„Język łaciński daje nam większą wolność i dobrze nam służy w życiu”

Łacina nie pachnie naftaliną. Przeżywa rozkwit, który w ostatnich latach uczynił ją modną. Filolog hiszpański Emilio del Río w swojej książce „Carpe diem: Self-Help with the Classics” pokazuje, że nie ma nic nowocześniejszego niż starożytność. Za radą Latynosów wyjaśnia, że ​​to oni wynaleźli tak popularne dziś formuły samopomocy.

Praca, opublikowana we wrześniu w Kolumbii, to nie tylko lista zwrotów. Autor, doskonale znający świat łaciny, wyjaśnia je i wzbogaca kontekst, używając języka, który jest bliski i przeplatany humorem. Łacina wyłania się z klasztorów i kościołów, przenikając codzienne życie. Del Río, który propaguje ją na zajęciach, w mediach społecznościowych i w audycji radiowej, mówi o tym orzeźwiającym wstrząsie, jakiego doświadczają korzenie naszego języka hiszpańskiego.

Oczywiście, że nas wyprzedzili! Rzymianie i Grecy powiedzieli już wszystko o kondycji ludzkiej... i jakby tego było mało, oczywiście po łacinie i grece. Dziś sprzedają nam jako ciekawostkę to, co Cyceron czy Marek Aureliusz spisali już, gdy zakładali togi. Mówią: „żyj chwilą obecną”, „nie martw się tym, co od ciebie nie zależy”, „traktuj każdy dzień tak, jakby był twoim ostatnim”. Niektórzy twierdzą, że wynaleźli dla nas proch strzelniczy, ale klasycy już to powiedzieli.

Podróż była ciekawa: te maksymy przetrwały z Rzymu w średniowiecznych klasztorach, zostały na nowo odkryte w renesansie, przetrwały wieki, zawsze aktualne... a dziś są na Instagramie. W obliczu tak wielu współczesnych szarlatanów, którzy szukają samopomocy, klasyka oferuje nam solidne, skuteczne rozwiązania złożonego i fundamentalnego pytania: co musimy zrobić, aby być szczęśliwymi?

Poniżej znajdują się wersje oryginalne, z napisami i krótkim dodatkowym komentarzem:

Tak, i to coraz bardziej. Łacina jest w modzie! Coraz większe zainteresowanie budzi nie tylko na uniwersytetach, ale także wśród ogółu społeczeństwa. W październiku 2024 roku gazeta El País opublikowała pięcioszpaltowy artykuł, w którym napisano, że liczba studentów filologii klasycznej rośnie na wszystkich hiszpańskich uniwersytetach. Wśród ogółu społeczeństwa książki związane ze światem klasycznym cieszą się ogromnym powodzeniem; zobacz moje książki Carpe diem. Ayutoayúdate con los clásico (Carpe diem! Ayutoayúdate con los clásico) (Carpe diem! Ayutoayúdate con los clásico), która od lutego ukazuje się po raz szósty, lub Miłośnicy łaciny. Mówimy po łacinie, nawet jeśli nie zdajemy sobie z tego sprawy, która ukazała się po raz 11, lub Szaleństwo na punkcie klasyki, która ukazała się po raz piąty. Jesteśmy językiem, a nasz język pochodzi z łaciny, więc jeśli nauczymy się łaciny, lepiej zrozumiemy nasz własny język, a co za tym idzie, będziemy mogli lepiej myśleć. Łacina daje nam wolność, jest przyjemna i pomaga nam w życiu.

Łacina jest jak siłownia umysłu: wzmacnia umysł i poprawia sprawność myślenia. Uczy nas konstruowania zdań niczym rzymski architekt wznoszący łuk: kawałek po kawałku, z precyzją i równowagą. To rozwija logikę, pamięć i umiejętności analityczne, które są na wagę złota w epoce krzykliwych nagłówków. Co więcej, jest to DNA naszego języka: jego znajomość jest jak czytanie instrukcji obsługi naszego myślenia i mówienia. I, jak powiedział Seneka, docendo discimus – uczymy się nauczając – więc młodzi ludzie uczący się łaciny nie tylko odkrywają Cycerona, Wergiliusza czy Katullusa, ale także odkrywają siebie. W epoce ekspresowego coachingu i gotowych cytatów motywacyjnych, posiadanie Marka Aureliusza, Horacego czy Seneki na stoliku nocnym jest jak posiadanie zespołu mądrych doradców 24/7... i to za darmo!

Tak, i to fascynujące. Kolumbia przez całą swoją historię miała prawdziwy Olimp filologów i językoznawców, którzy nie tylko studiowali łacinę, ale nią żyli. Miguel Antonio Caro: prezydent, gramatyk, tłumacz Wergiliusza i Horacego. Potrafił przejść z Senatu do eklog, nie zmieniając tonu. Rufino José Cuervo: jego słownik jest pomnikiem, a pasja do łaciny pozwoliła mu zrozumieć nasz język z wyjątkową głębią. Ezequiel Uricoechea: poliglota, latynista, arabista... renesansowy uczony z połowy XIX wieku. Mamy również José Manuela Marroquína, prezydenta Republiki, pisarza i gramatyka, który uprawiał prozę i poezję z wpływami klasycznymi, a także promował nauczanie łaciny. A Rafael Pombo, wielki romantyczny poeta i bajkopisarz, który dziś pamiętany jest przede wszystkim za swoje wiersze dla dzieci, miał solidne wykształcenie klasyczne, a jego przekłady są perełką.

Każdego ranka przywołuję Kolumbię na usta… bo piję tutejszą kawę. A ponieważ mam bardzo niskie ciśnienie, jeśli nie piję kawy, to nie ma mnie w życiu. To takie proste. Ale poza tym wytworem bogów, czuję do niej głęboką sympatię. To kraj zapalonych czytelników, dociekliwych studentów, profesorów, którzy starają się przekazywać wiedzę, bez której nie ma prawdziwej równości („Nauczyciel” to „ten, który jest bardziej”, a „minister” to „ten, który jest mniej”). A co więcej, to kraj, który zachował uznanie dla dobrze wypowiedzianego słowa i inteligentnej konwersacji.