondjurken versierd met glitters, gebreide vesten die over de schouders vallen, tops met baleinen en andere zijden negligés die precies de juiste hoeveelheid weelderigheid toevoegen aan deze preppy garderobe... Onder het publiek applaudisseren onze nationale Laetitia Casta, Sharon Stone en Gwyneth Paltrow de ongeveer zestig silhouetten die terugkeren in een remix van Una Notte a Napoli . Een wilde nacht die ongetwijfeld een blos op de wangen toverde van de " opmerkelijke vrouw " die de oprichter van het merk, Achille Maramotti, na de oorlog besloot te kleden.