Carla Madeira, auteur van 'Tudo é rio', bespreekt controversiële vergeving en geweld tegen vrouwen

Carla Madeira begrijpt tijd. Ze begrijpt dat seconden, uren of zelfs de Gregoriaanse kalender niet synoniem zijn. Voor de schrijfster uit Minas Gerais is tijd de ruimte tussen gebeurtenissen, of het nu gaat om nederlagen of overwinningen, verlies of winst, vreugde of verdriet. Ze verdienen allemaal dezelfde aandacht. "Ik heb wat tijd in stilte nodig", zegt de auteur. "Deze hedendaagse wereld richt zich op prestatie, op doen, op overgave. Verbazing en angst zijn ongemakkelijk, toch? Het vereist moed om dit ongemak tegenwoordig te verdragen."

Haar oplettende en attente aard kan worden verklaard door haar geboorteplaats, Belo Horizonte. Daar is gevoeligheid intrinsiek. Als dochter van Ulisses Carneiro, een voormalig Maristen-religieus in zijn jeugd, en Irlanda Madeira, de eerste lezer van de bestseller "Tudo é rio", werd Carla altijd aangemoedigd om zich artistiek uit te drukken. En het resultaat had niet anders kunnen zijn: de journaliste en publiciste bereikte de positie van de enige Braziliaanse schrijver (en de enige fictieschrijver) die in 2023 in de top 10 van bestverkochte boeken in Brazilië stond, volgens een onderzoek van Nielsen BookScan.

Haar eerste boek, "Tudo é rio", werd voor het eerst gepubliceerd in 2014 door de onafhankelijke uitgeverij Quixote uit Minas Gerais en in 2021 opnieuw uitgebracht door Record. Volgens een onderzoek van haar huidige uitgever werden er alleen al in 2023 meer dan 131.000 exemplaren verkocht en sinds de heruitgave meer dan 350.000 gedrukte en digitale exemplaren. Naast de bestseller is Madeira auteur van twee andere werken, "A Natureza da Mordida" (ook uitgegeven door Quixote) en "Véspera" (het eerste uitgegeven door Record), en werkt ze aan een nieuw boek.

Met zulke positieve cijfers heeft hij minder ongemakkelijke momenten gehad, maar hij is er wel in geslaagd om introspectie te behouden. Zijn theorie over stilte werd bewezen in Casa Vivo. De ontmoeting, die eenmalig had kunnen zijn, bleek meervoudig en gastvrij.

We hebben haast: om te beslissen, te concluderen, zeker te zijn. Dit overstijgt ons potentieel en helpt ons niet om met een open situatie om te gaan. Soms is het niet mogelijk om iets te concluderen, omdat het simpelweg niet het juiste moment is om er klaar voor te zijn.

PRIMAIRE KUNST

Ik wijd mijn tijd al sinds mijn vroege jeugd aan artistieke creatie. Toen ik negen was, kreeg ik een gitaar en leerde ik een lied van Caetano Veloso spelen, "Deus e o Diabo". Het heeft drie akkoorden en ik dacht dat ik kon componeren. Dus begon ik al op jonge leeftijd met componeren. Later studeerde ik schilderkunst en theater. Ik had veel privileges, maar het allermooiste waren mijn ouders die me altijd aanmoedigden om te experimenteren met al deze artistieke talen.

CREATIEVE HULPELOOSHEID

Soms voelen we iets wat in ons ongeordend is, dat we niet kunnen sturen, we weten niet wat het is. We voelen dit niet graag, omdat het geen naam heeft. Deze periode noemen we hulpeloosheid. Op zulke momenten moeten we gul zijn voor onszelf, want het zijn meestal erg creatieve momenten.

SCHRIJFPROCES

Toen ik begon met het schrijven van 'Tudo é Rio' wist ik niet wat ik deed. Ik begon met een leuke oefening, een manier om mijn tijd te vullen. Ik bleef schrijven tot ik spontaan een zeer gewelddadige scène had neergezet. Ik had niet de volwassenheid om met deze situatie om te gaan die ik mezelf had voorgesteld en het heeft me 14 jaar lang verlamd. Ik bedoel, het heeft mijn schrijven verlamd, maar het boek bleef geschreven, toch?

NIEUW BOEK

Ik schrijf alles op, ik verspil niets. Ik ben een soort antenne tijdens het schrijven. Sterker nog, ik kan alles wat je zegt overnemen en gebruiken, weet je [lacht]? Soms word ik wakker met een gekke zin in mijn hoofd en denk ik: 'Wat is dat?'. Het is de opening van een hoofdstuk of zoiets dat me in een lastig parket brengt. Het boek dat ik schrijf is veel chaotischer dan alle andere boeken. Ik heb tegen mijn man gezegd dat ik nu moet stoppen en mezelf een beetje moet structureren, want er zitten een paar heel intense dingen in.

CONTROVERSIËLE VERGEVING

Toen 'Tudo é Rio' weerklank begon te vinden bij lezers, werd vergeving een belangrijk thema in mijn leven. Ik raakte er zeer gepassioneerd over. Kan een vrouw een man vergeven die gewelddadig tegen haar was? Kunnen we het onvergeeflijke vergeven? Vergeving als iets dat dicht bij straffeloosheid staat, is geen vergeving, maar een misvatting. Vergeven is niet vergeten: het is een soort afweging tussen herinnering en vergeten. Het is genoeg onthouden zodat het niet opnieuw gebeurt en genoeg vergeten zodat de pijn niet elke dag terugkeert. Zodat zij [het slachtoffer] verder kan, zodat ze aan de handen van de agressor kan ontsnappen en een pad naar vrijheid kan inslaan. Als ik elke dag wakker word en de agressie herbeleef, ben ik in de handen van de agressor.

Ik had drie partners en op een gegeven moment werd het heel moeilijk, omdat we het oneens waren, elkaar verkeerd begrepen en veel moeite hadden met dingen die ooit vanzelfsprekend waren. We hebben een psycholoog ingehuurd om met ons te werken en dat was een enorme transformatie in onze zelfkennis en hoe we elkaar als team leerden kennen. Het mooiste wat er kan gebeuren, is beseffen wat je niet aankunt. Ik geloof niet in professionele ontwikkeling zonder persoonlijke ontwikkeling.

GELOOF EN RELIGIE

Ik kom uit een religieuze familie, mijn vader was Marist en ik zag zijn geloof. Het onderwerp was een kwestie van diepe perceptie voor me en misschien had ik woorden nodig om dit alles te ordenen. Laatst ging ik naar de Braziliaanse Academie voor Letteren om een ​​conferentie te geven en ik schreef een tekst die zei: 'Een moeder gelooft misschien niet, maar het is heel moeilijk voor een moeder om geen geloof te hebben'. Ik bid en vraag elke dag om bescherming, de hele tijd, maar ik kan geen religie meer hebben. Het ergste wat we elkaar als mensheid hebben aangedaan, was door religie. Ik kan niet geloven in een verzonnen God, vol belangen, die niet is waar hij hoort te zijn, namelijk liefde.

INTERNE EN EXTERNE CRITICI

Ik heb het creatieve proces uitgebreid bestudeerd [Carla gaf les in copywriting aan een hogeschool in Belo Horizonte] en één ding is heel reëel: het meest destructieve is oordelen. Als je oordeelt terwijl je creëert, zul je je niet openstellen. En als je je niet openstelt, zul je niet creëren. Schrijven is een intieme ervaring. Als we schrijven, hoeven we ons geen zorgen te maken over de buitenwereld. Natuurlijk wil elke auteur gelezen worden. Elke kunstenaar die aan een werk werkt, wil dat op een gegeven moment delen. Maar tijdens het proces moet die ervaring volledig van jou zijn. Zodra je een boek publiceert, is het niet langer van jou. De lezer leest via de stemmen die hij kent, zijn concepten, vooroordelen, levenservaringen. Hij zal lezen met zijn oneindige interpretaties en deze lezing zal alleen van hem zijn.

► Bekijk andere speciale interviews van Velvet magazine