De tas waar ik net zoveel van hou als $$$-versies
Het zit zo: ik ben een echte zakkenmens, door en door. Mijn man heeft gezegd dat ik liever constant ontbijtgranen eet om vervolgens weer een zak te kopen , alsof het iets slechts is.
Ik heb goedkope en echt dure tassen gedragen, en je merkt het altijd wel wanneer je een tas aanraakt/voelt/ruikt die duurder is. In mijn ogen zijn tassen een praktische investering: de plaatsing en lengte van het handvat, de breedte van de opening en de positie van de buitenzakken spelen allemaal een rol. Een betere constructie, een beter ontwerp en een beter materiaal verhogen de prijs – en maken een verschil in het eindproduct.
Het valt niet te ontkennen dat bepaalde silhouetten ook een bepaalde status of aanzien met zich meebrengen, en dat is iets wat voor mij belangrijk is geweest. Als iemand die opgroeide in de middenklasse, ver van de grote stad, en droomde van een glimmende baan, symboliseerde het dragen van een bepaalde tas over mijn elleboog en het binnenlopen van een kantoor, een vergadering of een feestje, voor mij een prestatie en een aankomst op een manier die met niets anders mogelijk was.
Ze zijn ook iets wat anderen opmerken. Een sieraad of horloge blijft misschien onopgemerkt, maar een tas staat centraal. Ik was degene die altijd een iconisch silhouet van een erfgoedhuis vol met mijn spullen had. En precies daarom was mijn recente liefdesaffaire met Polène , een direct-to-consumer label opgericht in 2016 door drie broers en zussen, het waard om te bespreken. Een tas moet goed zijn om een plekje in mijn assortiment te verdienen. Hij schuurt met een paar zwaargewichten, en er zijn gevallen waarin een vloedgolf niet alle boten doet stijgen, maar alles met een onregelmatige body doet zinken. Mijn kledingkast is zo'n geval.
Elke Polène-stijl is genummerd (nummer zes, nummer zeven, nummer acht, enz.) en elegant eenvoudig, zonder de poespas en toeters en bellen waar nieuwe labels mee kunnen flirten in een poging af te leiden van de gevestigde orde in de industrie. Het strakke ontwerp is niet bedoeld om zich voor te doen als iets wat het niet is – dit zijn geen, ik herhaal, duplicaten of imitaties – maar is een esthetisch paspoort waarmee het past bij Hermès, Chanels en Loews.
Net als al zijn modellen wordt de Number Nine – Numéro Neuf in het veel dromeriger klinkende Frans – met de hand gemaakt in Spanje, met Polène's kenmerkende manier van draperen van leer, geïnspireerd door couturier Madame Grès. Daardoor heeft het een soepele, zachte look die toch vorm heeft: dit is geen tas die je op tafel zet en die vervolgens opzij ziet vallen of gaapt als hij te leeg is. Het leer zelf is volnerf en heeft de rijke feel en geur die ik van dure tassen verwacht (maar reken er niet op bij goedkopere varianten).
De tijdloze uitstraling en de vorm waar ik niet genoeg van krijg, zijn twee elementen die me al aan het denken zetten over mijn volgende Polène-stuk. Zowel tassenliefhebbers als koopjesjagers zouden "oui" moeten zeggen tegen het Parijse merk. Of het nu een kickstart is van je tassencollectie of gewoon een uitbreiding, het is een waardevolle aankoop.
elle
