Protest voor arts die gewelddadig wordt behandeld door artsen

Op 27 mei protesteerden artsen van de medische faculteit van de Universiteit van Ankara en leden van de Turkse Medische Vereniging (TTB) tegen het verbale en fysieke geweld waaraan een arts werd blootgesteld door een familielid van een patiënt op de afdeling spoedeisende hulp voor kinderen van het Cebeci-ziekenhuis van de Medische faculteit van de Universiteit van Ankara. De mars begon bij de kinderkliniek waar de aanval plaatsvond en eindigde bij het kantoor van de hoofdarts. Hier werd de volgende verklaring afgelegd:

"Helaas is dit niet het eerste incident van geweld tegen een arts en we zijn bang dat het ook niet het laatste zal zijn."

Op 27 mei werd een arts-assistent die triagewerkzaamheden verrichtte op de afdeling Spoedeisende Hulp voor Kinderen van de Faculteit Geneeskunde van de Universiteit van Ankara, het slachtoffer van zowel verbaal als fysiek geweld door een familielid van een patiënt. Helaas is dit niet het eerste incident van geweld tegen een arts en we vrezen dat het ook niet het laatste zal zijn.

"WIJ EISEN HET EINDE VAN DEZE OMGEVING WAARIN ONZE VEILIGHEID NIET MEER GEBODEN KAN WORDEN"

Het ontoereikende ingrijpen van de beveiligers ten tijde van het incident en het besluit van de medewerkers van de Kindernoodhulpdienst na het incident, waren precies wat de aanvaller wilde; Het feit dat de patiënt ter observatie werd gebracht zonder dat de orde en triageregels in acht werden genomen, en dat de procedures werden versneld alsof ze werden beloond, heeft ons, de toekomstige artsen, diep gekwetst. Was de verklaring van de familieleden van de patiënt, die getuige waren van dit incident, niet: "Moeten we de dokter in elkaar slaan zodat we ons werk kunnen doen?" een indicatie voor een risico op geweld in de toekomst? Dit gedrag van de docenten, van wie wij verwachten dat ze een voorbeeld voor ons zijn, is verkeerd en onacceptabel gedrag en kan de weg vrijmaken voor geweld tegen artsen. Wij verzetten ons tegen deze houding, waarin men aarzelt om zelfs een passieve beweging te veroordelen, deze als zinloos ziet, het slachtoffer de schuld geeft, geweld in de gezondheidszorg bagatelliseert, het normaliseert en soms zelfs probeert het onzichtbaar te maken. Wij worden opgevoed met het meest fundamentele principe van de geneeskunde, namelijk: 'doe in de eerste plaats geen kwaad'. Van de academische staf die ons moet begeleiden, verwachten wij dezelfde gevoeligheid. Want het is niet slechts één van onze vrienden die bij dit incident gewond is geraakt, maar wij allemaal. Ons vertrouwen in de toekomst, ons vertrouwen in ons beroep en, het allerbelangrijkst, onze veiligheid worden geschaad. De reden dat wij hier vandaag bijeen zijn, is niet alleen om te reageren op een gebeurtenis. Wij eisen dat er een einde komt aan deze situatie waarin onze veiligheid niet gegarandeerd kan worden. Denk er maar eens over na: in onze studententijd en in de gangen van ziekenhuizen worden we al met geweld geconfronteerd, nog voordat we aan de slag gaan in ons vakgebied. Als artsen van morgen worden wij ernstig bedreigd in onze toekomst. Soms worden we geconfronteerd met een woord, soms met een blik, soms met een directe aanval. Deze tabel is onaanvaardbaar. In ons land, waar het geweld in de gezondheidszorg met de dag toeneemt, is het tijd voor een echte strijd.

"ER MOETEN EFFECTIEVERE WETTELIJKE REGELS WORDEN GEMAAKT IN DE STRIJD TEGEN GEWELD IN DE GEZONDHEIDSZORG"

Terwijl artsen, verpleegkundigen en andere zorgprofessionals elke dag hun leven op het spel zetten om levens te redden, mag de behandeling die zij daarvoor krijgen niet met geweld gepaard gaan. Vanaf hier vandaag; Wij roepen de decaan en hoofdarts van de faculteit Geneeskunde van de Universiteit van Ankara, de Raad voor Hoger Onderwijs, het Ministerie van Volksgezondheid, het Ministerie van Justitie en alle relevante instellingen op: er moeten effectievere wettelijke regelingen komen om geweld in de gezondheidszorg te bestrijden. De veiligheid van studenten, coassistenten en artsen in opleiding moet als topprioriteit worden beschouwd. Er moeten sancties worden opgelegd aan houdingen en gedragingen die geweld aanmoedigen of negeren. In universitaire ziekenhuizen zou een onderwijs- en werkomgeving moeten worden gecreëerd waarin de waarde en de professionele eer van het medische beroep worden beschermd. Het beroep is namelijk verwaarloosd als gevolg van prestatiedruk en populistische praktijken in de gezondheidszorg. Medisch onderwijs zou hier prioriteit moeten krijgen. Wij willen dat de docenten die verantwoordelijk zijn voor de coassistenten en arts-assistenten, achter de artsen staan ​​en dat de docenten die met woorden begeleiden, op de pleinen verschijnen om onze problemen te bestrijden. Wij zijn jonge kandidaat-artsen die de heiligheid van de gezondheidszorg kennen en toegewijd zijn aan dit beroep. Maar geen enkel ideaal kan floreren in een sfeer van geweld. Wij zullen de strijd voor een vreedzaam, veilig en respectvol zorgstelsel niet opgeven. Wij nodigen al mijn vrienden, professoren en zorgmedewerkers hier uit om deel uit te maken van deze solidariteit en gezamenlijk hun stem te laten horen."