Renzi-Calenda razem na placu 6 czerwca dla Gazy: co kryje się za zbliżeniem

Plac całkowicie po stronie Palestyńczyków, ten, który 7 czerwca w Rzymie zorganizowała PD Elly Schlein wspólnie z Ruchem Pięciu Gwiazd Giuseppe Contego i Zielonym/Sinisterskim Sojuszem Nicoli Fratoianniego i Angelo Bonellego , a także kontr-kwadrat, który także bierze pod uwagę racje Izraela i wskazuje na ryzyko antysemityzmu, ten, do którego zwołali dzień wcześniej w Mediolanie centrowcy z Azione i Italia Viva . Potwierdzając, że sprawa budzi podziały nawet w samej Partii Demokratycznej, w debacie weźmie udział wiele znanych nazwisk wywodzących się z mniejszości demokratycznej (od Lorenza Gueriniego i Giorgio Goriego, od Piero Fassino po Filippo Sensiego, od Graziano Delrio po Lię Quartapelle, od Simona Malpezzi po Virginio Merolę).

Ale ta wiadomość nie dotyczy jedynie zwykłego podziału opinii publicznej w kwestiach międzynarodowych: mediolańska demonstracja z 6 czerwca zdaje się oznaczać zbliżenie między dwoma odwiecznymi przyjaciółmi-wrogami byłego Trzeciego Polaka, a mianowicie byłym premierem Matteo Renzim i jego byłym ministrem Carlo Calendą . I to właśnie o tym zbliżeniu poinformowali dziennikarze ci ostatni, najbardziej zdeterminowani wówczas w zerwaniu paktu wyborczego i wybraniu drogi rozdzielenia grup parlamentarnych: „Źródła Działania informują, że doszło do bezpośrednich kontaktów między Calendą i Renzim w celu zorganizowania wspólnej inicjatywy w Mediolanie w piątek 6 czerwca, aby potępić działania rządu Izraela i zwrócić uwagę na niebezpieczeństwo antysemityzmu oraz przeciwko tym, którzy opowiadają się za zniszczeniem Państwa Izrael”.

Czy między Renzim i Calendą zapanował pokój? Nie do końca. Nie ma wątpliwości, że w kwestiach międzynarodowych, a także w kwestii pracy, gdy w referendum 8 i 9 czerwca odrzucono pytania o ustawę o zatrudnieniu, obaj przywódcy centrowi są ze sobą zgodni i dalecy od linii Schleina. Ale lider Italia Viva, w przeciwieństwie do lidera Azione, który nadal deklaruje, że jest „trzecią partią”, mimo że jest w opozycji, od miesięcy jest w trakcie pojednania z partią, którą kierował jako sekretarz w latach 2013–2018. A Schlein, uwieczniony z Renzim na boisku piłkarskim zeszłego lata, aby przypieczętować wznowienie dialogu, od tego czasu utrzymuje linię „uparcie zjednoczonych” pomimo wielokrotnych weta Contego w sprawie Italia Viva. Dotychczas opieraliśmy się na obowiązującym prawie wyborczym Rosatellum, które przewiduje porozumienie między partiami w koalicji w sprawie wspólnych kandydatur w okręgach jednomandatowych i próg 3% głosów uprawniający do wyboru w głosowaniu proporcjonalnym. Partia Renziego prawie zawsze notuje w sondażach wynik nieznacznie poniżej 3%, podczas gdy Azione ma wynik nieznacznie wyższy, jednak dzięki porozumieniu pewne kandydatury w okręgach jednomandatowych są pewne. Ale co by się stało, gdyby większość faktycznie zmieniła prawo wyborcze?

Wybory w Izbie Reprezentantów i Senacie, które na razie są jedynie okazją premier Giorgii Meloni do przetestowania reakcji różnych sił politycznych, doprowadziły do ​​opracowania jasnego modelu: proporcjonalnego, bez okręgów jednomandatowych, z premią większościową wynoszącą 55% miejsc dla koalicji przekraczającej 40% głosów i obowiązkiem wskazania kandydata na premiera na karcie do głosowania. I co najważniejsze, próg nie może być niższy niż 3%. Oznacza to, że bez spadochronu w postaci okręgów wyborczych wspieranych przez całą koalicję, centryści, a zwłaszcza Italia Viva, ryzykowaliby pominięcie ich w parlamencie.

Nie trzeba dodawać, że Renzi, który nie był wolny od wad, ale nie brakowało mu intuicji politycznej, bardzo poważnie traktował argumenty swoich kolegów z większości. I tak wszystkie drzwi pozostały otwarte, nawet ta należąca do centrowej federacji z dawnym wrogiem Calendą i innymi formacjami, które chcą się zjednoczyć, by utrzymać na dystans fatalny próg (jak Più Europa). Rozwiązanie, które po przezwyciężeniu starych urazów sprawi, że Calendian Action stanie się bezpieczne. Zaufanie jest dobre, brak zaufania jest lepszy.