Ochrona dziedzictwa kulturowego w Meksyku stoi przed wyzwaniami

Dziedzictwo kulturowe Meksyku jest tak bogate, że praktycznie każde wykopalisko może odsłonić ślady przeszłości. W Meridzie specjaliści ds. renowacji dziedzictwa kulturowego dyskutowali na temat znaczenia angażowania społeczności w ochronę ich własnej historii.

W ramach obchodów 70. rocznicy Alliance Française w Meridzie odbyła się wczoraj wieczorem konferencja „Le Patrimoine comme Trait d'Union (Dziedzictwo jako nić przewodnia)”, którą poprowadzili Marie-Georges Pagel Brousse , przewodnicząca Rempart Union, oraz Johanna O'Byrne, krajowa delegatka tej organizacji, zrzeszającej organizacje zajmujące się ochroną dziedzictwa.

W wykładzie wziął udział dr Aurelio Sánchez Suárez , badacz z Wydziału Nauk Społecznych Regionalnego Centrum Badawczego Autonomicznego Uniwersytetu Jukatanu ( UADY ).

Działanie to podkreśliło wartość dziedzictwa nie tylko jako komponentu estetycznego i historycznego, ale także jako istotnego elementu tożsamości i jedności społeczności.

Johanna O'Byrne , która w Rempart odpowiada również za sprawy międzynarodowe, wyjaśniła, że ​​stowarzyszenie działa w ramach sieci zrzeszającej ponad 200 organizacji we Francji i 50 w 30 innych krajach, promując wolontariat, obywatelstwo i dialog międzykulturowy poprzez renowację dziedzictwa kulturowego.

Rempart Union postrzega dziedzictwo jako pomost łączący jednostki, który pozwala im wspólnie budować zrównoważoną i wspierającą przyszłość. Jest to związek stowarzyszeń krajowych i regionalnych, których celem jest odnowa, docenienie i przekazywanie dziedzictwa kulturowego i naturalnego.

Misją stowarzyszenia jest ochrona dziedzictwa architektonicznego i przyrodniczego oraz tradycyjnej wiedzy poprzez działania zbiorowe, edukacyjne, szkoleniowe, mediacyjne i integracyjne.

Współpraca na rzecz dziedzictwa kulturowego

Konferencja pokazała, w jaki sposób społeczności współpracują ze sobą, aby określić sposób wykorzystania obiektów dziedzictwa kulturowego. W wielu przypadkach są to zrujnowane przestrzenie, które od pokoleń były częścią codziennego życia ludzi.

Pierwszym krokiem w jego odzyskaniu jest zapewnienie ochrony miejsca, a następnie określenie jego roli zgodnie z potrzebami i oczekiwaniami społeczności, czy będzie to przestrzeń wystawowa, teatr czy ośrodek kultury.

W swoim przemówieniu dr Sánchez Suárez podkreślił, że w Meksyku opiekę nad dziedzictwem kulturowym regulują przepisy i organizacje, co wpływa na procesy konserwacyjne.

W zależności od klasyfikacji (archeologicznej, historycznej lub artystycznej) projekty wymagają interwencji specjalistów i zatwierdzenia przez instytucje takie jak Narodowy Instytut Antropologii i Historii (INAH) oraz Narodowy Instytut Sztuk Pięknych i Literatury (Inbal).

Dodał jednak, że brak informacji i strach przed utratą własności sprawiły, że wiele osób ukrywa znaleziska na swoich terenach, zamiast zgłaszać je odpowiednim instytucjom.

Przypadek południowo-wschodniego Meksyku jest szczególny, ponieważ struktura społeczna Majów, oparta na relacjach współpracy, a nie dominacji, sprzyjała stosunkom kooperacyjnym i tworzeniu otwartych i chłonnych społeczności.

Jednakże narzucanie projektów bez uprzednich konsultacji doprowadziło do porzucenia wielu inicjatyw rządowych.

„Nie może to być narzucony proces, musi on wynikać ze społeczności i jej własnych potrzeb” – podkreślił.

Prelegenci zgodzili się, że wyzwaniem jest przejście na model zarządzania kulturą, w którym społeczności są protagonistami zarządzania własnym dziedzictwem, zrywając z centralną wizją, która historycznie definiowała, co i w jaki sposób jest zachowywane. — KARLA ACOSTA CASTILLO