Mulhouse. Kobiety w różu i ich „kokonowe ramiona” przy łóżkach hospitalizowanych dzieci

Jest po 16:00, lipcowe promienie słońca delikatnie przebijają się przez żaluzje i oświetlają pokój Adèle (*), urodzonej anonimowo i hospitalizowanej na oddziale neonatologicznym. Sześciotygodniowa dziewczynka właśnie zasnęła w ramionach Catherine, która położyła ją do swojego łóżeczka i teraz głaszcze ją po brzuszku.

Na oddziale niemowlęcym Florence opiekuje się małą Suzanne, sześciomiesięczną dziewczynką, której mama właśnie wyszła z sali. „Cześć” – szepcze do niej, biorąc ją w ramiona. „Słyszałam, że podoba ci się twój deszczowy kij, więc pobawmy się nim”. W tym samym czasie sześcioletniego Abdela, który od dwóch dni przebywa w szpitalu na oddziale opieki ciągłej, odwiedza Isabelle z grą planszową. „Zagramy?” – proponuje.

Na koniec, w sali zabaw na oddziale dla starszych dzieci, Marie-Jeanne, Claudine i Sarah przyniosły materiały potrzebne do poprowadzenia warsztatów rękodzielniczych dla starszych dzieci, które przebywają w szpitalu, czasem od kilku tygodni, z powodu przewlekłych chorób lub problemów ze zdrowiem psychicznym. „Zawsze ważniejsze”. Tutaj, wokół stołu, ludzie zajmują ręce, żeby oczyścić głowy.

Od ponad pięćdziesięciu lat w szpitalu w Miluzie nie mija dnia, aby na oddziałach pediatrycznych nie towarzyszyły dzieciom Damy w Różu – nazywane tak ze względu na kolor bluzek.

O tych dzieciach, którym poświęcają dwie, trzy, cztery godziny dziennie, czasem wieczór, a czasem weekend, nie wiedzą nic poza imieniem, a czasem wiekiem. „Dopóki nam nie powiedzą, nie wiemy, dlaczego tu są i o nic nikogo nie pytamy. Naszą dewizą jest dyskrecja” – mówi Isabelle Cahn, prezes stowarzyszenia Les Dames en rose de Mulhouse .

Dla nich to i tak nie ma znaczenia. Nie opiekują się chorymi dziećmi, opiekują się dziećmi. „Samo w sobie” – upierają się. „Nie jesteśmy opiekunami, nie jesteśmy tu po to, by zapewniać pomoc techniczną: podawać zastrzyki, myć nosy, przeprowadzać badania, a nawet podawać butelkę czy zmieniać pieluchy”.

Kobiety w Różu zapewniają opiekę w inny sposób. „Jesteśmy tu, by być matką, by zapewnić tym dzieciom, w miarę możliwości, obecność, czułość, chwilę zabawy, powiew świeżego powietrza, gdy ich rodzice nie są przy nich”. Dzieci urodzone pod koniec X, oczekujące na umieszczenie w rodzinie zastępczej, których rodzice nie mogą być stale obecni, ponieważ muszą również opiekować się rodzeństwem… Sytuacje są różne.

Na każdym piętrze, w szpitalu publicznym, który jest wykrwawiony i którego usługi są ograniczone, ich obecność stała się niezbędna. „Dzieci tutaj potrzebują uwagi, czasu na obudzenie się, a my nie mamy ani środków materialnych, ani siły roboczej, aby to zapewnić. Dlatego one [Panie w Różu] są dla nas jak otulające ramiona, których nam brakuje” – mówi Marie-Line Huet, pielęgniarka pediatryczna pełniąca funkcję kierownika neonatologii. Rozdzielona między dwa oddziały, Cécile Duhoux, edukatorka wczesnego dzieciństwa w Regionalnej Grupie Szpitali Miluzy i Południowej Alzacji, uważa ich obecność za uspokajającą. „Kiedy kilkoro niemowląt jest samych, nie mogę się ciąć na małe kawałki. Możliwość liczenia na ich wsparcie jest zatem bardzo wspierająca, a także bardzo ważna dla dzieci. Chore dziecko, jeśli jest pod dobrą opieką, przyczynia się do jego powrotu do zdrowia”.

„Właściwie one nas uzupełniają” – podsumowują Gwenaëlle, opiekunka dziecięca, i Audrey, nauczycielka dzieci ze specjalnymi potrzebami. „Dla dzieci czas spędzony z Paniami w Różu to czas, w którym mogą robić to, na co mają ochotę. Opieka, badania i leki są im narzucane. To jak oderwanie się od opieki”.

Catherine, Florence, Isabelle, Marie-Jeanne, Claudine, Sarah, Monique, Simone, Claudine, Annette… Obecnie jest ich około czterdziestu, w wieku od 30 do 80 lat, należących do Dames en Rose de Mulhouse. Stowarzyszenie jest nietypowe . W 2025 roku nie posiada strony internetowej, nie mówiąc już o mediach społecznościowych. „Bardzo rzadko się komunikujemy, nie ogłaszamy rekrutacji wolontariuszy – to oni nas znajdują i do nas przychodzą” – wyjaśnia prezes stowarzyszenia, które w ten sposób odrodziło się i zapewnia trwałość swojej misji od ponad pół wieku.

W tej serii „Dam w Różu” zaangażowanie jest bardziej dobrowolne niż charytatywne. „Wypływa z głębi nas samych” – mówi Isabelle Cahn. Niewiele z nas zna się lub widuje poza szpitalem. „Mimo to jesteśmy ze sobą mocno związane. Jeśli któregoś dnia jedna nie może przyjść, inna natychmiast się zaproponuje. Nie zależy nam na comiesięcznych spotkaniach na kawę; jesteśmy tu tylko dla dzieci. Osobiście traktuję to jako dar z siebie, bez oczekiwania czegokolwiek w zamian”.

Lata później wciąż się zdarza, że… „Niedawno Panią w Różu, która robiła zakupy, zaczepiła młoda dziewczyna. »Cześć, poznajesz mnie? Zaopiekowałaś się mną, kiedy byłam w szpitalu, robiłyśmy razem robótki ręczne«” – relacjonuje Isabelle Cahn. „Bycie tak rozpoznanym to najpiękniejsze świadectwo”. I pewność, że misja została wypełniona.

(*) Wszystkie imiona dzieci zostały zmienione.