Kto powstrzymuje Ducati? Bagnaia-Marquez, pojedynek o historię. Ale uważaj na Bezzecchiego i Acostę

Pozostało zaledwie kilka godzin do zgaszenia świateł w Tajlandii, rozpoczynając tym samym sezon 2025 Mistrzostw Świata MotoGP. Stawką jest tytuł wszechstronnego producenta Ducati , 19 z 20 GP w 2024 r. i przede wszystkim korona Jorge Martina, zdobyta w Ducati Pramac, a następnie przeniesiona do Aprilii. Hiszpan jest nieszczęśliwym bohaterem ostatniego miesiąca: czekają go plastry i szwy po dwóch operacjach, najpierw na prawej ręce, a potem na lewym ramieniu, po dwóch upadkach, odpowiednio podczas testów w Malezji i podczas treningu. Początek był czymś o wiele większym niż tylko przeszkodą dla zawodnika, który musiał odkryć prawdziwy potencjał Aprilii i spróbować zagrozić zespołowi Ducati. Z testów przedsezonowych, jedynego obiektywnego rankingu, wyłoniła się niepodważalna prawda: Desmosedici nadal wyprzedzają wszystkich. Z marginesem. Być może nieco mniej niż poprzednio, również dlatego, że w międzyczasie liczba motocykli Borgo Panigale spadła z ósmej do szóstej na starcie z powodu przejścia zespołu Pramac pod skrzydła Yamahy, ale nadal stanowią punkt odniesienia na torze.

Przewaga Ducati jest tak wyraźna, że ​​firma może sobie pozwolić na luksus pozbycia się (w dobrym tego słowa znaczeniu) motocykla z 2025 r., który ma większy potencjał, ale trudno go wydobyć w krótkim okresie, i „zadowolenia” z ubiegłorocznego, mocno dostrojonego GP24, który dzięki pewnym modyfikacjom elektroniki i zawieszenia staje się GP25. Oczekuje się, że dwaj koguty w czerwonych koszulkach, Pecco Bagnaia i Marc Marquez, stoczą emocjonujący pojedynek. Hiszpan, który dobrze radzi sobie z osłanianiem się i przerzucaniem presji na innych, ma jednak uśmiech kogoś, kto wie, że jest w odpowiednim miejscu, aby odzyskać tytuł, którego brakowało mu od 2019 roku. Bagnaia będzie chciał mu w tym przeszkodzić. On, mistrz garażu Ducati, zmaga się z presją rywalizacji z kolegą z zespołu, który nigdy nie był tak niezdarny, ale ma też kwalifikacje, które pozwolą mu udowodnić, że potrafi to zrobić. Obaj będą musieli ograniczyć swoje błędy: poślizgnięcia Marca w poszukiwaniu limitu i upadki Pecco z powodu braku jasnego myślenia w wyścigu, co było grzechem śmiertelnym w zeszłym roku, mogą się okazać zabójcze.

Za nimi obserwujcie Alexa Marqueza z GP24 zespołu Gresini, wreszcie na takim poziomie pod względem okrążeń i tempa, że ​​nie trzeba mu ciągle powtarzać, że jest „bratem”, ale także Franco Morbidellego, który jest jedynym kierowcą Ducati, który nie zmienił motocykla (GP24) i wydaje się być zachęcony możliwością ścigania się w swoim rodzinnym zespole, VR46, w którym się wychował: to będzie kluczowy sezon, w którym dowiemy się, czy to, co najlepsze, ma już za sobą, czy też może rozwijać ambicje. Jego kolega z zespołu, Fabio Di Giannantonio, ma tę przewagę, że oprócz członków zespołu fabrycznego ma jeszcze tylko jednego oficjalnego kierowcę Ducati, ale jego przeszkodą jest nieoczekiwany upadek, który uniemożliwił mu udział w czterech piątych testów. Mógłby walczyć o podium, ale zaczyna od pogoni i nie wydaje się być najbliższym rywalem. W roli „pierwszego z innych” należy odnotować dwa nazwiska: Marco Bezzecchi i Pedro Acosta.

Bez, który opuścił zespół VR46, przejął rozwój osieroconej przez Martina Aprilii, wykazując się osobowością i szybkością: może to być świetna okazja do skoku jakościowego. Hiszpańska gwiazdka ma odwagę i talent, by walczyć o najwyższe pozycje. Duża część wyników finansowych Grupy zależeć będzie od jakości działań, jakie KTM będzie w stanie zagwarantować w tej delikatnej fazie: wierzyciele Grupy zaakceptowali plan restrukturyzacji zadłużenia, ale sytuacja pozostaje niepewna. Nowi zawodnicy, Maverick Viñales i Enea Bastianini (Tech3), mogą odczuć to szczególnie dotkliwie, ponieważ będą musieli przystosować się do zupełnie innych motocykli niż te, na których jeździli wcześniej. Nadzieje Japończyków Japońskie marki Yamaha i Honda odnotowały niewielki wzrost, również dzięki dużym ustępstwom, przy czym szczyt osiągnął Iwata, a niewielki postęp poczynił producent z Tokio. Fabio Quartararo pokazał kilka przebłysków potencjału na podium w Malezji, zanim powrócił do pierwszej dziesiątki parametrów w Tajlandii: czekamy na kolejne dowody w procesie rozwoju, w którym będzie również wkład zespołu Pramac, będącego pewną siłą napędową wzrostu. Honda wreszcie pokazała oznaki poprawy, zarówno jeśli chodzi o dążenie do znalezienia się w pierwszej dziesiątce, jak i o motywowanie zawodników. Joan Mir wydaje się być podniesiony na duchu i pewny siebie, a Luca Marini jest zdeterminowany, by zebrać plon długo wyczekiwanego sukcesu: dla obu będzie to przełomowy moment w ich karierach.