Jako dziecięca gwiazda, Natalie Guerrero opuściła Broadway. Z debiutancką powieścią wraca.

Poniżej spoilery.

Natalie Guerrero nie planowała pisać historii rozgrywającej się w Nowym Jorku. Jej pierwotny plan na urzekającą i czarującą debiutancką powieść „ Mój pociąg odjeżdża o trzeciej ” zakładał osadzenie akcji w Kalifornii, dokąd niedawno się przeprowadziła, i wykorzystanie nowego, sugestywnego otoczenia do zgłębienia dynamiki władzy w miejscu pracy. Jednak w trakcie pisania coś w tej koncepcji nie działało tak, jak Guerrero miała nadzieję. Sięgnęła więc po ćwiczenie spopularyzowane przez książkę Julii Cameron „Droga artysty” : budziła się każdego ranka, by napisać odręcznie trzy strony strumienia świadomości.

„Robię te „ poranne strony ”” – opowiada mi nowojorka ze swojego słonecznego mieszkania w Los Angeles. „Wiem, że brzmi to bardzo uwodzicielsko, ale książka sama się objawiła. Pewnego ranka pisałam swobodnie i pierwsze kilka linijek brzmiało: »Miałam mieć pudla i basen, ale moja siostra nie żyje, a moje włosy wciąż się kręcą«. Wszystko to po prostu wyszło. Pomyślałam sobie: »Och. Ta [książka] jest o żałobie i siostrzeństwie«”. Wkrótce Guerrero przeniosła swoją główną bohaterkę, Xiomarę Sanchez – utalentowaną afro-latynoską piosenkarkę po trzydziestce, marzącą o występach na Broadwayu – do dzielnicy Washington Heights na Manhattanie. „Byłam taka szczęśliwa, że książka tam trafiła” – mówi.

Powieść – której premiera odbyła się dzisiaj – opowiada historię Xiomary, która opłakuje tragiczną stratę starszej siostry, Neny, a jednocześnie próbuje rozkręcić swoją rozwijającą się karierę teatralną. Jej drogę do samorealizacji komplikują monotonne, dorywcze prace, trudną relację z matką i drapieżne relacje ze starszymi mężczyznami. (A, i musi też odnaleźć się w Powrocie Saturna ).

Poniżej Guerrero rozmawia z ELLE.com o szeroko pojętych tematach, które kryją się za „My Train Leaves at Three” , o powiązaniach z Broadwayem w dzieciństwie, które zainspirowały tę historię, a także o nadchodzącej adaptacji filmowej, nad którą obecnie trwają prace.

Co najbardziej spodobało ci się w wątku o pogrążonej w żałobie siostrze?

Między mną a starszą siostrą jest 11 miesięcy różnicy i to ktoś, kogo straty nigdy nie wyobrażałam sobie stracić. Często żartuje, że ta książka jest jak mowa pogrzebowa i list miłosny do niej. Siostrzeństwo we wszystkich swoich formach jest dla mnie ważne. Myślałam o najgorszej rzeczy, jaka może się zdarzyć, która pozbawia kogoś głosu i poczucia własnej wartości – o stracie siostry. Dorastałam też w domu, w którym moja mama doświadczyła straty rodzeństwa, będąc ze mną w ciąży, więc zawsze czułam się wciągnięta w ten temat. Tego rodzaju doświadczenie kształtuje żałobę przez pokolenia, a ja dorastałam w otoczeniu tej energii. Więc kiedy tego ranka te tematy wypłynęły na stronę mojego swobodnego pisania, postanowiłam pójść w tym kierunku.

Innym motywem, który powraca w książce, jest powrót Xiomary na Saturna . Co skłoniło Cię do włączenia tego do historii? Czy Ty już przez to przeszłaś?

Och, miałam naprawdę ciężki Powrót Saturna. I to prawdopodobnie ta część mnie z Los Angeles, która wkradła się do książki. Myślę, że kiedy mówisz „Powrót Saturna” kobietom w naszym wieku, to jest to słownictwo, z którym wszystkie możemy się utożsamić. Ja byłam w swoim, kiedy zaczynałam pisać, i ciągle myślałam: „Kiedy to się skończy? To naprawdę trudne”. Przeżyłam wielki zawód miłosny, przeprowadziłam się na drugi koniec kraju, miałam ciężką pracę i stresowałam się finansami. Wszystko, co mogło się wydarzyć podczas Powrotu Saturna, działo się ze mną.

Ale potem zaczęłam dużo rozmawiać o tym z moimi białymi przyjaciółkami i poczułam, że nie ma zbyt wielu okazji, żeby rozmawiać z czarnoskórymi dziewczynami o tym całym szowinizmie. Ogromna różnica, jaką dostrzegam między moimi białymi przyjaciółkami a moimi czarnoskórymi lub latynoskimi przyjaciółkami, polega na tym, że większość moich czarnoskórych przyjaciółek nie jest tak samolubna. Uważałam, że Xiomara zasługuje na to, by oddać się szalonemu światu poznawania siebie – czego naprawdę rzadko możemy robić. I czuję, że jestem zobowiązana do tego w swoim życiu. Ale to typowo amerykańska rzecz. Mój tata jest Dominikańczykiem, a mama Portorykanką. Nie dorastałam, widząc czarnoskóre lub latynoskie kobiety zadające sobie pytania o siebie, więc Powrót Saturna był wspaniałym sposobem, żeby to osiągnąć.

Cofnę się na sekundę. Byłam aktorką dziecięcą i grałam młodą Nalę w Królu Lwie na Broadwayu . To było naprawdę satysfakcjonujące i kształtujące doświadczenie, ale też niesamowicie traumatyczne. Nie mówię o tym zbyt wiele, ale zazwyczaj lubię mówić, że to było pierwsze miejsce, w którym dowiedziałam się, że kobiety „nie powinny” być większe od mężczyzn. Ciągle byłam krytykowana za to, jaki jestem wysoki. Zauważ, miałam wtedy 12 lat. A dziś mam 5'4. Ale wszyscy ciągle mi mówili [w tamtym czasie]: „Rośniesz za wysoka i twój kontrakt nie zostanie przedłużony. Nie możesz być wyższa od Simby”. To było dla mnie tak przerażające, że patrzyłam w lustro i starałam się być mniejsza.

Po tym, jak skończyłam aktorstwo i odłożyłam ten rozdział na bok, pracowałam w WME w dziale książek, a potem przeniosłam się do Los Angeles i pracowałam dla firmy produkcyjnej. Wspólnym mianownikiem w tych przestrzeniach było to, że byli tam mężczyźni, których uważałam za mniejszych ode mnie, którym pozwalano zajmować o wiele więcej przestrzeni niż ja. Władza Manny'ego wisi nad Xiomarą w tak przerażający sposób. Celowo wykorzystuje swoją władzę, by osiągnąć to, czego chce. Ale myślę też, że to komentarz do granicy zgody, gdy mówimy o kimś, kto ma o wiele większą władzę. Wiele z ich relacji było dobrowolne, ale jest też pewna szara strefa, w której to, ile z tego było transakcją.

Po kilku przesłuchaniach do roli Manny'ego dowiadujemy się, że Xiomara nie dostała roli w jego sztuce. Czy była kiedyś wersja, w której to on powierzył jej tę rolę?

Sprzedając książkę, zawsze miałam dwa niepodważalne warunki: Xiomara jest czarna i nigdy nie dostanie roli. To były dwie rzeczy, których nigdy nie zamierzałam zmienić.

Jako dziecko Broadwayu, co najbardziej podobało ci się w połączeniu teatru i muzyki z tą historią?

Tak wiele na Broadwayu zostało dla mnie skażone przez moje doświadczenia i ból dorastania z dala od niego. Tak długo trzymałam się od niego z daleka, ale to moja pierwsza miłość, więc byłam podekscytowana, że mogę o tym pisać. Mogę analizować tak wiele z tej książki, i może to być trochę odurzające, ale w tym przypadku pomyślałam sobie: „Ona opłakuje swoją siostrę, uprawia okropny seks i jest atakowana. Dajmy jej głos. Pozwólmy jej się trochę zabawić”. Podobała mi się też playlista, której słuchałam podczas pisania, i możliwość zagłębienia się w piosenki, które mogłaby zaśpiewać. Szczerze wierzę, że ludzie, którzy nienawidzą musicali, nie widzieli odpowiedniego musicalu. Trzeba wrodzoną wiarę w nadzieję i opowiadanie historii, żeby kochać musical.

Czego słuchałeś podczas pisania?

Dużo musicali, na przykład ścieżka dźwiękowa do filmu „Pieśni Nowego Świata” . Słuchałam też Olivii Dean i SZA. SZA to prawdziwa gawędziarka . Słuchałam jej w kółko, bo doskonale uchwyciła ten niepokój, który czuła Xiomara. Było też sporo muzyki latynoskiej, na przykład Elvisa Crespo i Juana Luisa Guerry, a także klasyki: bachata, merengue i salsa.

A skoro już o SZA mowa, to podczas czytania pomyślałam oczywiście o jej piosence „Saturn”.

Och, sto procent. I „ Saturn Returns Interlude ” Ariany Grande .

Wiem, że jesteś dyrektorem artystycznym The Writers' Colony , programu rezydencyjnego dla pisarzy Mary Brock Akil w Los Angeles. Jak udaje Ci się łączyć pisanie z pracą?

Harmonia, nie równowaga, kochanie. [ Śmiech .] Ale nie, są dni, kiedy w ogóle nie promuję książki, ponieważ jestem na tym niesamowitym rezydencji pisarzy i chcę poświęcić tym pisarzom całą swoją uwagę. Pracuję też teraz nad moją drugą książką. Nadal zastanawiam się, gdzie muszę włożyć w siebie energię, aby móc ją wylać. Zdecydowanie jestem pisarką, która może wpaść w taki tryb, jak: „Nie pisałam dzisiaj. Co robię?”. Ta „harówkowa” etyka pracy naprawdę mnie wciągnęła, więc staram się z niej wyjść. Ale jestem zaangażowana w bycie w społeczności z innymi pisarzami, a to coś, na co pozwoliła mi moja praca, i chcę to nadal robić.

Jak się współpracuje z Marą?

Jest niesamowita. Jest jedną z tych czarnoskórych pisarek z pokolenia przede mną, które pomogły utrzymać drzwi otwarte. Jenifer Lewis to kolejna z nich. Pracowałam z nią nad zbiorem esejów „ Walking in My Joy” . Znalazłam mentorki w Marze, Jenifer i Jennifer Rudolph Walsh, z którą pracowałam, gdy pracowała w WME. Myślę, że mentorstwo jest niezwykle ważne.

A teraz jesteś też mentorem innych pisarzy. Czy czujesz, że to już koniec?

Ja też tak na to patrzę. Zdecydowanie nie chcę, żeby ten cykl zakończył się na mnie. Dopiero zaczynam, więc w żadnym wypadku nie jestem na szczycie. Ale bardzo chciałbym pomagać innym ludziom, jednocześnie rozwijając się razem z nimi.

Wspomniałeś, że pracujesz nad swoją drugą powieścią. Czy możesz już coś o niej powiedzieć?

Jeszcze trochę za wcześnie. Nie dałem tego nawet mojemu redaktorowi, ale bądźcie czujni! Mogę jednak zdradzić, że właśnie zaczynam adaptować film „Mój pociąg odjeżdża o trzeciej” i jestem bardzo podekscytowany.

Wow, gratulacje!

Dziękuję! Adaptuję scenariusz filmu fabularnego i właśnie zacząłem pisać pierwszy akt. Będę pracować z dominikańską filmowcem Gabriellą Ortegą. Decydując, z kim współpracować, zależało mi na współpracy z innym niesamowitym dominikańskim głosem, który ożywi historię Xiomary. Krążymy wokół kilku wysoko postawionych producentów, których jeszcze nie mogę wymienić z nazwiska, ale będzie indie, brutalnie, surowo, seksownie i zabawnie. Wszystko!

Wywiad został zredagowany i skrócony w celu zwiększenia przejrzystości.