Leiva, in zijn plaats, muterend in Andrés, en boven de stereotypen verheven, veegt Madrid schoon

"Giant" is de naam van Leiva's tournee in 2025. En "Giant" is nou precies een titel die clichés oproept over een artiest die niet aan deze definitie voldoet. Het recenseren van een concert van een gigant als hij impliceert dan ook altijd een extra verantwoordelijkheid, gezien de moeilijkheid – of beter gezegd, de illusie – om aan het spektakel te voldoen.

Terwijl je je voorbereidt op het evenement en het laatste nieuws over het genie leest, ontdek je onderweg prachtige citaten. Weet je de beste? Nou, na vele jaren zegt Leiva dat hij geaccepteerd heeft wie hij is. "Het is wat het is," bekende hij onlangs aan Mondo Sonoro. Gezien wat we hebben gezien, als dit is wat het is, dan mag hij trots op hem zijn, want wat er afgelopen zaterdagavond in Madrid gebeurde, was wederom een ​​demonstratie van het staan ​​voor een monumentale kunstenaar wiens plafond nergens te bekennen is. Kom op, ja, ik zeg het meteen: het gevoel voor een ware reus te staan.

Zijn recente tournee in Sevilla was een succes, "een onbegrijpelijke waanzin", maar Madrid, de eerste halte van de twee uitverkochte concerten in de Movistar Arena, was nog maar eens een voorbeeld van het feit dat bij Leiva het woord "teleurstelling" niet voorkomt in het woordenboek van de bezoekers van zijn liveshows. Liveshows die, net als deze, gekenmerkt worden door een gigantische kracht, een fantastisch geluid en een aangeboren talent om het publiek te besmetten met een dynamiek die de locatie soms in een gekkenhuis veranderde.

Leiva overtrof zijn gebruikelijke stiptheid in een stierengevecht met slechts 10 minuten en trapte af met "Bajo presión", dat begint met de woorden "je bent veruit op je best / je kunt het hardop zeggen " . Niets is minder waar, want deze beste versie van de artiest vliegt niet meer zomaar voorbij de wind, zoals dat meer dan tien jaar geleden gebeurde met "Pólvora".

Het is alweer een tijdje geleden en alles aan Leiva heeft geleidelijk een gevoel van degelijkheid en zelfbeheersing gekregen. De regen, de regen op zijn schoenen, gaf continuïteit aan een start die iedereen meteen in de liveshow onderdompelde. Toen kwam het titelnummer van de tour (en het cliché), dat vreselijk bleef hangen tot de kaskraker "Superpoderes", die altijd, altijd, altijd ontroert.

Leiva pauzeerde even om een ​​bekentenis te doen: zijn twee jaar durende stopzetting van liveoptredens ging gepaard met een stemoperatie die maanden herstel vereiste . Hij legde uit dat hij zich bij zijn terugkeer op het podium een ​​soort afhankelijkheid voelde van optreden voor publiek: "Dit is mijn plek," zei hij.

Na 'Breakind Bad' kwam 'El polvo de los días raros', met diepgaande, gebroken en verscheurde teksten die het soort verdriet beschrijven dat gepaard gaat met de moeilijke en gedesoriënteerde reis na een relatiebreuk. De tekst waarin "je altijd te veel ruikt". Hier verkleedde Leiva zich als Andrés, zijn bewonderde Andrés. Zozeer zelfs dat zelfs de muzikant zelf voelt dat 'Gigante' zijn eigen persoonlijke 'Brutal Honesty' is, dat Calamaro-album dat een generatie vormgaf waartoe hij behoort.

Er klonk opnieuw een knipoog naar Calamaro. Nee, Leiva trok niet alles uit de kast . Maar hij vroeg het publiek wel om hun mobiele telefoons even te vergeten, al was het maar even. Net zoals de Argentijn deed bij het toenmalige WiZink. En hij bad dat "Vis a Vis" in ieders geheugen gegrift zou blijven, zonder opnames, zoals concerten van weleer, als een van de herinneringen die er echt toe doen. Het was prachtig. Brutaal. Gigantisch, verdorie.

Dat maakte de weg vrij voor de laatste uitbarsting, een garantie voor succes dankzij de 'Luiheidsfactor': 'Como lo tiene tú', 'Estrella Polar' en 'Lady Madrid' voordat het tempo werd opgevoerd en de afsluiter 'Princesas' was, zoals zo vaak, een superlatieve en clichévrije afsluiter.