„Filipinka zawsze chciała dawać z siebie wszystko”: rok po morderstwie jej rodzice rozmawiali z „Le Figaro”, aby oddać jej hołd

Jest piątek, 20 września 2024 roku, około godziny 14:00. Promienne słońce zalewa Paryż. 19-letnia Philippine opuszcza Uniwersytet Paris-Dauphine, aby udać się do swojego pokoju studenckiego przy Boulevard Lannes. Młoda dziewczyna, z natury sportowa, uwielbia spacery. Philippine wybiera się na spacer przez Lask Buloński, gdzie spotyka Tahę Oualidada, 22-letnią Marokańczykę, skazaną już za gwałt na studentce w lesie w Val-d'Oise latem 2019 roku. Według sekcji zwłok, Philippine zmarła w wyniku uduszenia.

Od roku każdej nocy świetlówka oświetla sypialnię dziewczynki na piętrze domu rodzinnego w Montigny-le-Bretonneux, w departamencie Yvelines. To sposób na zapewnienie obecności, jakby nigdy tak naprawdę nie wyjeżdżała. Philippine dorastała w tej dzielnicy mieszkalnej, która emanuje atmosferą spokojnej wioski. Jest drugą najmłodszą z sześciorga rodzeństwa, tą, która odnosi sukcesy we wszystkim. „Philippine jest idealna, wie, jak wszystko robić i robi to dobrze” – mówi o niej jedna ze starszych sióstr. Jej rodzice, Loïc i Blandine, nadal mieszkają w Montigny. Ich córka jest pochowana na cmentarzu komunalnym, tuż za domem. Stamtąd czasem słychać śmiech i okrzyki dzieci bawiących się na „Placu Filipińskim”, otwartym kilkadziesiąt metrów dalej.

Z natury skromni, jej rodzice zgodzili się porozmawiać z Le Figaro rok po jej śmierci. „Ważne jest dla nas, żeby mówić o Philippine, była wspaniała” – zaczyna Blandine. „ Otrzymaliśmy setki listów…