Starzy kochankowie

Dopóki administracja nas nie rozdzieliła: byli jedną z niewielu par, które spotkało szczęście. Pobrali się młodo i dzielili ze sobą życie. Nie byli ani szczęśliwi, ani nie jedli kuropatw. Przeżyli historie wszelkiego rodzaju, jak to zwykle bywa. Zbudowali więzi, współudział, wspólne projekty. Niektóre marzenia rozbiły się w ich rękach. Zgromadzili chwile chwały i miłości, które uczyniły ich silnymi. Przyzwyczaili się do tego, że podczas snu czują nawzajem swoje oddechy, być może chrapanie, zapach swojej skóry.

Są to Desiderio Hernandez i Soledad Dominguez. Mieszkali w Plasencii, oboje cierpieli na chorobę Alzheimera. Zgodnie z przepisami Dependencji Estremadury, musieli oni mieszkać w oddzielnych rezydencjach. Administracja była o krok od osiągnięcia tego, czego nie udało się osiągnąć trudnościami życia i współistnienia.

W jaki sposób utrata wspomnień wpływa na utratę osoby, która była twoim domem?

Obraz jest druzgocący: para zagubiona w labiryntach zapomnienia, daleko od siebie, co jest dla nich najważniejszym punktem odniesienia w świecie. Wszystko się trzęsie, staje się niepewne. Przychodzi mi na myśl piosenka Els vells amants zespołu Serrat, katalońska adaptacja La chanson des vieux amants Jacques’a Brela. Opowiada o kochankach, którzy przez długie, wspólne życie doświadczyli radości i smutków.

Syn pary, José Hernández, zebrał dziewięćdziesiąt tysięcy podpisów za pośrednictwem platformy, aby zwrócić się do rządu regionalnego Estremadury z prośbą o pozwolenie jego rodzicom na spędzenie ostatnich lat życia razem. Co musi czuć osoba doświadczająca przymusowego rozstania z rodzicami? Impotencja, złość, ból? W jaki sposób utrata wspomnień wpływa na utratę osoby, która była twoim domem?

Przeczytaj także Emma Maria de la Pau Janer

Przychodzi mi na myśl powieść „Pamiętnik” Nicholasa Sparksa. To opowieść o starszym mężczyźnie, który codziennie rozmawia ze swoją żoną o swoim życiu, aby pomóc jej przejść przez bolesny proces choroby Alzheimera.

José Hernándezowi udało się uniknąć kary. Po długiej walce udało jej się połączyć rodziców, chociaż sytuacja wyglądała tak, jakby mieszkali w domu opieki oddalonym o 120 kilometrów od domu.

To nie żart: Desiderio i Soledad są daleko od domu. Wydaje się nieprawdopodobne, że nie ma bliższego miejsca. Administracja nie ułatwia sprawy.