Dierks Bentley geeft niets om zijn nalatenschap

Dierks Bentley zoekt naar een signaal.

Dit is geen metafoor. De multi-platina singer-songwriter belt vanaf een strand in Florida en zijn telefoonverbinding is slecht. Het overwinnen van vervelende technische problemen is echter een kleine prijs die hij betaalt om te profiteren van een tweedaagse pauze in zijn tourschema om extra tijd met zijn familie door te brengen.

Bentley, 49, is er trotser op dat hij zijn vrouw en drie kinderen voorrang geeft dan op zijn meer dan 20 jaar countrymuzieksterrendom – zozeer zelfs dat hij zijn eigen vliegtuig bestuurt om zijn band mee te nemen op tournee, om iedereen zo efficiënt mogelijk weer thuis te krijgen. "Ik denk niet dat iemand het zo goed heeft gedaan als ik, wat betreft het integreren van mijn gezinstijd in het toeren," zegt hij. "Het is makkelijk om op de cijfers te jagen als je single bent of geen geweldige vader, maar het is veel moeilijker als je er echt veel om geeft."

Maar Bentley's nieuwe album, Broken Branches (nu verkrijgbaar) , verwijst grotendeels terug naar een ander hoofdstuk in zijn reis. Op zijn elfde LP onderzoekt hij wat jonge mensen drijft om zoiets geks te doen als naar Nashville verhuizen en alles te geven om de droom om muzikant te worden.

Sinds hij midden jaren 90 zelf de overstap maakte van Arizona naar Music City USA, heeft Bentley een carrière van opmerkelijke consistentie opgebouwd, met acht nummer 1-albums en 22 nummer 1-singles in de countryhitlijsten. Tegelijkertijd creëerde hij een eigenzinnig en gedurfd geluid dat traditionele bluegrass en anthemische rock in U2-stijl combineert. Hoewel hij nooit een grote crossoverhit of een moment in de schijnwerpers heeft gehad, werd Bentley onlangs door Billboard Magazine erkend als een van de 20 grootste countryartiesten van de ^21e eeuw.

De thema's van het nieuwe album brachten Bentley er ook toe om het Broken Branches Fund op te richten, om in samenwerking met Music Health Alliance geestelijke gezondheidszorg te bieden aan de muziekgemeenschap. "We hebben er altijd voor gezorgd dat mijn jongens en meisjes onderweg medische zorg krijgen", zegt hij, "dus we proberen bewustzijn te creëren en hopelijk wat daadwerkelijke, echte steun."

Voordat hij vertrekt om zich weer bij zijn kinderen aan de surfkant te voegen, gaat Dierks Bentley uitgebreid in op countrymuziek-aspiranten, de emotionele tol van een leven in de muziek en hoe hij zijn eigen succes meet: "Ik heb lang geleden ontdekt dat de balans tussen werk en privéleven gewoon één ding is", zegt hij. "Het is gewoon het leven, en je wint er of je wint er niet mee." Dit gesprek is bewerkt voor duidelijkheid en lengte.

Esquire: Had je een bepaald doel voor ogen bij het maken van dit album?

Dierks Bentley: Ik heb me bij dit nummer echt laten leiden door de nummers. Toen ik het nummer "Broken Branches" ontdekte, was ik al een jaar of zo aan de plaat bezig, maar het gaf me echt een kern om me in te verdiepen – het idee dat iedereen in Nashville een soort afgebroken tak van de stamboom is. Ik ben dol op dat idee, en dus heb ik alles eigenlijk rond dat specifieke nummer opgebouwd.

ESQ: Hoe heeft dat je verdere pad beïnvloed?

DB: Ik dacht erover na om op mijn 19e naar Nashville te verhuizen en Music City te verkennen, met alle hoogte- en dieptepunten, ups en downs, het liefdesverdriet, het drinken – dat speelde een grote rol. Faith, ik ben in die tijd naar zoveel verschillende kerken gegaan, gewoon zoekend, constant aan het denken, op zoek naar een draadje om je aan vast te houden en je erdoorheen te trekken. Al die thema's zijn sowieso al alomtegenwoordig in de countrymuziek, maar ik kwam tot het idee om je familie achter te laten, een droom na te jagen en te vertrekken.

ESQ: Je hebt uiteindelijk minder op dit album geschreven dan normaal. Was dat een keuze, of was dat gewoon wat er gaandeweg uitkwam?

DB: Ik heb nooit echt een ego gehad rond het schrijven van mijn eigen nummers, maar naarmate ik hiermee langer bezig ben, hecht ik steeds meer waarde aan het album als geheel en aan het maken van iets dat structureel echt goed is. Ik kan wel 70 nummers schrijven – wat ik elke keer doe – maar daarnaast kan ik ook uit duizenden nummers putten en ze doorspitten om de nummers te vinden die net even anders zijn en dingen zeggen die ik zelf nooit had kunnen zeggen. Of ik ze nu geschreven heb of waar ze vandaan komen, het maakt me met elk album steeds minder uit. Ik ben gewoon op zoek naar het beste nummer.

ESQ: Je bent nooit bang geweest voor klassieke countrywoordspelingen in je teksten. Als je een zin als "Cold Beer Can" of de regel "Jesus loves me but she don't" tegenkomt, krijg je dan niet het gevoel van: 'Verdorie, dat zit daar toch al die tijd?'

DB: Het verschil tussen andere soorten songwriting en Nashville-songwriting – het vakmanschap, de uren die erin gestoken worden, het leren van de woordspelingen en de montage – "Jesus Loves Me" is het nummer dat ik voor iedereen zou spelen, zo klinkt goede Nashville-songwriting. Dat nummer blaast me omver, en dat is nog een voordeel van nummers op de plaat hebben die je niet zelf geschreven hebt, is dat je er echt over kunt opscheppen. Ik ga hier niet over mijn nummers zitten praten, maar dat nummer is zo goed. Zelfs een geweldige songwriter krijgt waarschijnlijk twee of drie A-plusses per jaar, en ik had het geluk er eentje te vinden.

ESQ: Wat was de inspiratie voor dit initiatief voor geestelijke gezondheid dat jullie zijn gestart?

DB: Het hangt allemaal samen met het idee van gebroken takken. Het is een andere levensstijl die je kiest als je countryzanger wilt worden of in welke vorm dan ook in de business wilt werken. Je familie en vrienden achterlaten kan soms eenzaam zijn. Het kan net als elke andere werkplek zijn; het kan een uitdaging zijn.

ESQ: Deze kwesties zijn zo zichtbaar geworden in de popwereld. Staat de countrygemeenschap er net zo open voor?

Oh, het is absoluut helemaal open. Kijk maar naar de Instagrampagina's en sociale media van jongere countryzangers, ze huilen en janken daar. Ze zijn heel open over wat ze voelen, wat ze doormaken, er is geen schaamte of stigma meer over. Deze jongeren hebben het helemaal in ons bewustzijn gebracht, dus we nemen geen enkel voortouw, we volgen gewoon hun voorbeeld.

Mijn generatie was een beetje anders. Toen ik opgroeide, zei mijn moeder, als ze gestrest was, gewoon: "Ik geloof niet in stress." Er zijn momenten geweest dat ik wenste dat ik dit soort steun had gehad toen ik erdoorheen ging. Maar die van mij bestond alleen uit countryplaten en een drankje erbij; de muziek is vanaf dag één mijn therapie geweest. Maar ik kan me niet eens voorstellen hoe het zou zijn om tegenwoordig een countryzangeres te zijn, content te moeten maken om te laten zien dat je gelukkig bent, dat je het naar je zin hebt en dat het leven zo geweldig is. Ze hebben te maken met druk waar wij nooit mee te maken hebben gehad.

ESQ: Ik weet zeker dat je Billboard net een lijst hebt zien publiceren met de 20 grootste countryartiesten van deze eeuw…

DB: Sta ik op de lijst? Ben ik er al, of ben ik nummer 21?

ESQ: Je bent daar op nummer 20.

DB: Oké, ik kruip er net in. Ik ben heel erg dankbaar, maar ik maak me totaal geen zorgen over mijn nalatenschap of wie wat van me vond, afgezien van de fans. De fanervaring is waar ik me op richt – dat en mijn kinderen, op welk nummer ze me zouden plaatsen. Ik denk dat ze me op nummer één zouden zetten en dat is het uiteindelijke doel.

Er zijn geen gouden platen in huis, er zijn geen aanwijzingen dat ik, zeg maar, een top 20-artiest in de countrymuziek ben. Mijn kinderen weten dat niet. Ze kennen me gewoon als een vader die altijd beschikbaar is, die ja zegt tegen alles wat me gevraagd wordt, of het nu vangen is of nagellak opdoen en ballerina-acteren, en er is nog genoeg te doen voordat ze helemaal stoned zijn en de deur uit gaan.

ESQ: Denk je eigenlijk nooit na over je nalatenschap?

Ik denk er niet over na. Ik heb al die dingen gedaan. Als ik niet word uitgenodigd voor de ACM Awards, denk ik: man, ik heb mijn tijd gehad. Ik doe dit al zo'n 20 jaar. Ik ben zo blij dat de jongere generatie die eraan komt de kans krijgt om het helemaal te doen en hun moment te beleven.

Ik houd helemaal nergens aan vast op dat gebied. Ik hou gewoon van muziek spelen en ik ben niet van plan om er binnenkort mee te stoppen. We worden altijd vergeleken met NASCAR, en we hebben het geluk dat we een van de auto's zijn die niet alleen maar naar buiten gaan om andere auto's in te halen. We zijn een van de auto's die vooraan staan ​​en elk jaar een kans maken om Daytona te winnen.