Het Sanremo van de architecten

Over hetzelfde onderwerp:

Er is dit jaar voor ieder wat wils op de 19e Internationale Architectuurtentoonstelling van de Biënnale van Venetië, "Intelligens. Natuurlijk. Kunstmatig. Collectief." Curator Carlo Ratti, hoogleraar aan het MIT in Boston en aan de Polytechnische Universiteit van Milaan, heeft in één klap de hele discussie over de slimme stad, die de afgelopen tien jaar zo centraal stond, uitgewist en vervangen door een drieledig en dus veel inclusiever thema. Gedurende de eerste twee dagen van de tentoonstelling lieten professionals uit de geschreven architectuur hun stem horen, in de academies en musea, daarna kwamen de professionals en ten slotte de leken. Sommigen beschouwen de Biënnale als het festival van Sanremo; de laatste editie is daarom altijd de slechtste . Anderen, zoals Joseph Grima, beschouwen de grote generositeit van de curatoriële selectie – meer dan 700 projecten – als een teken van democratie, terwijl er ten tijde van Portoghesi slechts dertig gasten waren. Het Arsenaal staat inderdaad vol met installaties, zijpanelen, materialen en af ​​en toe ook fascinerende projecten, zoals die van het Chinese Vector. Er is een aanklacht tegen de permanente klimaatcrisis, tegen het Zuiden, er zijn groenten (zie de Belgische en Mexicaanse paviljoens) en zelden is er ironie zoals in het Carosello van de Italiaans-Amerikaanse groep van John Lin en anderen, een wisselende peepshow, of in het Albanese paviljoen dat ook eenvoudig, helder en grondig is dankzij de beknopte maar waarheidsgetrouwe stadsgeschiedenis die Anneke Abhelakh vertelt.

Over het algemeen rechtvaardigt de westerse kritiek en het schuldgevoel ten opzichte van architectuur, die verantwoordelijk is voor de winning van materialen, het kolonialisme en een beroep met een grote mannelijke meerderheid, de aanwezigheid van talrijke installaties in de stijl van Bernard Rudofsky, dat wil zeggen antimodern en vernaculair – zie bijvoorbeeld de tientallen tenten en hutten – die vreedzaam samenleven met hightechelementen zoals robots en AI-verwerking, wat ook verantwoordelijk is voor de samenvattingen in de teksten in de ruimte. Ook het onderdeel over innovatieve materialen is omvangrijk, zoals het centrale onderdeel dat is samengesteld door de Polytechnische Universiteit van Milaan, met name door Ingrid Paoletti en anderen, maar dat niet alleen: hout (Bjarke Ingels), steen (Andre Jacques), 3D-printers, beton dat elektrische energie kan opwekken als een batterij, gevelpanelen met schimmels, meeldauw en bacteriën die de temperatuur met een graad of meer kunnen verlagen, enzovoort - kortom een ​​Leroy Merlin 2.0, maar destijds was het dezelfde beschuldiging die Rem Koolhaas tegen Fundamentals uitte.

Onvermijdelijk raakte het Arsenaal vol met werken, ondanks de Giardini. De restauratie van het centrale paviljoen, dat vroeger in handen was van Italië, heeft, naast de sluiting van Rusland, Israël, Venezuela en Tsjechië om verschillende redenen, in feite geleid tot een brute uitdunning van het aanbod, dat desondanks convergeert naar gedeelde praktijken zoals het recyclen van materialen en architectuur in het algemeen, zelfs olifantenmest . Dit verklaart de Gouden Leeuwen aan de Heilige Stoel (onvermijdelijk in de week van Leo XIV) en de zelfkritiek van Groot-Brittannië op haar koloniale verleden, waaronder Gaza. Alle psalmen eindigen in glorie, kortom, de rijkdom van de tentoonstelling en evenementen blijft beschikbaar tot eind november, met alle respect voor het pseudo-marxistische sarcasme van de Guardian die oproept tot meer openbare bouw zonder concrete wegen vooruit aan te geven, terwijl het Oostenrijkse paviljoen van Michael Obrist hiervoor zorgt, sterk in de traditie van stedelijk welzijn van Rood Wenen, het enige alternatief voor internationale bouwspeculatie en gentrificatie die zelfs de Tuinen raakt, gezien het nieuwe paviljoen van Qatar dat in aanbouw is tegenover het bizarre Amerikaanse paviljoen dat nog van vóór Trump is, dat wil zeggen, van hout, gewijd aan de openbare ruimte en minderheden.

Over het algemeen schiet de Amerikaanse geschiedenis wat tekort, een geschiedenis die wel aanwezig is in de Fondazione Prada aan het Canal Grande, waar "Diagrams" van Koolhaas/AMO zeldzame documenten presenteert over architectonische, sociale en landschappelijke representatie, precies de man die ten tijde van zijn Biënnale over slimme steden schreef: "Waarom biedt de slimme stad alleen maar verbeteringen? Hoe zit het met de mogelijkheid van transgressie? En in plaats van de stedelijke intelligentie die door de eeuwen heen is opgebouwd te verwerpen, zouden we de relatie moeten onderzoeken tussen wat vandaag de dag als intelligent wordt beschouwd en wat in eerdere kennisperiodes bestond." Wat echter niet ontbreekt, zijn de pijnlijke voeten die niet alleen gepaard gaan met de tientallen tentoonstellingen en paviljoens, maar vooral met de honderden toevallige ontmoetingen in de straten en op de pleinen met actoren uit de sector die van de halve wereld komen, tja.

Meer over deze onderwerpen: