Josh Hartnett (!) is de actiefilmheld die we nodig hebben

"Mensen houden van een comebackverhaal", vertelt Josh Hartnett. "Zelfs als ik er de hele tijd was."

Het is een woensdagochtend begin mei en Hartnett en ik bespreken zijn terugkeer in de schijnwerpers in het Crosby Street Hotel in New York. Voor een acteur die begin jaren 2000 zogenaamd "Hollywood verliet", lijkt de zesenveertigjarige nog steeds even druk als altijd. Het is de tweede keer in de afgelopen maand dat hij vanuit zijn huis in Engeland naar New York reist voor een film. Natuurlijk heeft hij een enorme jetlag.

"Het is vreemd om in een hotel te wonen," vertelt Hartnett terwijl hij aan zijn koffie nipt. Hij draagt ​​een marineblauw overhemd, een blauwe baseballpet en een spijkerbroek – de ultieme vaderoutfit. "Ik breng nu zoveel tijd thuis door met vier kinderen. Maar als ik films maak, is dat eigenlijk wat ik doe: in hotels wonen," zegt hij. "Vroeger was dat echt het beste wat er was toen ik jonger was, mensen die mijn rommel opruimden en dat soort dingen. Maar nu mis ik mijn familie."

Terwijl we mooie herinneringen ophalen aan zijn jeugd in New York, valt het me op dat onze kamer in het Crosby Hotel is ingericht met een verbluffende hoeveelheid hondenkunst. Normaal gesproken zou ik hem vragen wat hij vindt van de vele hondenportretten en grillige sculpturen om ons heen – het voelt echt alsof de pups in onze ziel staren – maar we zijn allebei een beetje afgeleid vanochtend. Voor Hartnett is het de jetlag. Voor mij? Nou, ik heb net gezien hoe Hartnett een man doodsloeg met een kettingzaag in zijn nieuwe actiefilm , Fight or Flight .

De film, die afgelopen weekend in première ging in de bioscoop, heeft Hartnett in de hoofdrol als een verstoten geheim agent die nog steeds zo sterk is als een os – zelfs met een maag vol drank. ( Sterker zelfs.) In ruil voor zijn vrijheid wordt de voormalige agent gevraagd een agent te beschermen op een gevaarlijke vlucht vol huurmoordenaars. Fight or Flight is leuk, buitengewoon gewelddadig en vol indrukwekkende actiechoreografie.

Het indie-vechtfeest is tevens de nieuwste telg in de door de media zo geroemde Hartnettaissance, een tijdperk van uitzonderlijk sterke optredens van de Hollywood-hartendief uit de jaren 90. Recente hits van Hartnett zijn onder andere M. Night Shyamalans Trap , een cameo in The Bear en Christopher Nolans Oppenheimer . Hoewel Hartnett duidelijk dankbaar is voor zijn comebackmoment, blijft hij volhouden dat hij nog steeds op zijn eigen voorwaarden in de industrie werkt.

"Hoe je het ook wilt noemen, als het werk dat ik doe me helpt om de banen te krijgen die ik nu kan doen, en dat denk ik wel, dan ben ik er helemaal voor", zegt Hartnett. "Ik heb altijd veel geluk gehad met het werken met echt getalenteerde mensen. Op dit moment werk ik gewoon met supergetalenteerde mensen die ook de reikwijdte hebben om hun films te laten zien."

De acteur hield woord en nam Fight or Flight niet aan omdat de film grote financiering of grote producenten had, maar omdat hij simpelweg in het project geloofde. Zoals het verhaal gaat, liet debuterend filmmaker James Madigan Hartnett al zijn eigen stunts uitvoeren. En voor een film die bestaat uit verschillende claustrofobische gevechten van dichtbij, is het verbazingwekkend dat Hartnett het project onbeschadigd heeft verlaten.

"Ik wilde kijken of ik het kon," zegt Hartnett. "Ik was 44 toen ze me het idee stuurden, en ik dacht: niemand stuurt me nog scripts om actiefilms te maken. Hoe leuk zou het zijn om dat te doen? Ik dacht: Oké, als Keanu het kan, ga ik het proberen ."

Hieronder vertelt Hartnett hoe hij zich echt voelt over de Hartnettaissance, waarom hij zijn eigen stunts wilde doen in Fight or Flight en het advies dat Robert Downey Jr. hem gaf na Oppenheimer.

"Ik hield ervan om comedy te doen en lange tijd zag niemand mij dat doen", zegt Hartnett.

ESQUIRE: Hoewel Fight or Flight nu eindelijk uitkomt, heb je deze film eigenlijk al vóór Trap opgenomen, toch?

JOSH HARTNETT: Ja, we hebben deze film tweeënhalf jaar geleden opgenomen en toen is hij een beetje weggekwijnd. Hij werd opgenomen bij een studio die in de problemen zat en een aantal managementwisselingen doormaakte. Dus hebben we hem uiteindelijk stiekem een ​​beetje rondgebracht. Vertical was er erg enthousiast over en besteedde er veel aandacht aan. En toen, grappig genoeg, hebben we hem terugverkocht aan de studio die hem liet gaan. Het lijkt erop dat er de laatste tijd behoorlijk wat films zijn geweest met een actiekomedie-element. Ik hoop echt dat mensen hem zien, want het was zo leuk om te maken. Ik denk echt dat het een van de meest vermakelijke films van $10 miljoen is die je hebt gemaakt.

Waarom wilde je een actiefilm maken, en vooral een waarin je zelf je stunts doet?

Het was gewoon heel leuk. Ik was 44 toen we de opnames maakten, en de laatste keer dat ik al mijn stunts zelf had gedaan, was voor een film genaamd Bunraku , toen ik 29 was. Andere omstandigheden, ander lichaam. Maar ik vond het geweldig om comedy te doen en lange tijd in mijn carrière zag niemand me dat doen. Wat Jim [Madigan] me aanvankelijk vertelde toen we besloten het te doen, was dat hij wilde dat de gevechtsscènes musicalnummers zouden zijn, zoals ouderwetse musicals. Het is echt onderdeel van de verhaallijn en de personages leren er iets van, of ze raken – in dit geval – echt gewond en dat verandert de aard van de volgende scène. Dat zet het personage op de eerste plaats, en dat is altijd fijn om te horen als acteur.

"Ik hou van extreme karakteriseringen en het kweken van veel spieren, dus ik had een soort drinkerslichaam", zegt Hartnett over zijn Fight or Flight -personage .

Werd je beïnvloed door actiefilmsterren voordat je Fight or Flight ging filmen?

Ik haat het om wanky te zijn en naar het buitenland te gaan, maar Takeshi Kitano's The Blind Swordsman is me echt bijgebleven. Niet alleen vanwege het vechten, maar ook vanwege de gekte. En hetzelfde gold voor Kung Fu Hustle . Ik vond dat er ruimte was voor iets dat wat openlijker speels was. Er waren een paar dingen die ik deed die leuk waren voor dit personage. Ik hou van extreme karakteriseringen en het kweken van veel spieren, dus ik had een soort drinkerslichaam. Het haar was natuurlijk grappig. Actiescènes doen alsof je op paddengif zit, zoals die scène uit Wolf of Wall Street waarin DiCaprio terugkruipt naar zijn Ferrari. Het was zoiets van: wat als die gast had moeten vechten? En onze Director of Photography was geweldig. Hij deed The Raid en Gangs of London , en we wilden dat de gevechten echt aanvoelden en de stoten pijn deden, maar we wilden ook dat het heel overdreven leek. Veel mensen zien dit soort films als B-films, maar dit is een leuke film en de bedoeling is dat hij onderhoudend is.

Er bestaat geen A-filmversie hiervan.

Nee. En waarom zou je dat überhaupt proberen? Ik heb de afgelopen jaren veel met mensen gesproken over de staat van de filmindustrie, en mensen moeten tot rust komen. Alles is cyclisch en we moeten gewoon even tot rust komen en niet ons hoofd verliezen over waar de industrie naartoe gaat, of alles als somber bestempelen. Ik vind het heerlijk om naar de bioscoop te gaan en samen met anderen een film te kijken. De energie is aanstekelijk. Ik herinner me nog dat ik als kind de eerste Batman van Tim Burton zag en meteen weer een kaartje wilde kopen om hem nog een keer te zien. Het betekent gewoon meer dan thuis kijken. Mensen lijken niet meer zo massaal naar de bioscoop te gaan. Maar ik hoop dat mensen daar weer voor terugkomen.

Ik denk dat mensen nog steeds graag naar de bioscoop gaan. Ze moeten gewoon de juiste film zien.

Ja, en die film heet Fight or Flight . [Lacht.]

Je zei ooit dat je, toen je jonger was, dacht dat regisseurs het leuk vonden dat je groen was, omdat ze je dan alles konden laten doen wat ze wilden. Voel je nu het omgekeerde, nu je de ervaren acteur bent die met een debuterende regisseur werkt?

Regisseurs laten me nog steeds doen wat ze willen. Maar daar sta ik nu meer voor open. Ik voel me minder gedefinieerd door de films die ik maak. Toen ik jonger was, definieerde ik mezelf nog als persoon, en dus had ik elke keer dat ik mezelf in het openbaar liet zien, het gevoel dat het echt impact had op hoe mensen me zagen. En misschien zal dit dat ook wel doen, tot op zekere hoogte, maar ik denk dat mensen nu een redelijk goed beeld hebben van wie ik ben.

Daarom was ik niet bang om iets als Trap te maken, waar het personage zo verknipt is. Onlangs vertelde iemand me een verhaal over Anthony Hopkins, nadat hij Silence of the Lambs had gemaakt. Hij werd in feite aan de wereld voorgesteld als Hannibal Lector, ook al had hij enorm veel werk verzet. En hij zei: "Overal waar ik kwam, was iedereen doodsbang voor me." Ik had die reactie niet gewild, maar ik had er vertrouwen in dat mensen andere dingen hadden gezien die ik had gedaan, en dat ze niet direct doodsbang voor me zouden zijn. Dus Trap was een plausibele keuze. Maar ik denk niet dat ik in deze film iets heb veranderd aan Jims oorspronkelijke idee van wat hij wilde, qua toon. Ik heb er kleine dingen aan toegevoegd die ik leuk vond. Maar regisseurs hebben tegenwoordig over het algemeen meer vertrouwen in me, denk ik. Misschien heeft dat wel iets te maken met leeftijd en ervaring.

"Ik heb de afgelopen jaren veel met mensen gesproken over de staat van de filmindustrie en ik denk dat mensen tot rust moeten komen", zegt Hartnett.

Hollywood heeft in feite verklaard dat je de acteerwereld had verlaten en nu plotseling bent teruggekeerd. Maar je bent al die tijd een werkende acteur geweest. Vind je dat vreemd?

Ik weet het niet, het is een verhaal. We leven in een wereld vol verhalen. Ik doe het voor mijn werk. Maar ik maakte films. Waardige films zoals Inherit The Viper en Oh Lucy! En een heleboel hele kleine, toffe films.

Vindt u het verhaal vervelend? Zou u willen dat iedereen gewoon verder ging?

Niet dagelijks. Begrijp je wat ik bedoel? Ik zou graag willen dat het verhaal wat directer was – dat ik interessante films maakte, en dat dat misschien wat aandacht zou trekken – maar het stoort me niet. Het is leuk dat mensen geïnteresseerd zijn en dat helpt me aan werk. Maar ik denk er eerlijk gezegd niet zo veel over na.

Denk je dat het enig tastbaar effect heeft gehad op de kansen die je onlangs hebt gekregen, zoals je cameo in The Bear ?

Ik weet niet of de regisseurs met wie ik werk daar echt aandacht aan besteden. Het is mogelijk dat ik een betere bijdrage kan leveren aan hun film, omdat de zakelijke kant me een beetje anders ziet na mijn rol in een aantal grotere films. Misschien maakt dat het voor hen mogelijk om me te casten. Maar ik denk niet dat ze de Daily Mail lezen en denken: " Nu ga ik hem casten."

Met The Bear ken ik Chris Storer al heel lang. Ik zou zijn eerste film maken, maar die is er nooit gekomen. Hij was een jonge, debuterende filmmaker, in dezelfde situatie, en ik dacht echt dat hij geweldig zou worden. Ik had daar duidelijk gelijk in, maar hij kreeg het budget niet rond. En toen, een paar jaar later, zag ik The Bear uitkomen. Het was al een fenomeen toen ik hem zag. Dus ik stuurde hem meteen een berichtje. Ik zei zoiets van: "Jeetje, je hebt het gedaan, man. Gefeliciteerd. Dit is ongelooflijk." En hij zei: "Hartnett! Wil je erin meespelen?" Ik zei meteen: "Ja!"

Hoe was het om als onderdeel van de Oppenheimer- cast de Screen Actors Guild Award te winnen?

Dat was een ensemblesituatie, dus dat was cool. Het was leuk om daar te zijn, maar het was niets voor mij. Begrijp je wat ik bedoel?

Jij was er onderdeel van!

Ja, ik weet het niet. Ik weet nog dat Robert Downey Jr. zich na afloop naar me omdraaide. Ik feliciteerde iedereen. Hij zei: "Jullie zijn onverstoorbaar! Jullie zijn onverstoorbaar." En ik zei: "Nou, het gaat niet om mij." Ik dacht er gewoon niet aan, en eigenlijk nog steeds niet. Maar hij zei: "Waarom laten we het gewoon gebeuren?" Hij houdt ervan om je echt te raken, precies waar ... weet je? Dat vind ik zo leuk aan hem.