Wat deze Mennonitische zorgverlener leerde tijdens de mazelenuitbraak

De mazelenuitbraak in het zuidwesten van Ontario heeft de afgelopen maanden de terughoudendheid ten aanzien van vaccinatie in sommige Mennonietengemeenschappen in de provincie aan het licht gebracht.

De volksgezondheidsdiensten kregen afgelopen voorjaar te maken met honderden zieken , voornamelijk kinderen. Het aantal gevallen daalde pas in juli. Southwestern Public Health, dat een gebied bestrijkt met een grote mennonietengemeenschap, vertaalde materiaal in het Nederduits om mensen voor te lichten over het risico.

Catalina Friesen is een persoonlijke ondersteuner die als mennoniet is opgegroeid in Mexico en als kind met haar familie naar Canada is verhuisd. Nu is ze persoonlijke ondersteuner bij een mobiele kliniek die met mennonitische gezinnen in de regio Aylmer werkt.

Ze schreef onlangs een redactioneel artikel voor MacLean's magazine over haar ervaringen tijdens de mazelenuitbraak. Hier is haar gesprek met London Morning-gastpresentator Travis Dolynny.

Dit interview is bewerkt voor de duidelijkheid en lengte.

Travis Dolynny: Wat zag u in uw werk toen de mazelenuitbraak begon in de gemeenschappen waar u werkt?

Catalina Friesen: Onze klanten waren erg bang. Ze kwamen met allerlei vragen naar ons toe om te zien wat ze moesten doen. Daarom hebben we ons best gedaan om de voordelen van de vaccins uit te leggen.

TD: Had u enig idee hoe snel de mazelen zich zouden verspreiden en hoeveel mensen erdoor getroffen zouden worden?

CF: Ik had wel het idee dat het snel zou gaan vanwege de terughoudendheid rondom de vaccins, maar eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat zoveel mensen het zo snel zouden krijgen.

TD: Wat dacht je toen?

CF: Ik dacht: 'Oei, laten we eens kijken hoe we ze kunnen helpen. Dat is eigenlijk wat we probeerden te doen.

LUISTER | Catalina Friesen deelt haar ervaringen met het helpen van Mennonietengemeenschappen tijdens de mazelenuitbraak:

TD: Hoe bent u in de gezondheidszorg terechtgekomen als persoonlijk begeleider?

CF: Ik begon omdat mijn oma in een verpleeghuis werd geplaatst en de taal niet verstond. Mijn medeleven groeide en ik probeerde hen te helpen met vertalen. Dus toen ik hier in het Central Community Health Centre in St. Thomas begon, maakte ik kennis met dit programma met de mobiele eenheid, die ik naar Aylmer bracht. Het groeide zo snel.

TD: Hoe succesvol bent u geweest in het winnen van het vertrouwen van de gemeenschap?

CF: Ik kan je vertellen dat het begon met ongeveer 100 cliënten uit de mennonietengemeenschap. We zitten nu op bijna 700, en ze komen met veel vragen naar ons toe. Ik denk dat we ongeveer driekwart van hen het belang van vaccins hebben laten inzien en hen daadwerkelijk hebben laten vaccineren.

TD: Kunt u ons een idee geven van hoeveel mensen u kende die besmet waren?

CF: Ik denk dat er zo'n 200 tot 300 mensen naar de kliniek kwamen, met wie ik zelf heb gesproken. En dat alleen maar omdat ze niet wilden vaccineren.

Toen ik er eenmaal in slaagde om velen van hen te laten begrijpen dat God artsen heeft geschapen om hen te helpen, luisterden ze wat beter. - Catalina Friesen, PSW

TD: Welke barrières of uitdagingen kwam je tegen bij het werken met mensen?

CF: Het grootste probleem is natuurlijk de taalbarrière. Het is heel moeilijk voor ze om naar ons toe te komen, naar welke zorgverlener dan ook, omdat ze de diagnose verkeerd begrijpen of de moeilijke woorden niet begrijpen. Toen ze hoorden dat ik Nederduits sprak, kon ik ze helpen alles te begrijpen. Zo hebben we heel wat mensen bereikt.

TD: Kunt u ons uitleggen waarom er in sommige Mennonietengemeenschappen terughoudendheid heerst ten aanzien van vaccinatie?

CF: Het belangrijkste is dat ze God niet willen vertrouwen. Dus hun geloof heeft er veel mee te maken. Toen ik een groot deel van hen kon helpen begrijpen dat God artsen heeft geschapen om hen te helpen, luisterden ze wat beter.

TD: Welke lessen denk je dat je hebt geleerd van het werken met Mennonietengemeenschappen tijdens deze mazelenuitbraak?

CF: Het belangrijkste voor ons, mijn collega en ik, is dat ze ons vertrouwen. Als ze zich niet willen laten vaccineren, respecteren we dat. Omdat ze zien dat we hun waarden respecteren, beginnen ze ons echt te vertrouwen en te begrijpen dat we er zijn om hen te helpen, niet om hen pijn te doen.

TD: En bent u erin geslaagd om mensen zover te krijgen dat ze hun kinderen laten vaccineren?

CF: Ja, dat hebben we. Het belangrijkste wat ik nu doe, is proberen ze zover te krijgen dat ze zich vroeg komen laten vaccineren, voordat de herfst aanbreekt.