Oasis reünietour: Kunnen ze het goed met elkaar vinden? Absoluut, misschien wel!

Ah, wat een fantastische soap is dit! Twee broers botsen met hun hoofden en schreeuwen tegen elkaar. Ze gebruiken Twitter als een manier om te knallen, gooien fruit naar elkaar en ontcijferen, voor de ogen van hun broers, het Engelse lexicon van A tot Zip Your Lip. En we zijn er (bijna) live bij. Een episch gevecht zoals Cain en Abel, William en Harry, Kim en Kourtney Kardashian. Alleen dan nog oorverdovender, nog rauwer, nog krachtiger. Het doek gaat op voor het verhaal van Noel en Liam Gallagher.

Beter bekend als Oasis.

De twee broers uit een sociale woningbouwwijk in Manchester hebben zo'n verhaal geschreven: van armoede naar rijkdom. Ze groeiden op in armoede in Noord-Engeland, leden onder een alcoholistische vader, werden wereldberoemd door hun muziek, raakten uit hun humeur, maakten ruzie, gingen uit elkaar. En nu, tromgeroffel, weer herenigd.

Wie kaartjes voor de tour wilde kopen, had niet alleen geld nodig, maar ook geduld.

Bron: ---/Ticketmaster.Co.Uk/PA Media/

Vrijdag gebeurt er iets waar de pessimistische Oasis-fans, en eerlijk gezegd ook de optimistische, niet meer op durfden te hopen: Oasis gaat op reünietournee, speelt weer samen concerten en wil het verleden vergeten. Of, om het met de woorden van het beroemde nummer "Wonderwall" te zeggen: Today It's Gonna Be The Day.

Laten we de klok zo'n tien maanden terugdraaien. Op 25 augustus 2024 beginnen de laatste tonen van Liam Gallaghers optreden op een festival in Reading net te klinken. Vreemde berichten flitsen over het scherm. De fans zijn woedend. Is dat de bedoeling? Dat? Betekent dat? Betekent dat dat een hereniging van de twee onverzoenlijke broederblokken, in wezen East Oasis en West Oasis, op handen is?

Ja, dat is wat er zou moeten staan. Twee dagen na de cryptische boodschap van tien seconden op de monitor volgt een persbericht: "De kanonnen zijn verstomd. De sterren staan ​​in een gunstige positie. Het lange wachten is voorbij. Kom kijken! Het wordt niet uitgezonden." Als je wilt, hier is het met ondertiteling: "De kanonnen zijn verstomd. De sterren staan ​​in een gunstige positie. Het lange wachten is voorbij. Kom kijken! Het wordt niet uitgezonden."

Wapens. Sterren. Liam en Noel grijpen naar de top van de woordenschatla. Maar dat is altijd zo geweest. "Dit is geschiedenis, hier en nu." Deze zinnen zijn te horen op het podium in augustus 1996. Destijds speelde de Britpopband Oasis in Knebworth, Engeland, en 250.000 mensen – veel mannen, vaak in trainingspak en met de toen typische, warrige helmkapsels – luisterden. Geschiedenis, de Gallaghers doen er niet voor onder.

Maar toegegeven, dit optreden van de Gallagher-broers Noel en Liam, samen met hun bandleden, was het grootste openluchtconcert dat Engeland ooit had gezien. Er zouden 7.000 mensen aanwezig zijn geweest, waaronder sterren uit die tijd zoals modellen Kate Moss en Naomi Campbell, Simply Red-zanger Mick Hucknall, mede-Britpopster Jarvis Cocker en voetbalsterren Gareth Southgate en Stuart Pearce – mensen die ouder zijn dan ik zullen zich deze beroemdheden nog herinneren.

Laten we even in Engeland blijven, in de jaren negentig. Sinds haar aantreden in 1979 had Margaret Thatcher het neoliberalisme verheven tot staatsleer en het concept geluk nauw verbonden met het concept persoonlijke verantwoordelijkheid. "Er bestaat niet zoiets als een maatschappij", was een van haar beroemde citaten. Thatcher regeerde van 1979 tot 1990, gevolgd door haar opvolger, John Major, eveneens lid van de Conservatieve Partij, gedurende nog eens zeven jaar.

Midden jaren negentig wilde Engeland gewoon het raam openzetten. Door dat open raam glimlachte een jonge, elektrisch gitaar spelende politicus genaamd Tony Blair naar binnen. In 1996 had Engeland de voetbalwedstrijd gewonnen op het Europees kampioenschap voetbal, maar niet de beker. Strafschoppenserie, hoeven we nog meer te zeggen?

Voormalige kandidaat: voormalig Brits premier Tony Blair. hier in februari 2017.

Bron: imago/ZUMA Press

Ondanks de sportieve nederlaag waren de tijden overwegend open en optimistisch. De passende soundtrack voor dit tijdperk werd geleverd door jonge bands die samen het Britpoplabel vormden. Blur, onder leiding van Damon Albarn, bereikte in 1994 de nummer één positie in de Engelse hitlijsten met hun album "Parklife". Pulp, met Jarvis Cocker, volgde in 1995 met "Different Class".

En Oasis? Ze stonden in 1994 ook bovenaan de hitlijsten met hun album "Definitely Maybe" (misschien wel de mooiste titel voor alle besluitelozen op aarde). "In my mind my dreams are real / Now you're concerned about the way I feel / Tonight, I'm a rock-'n-roll-star", luidt de albumopener. In tegenstelling tot de snobs uit de hogere klasse van Blur, zoals Oasis-fans ze graag noemen – de twee bands vochten elkaar als Nintendo en Sega om in de maat te blijven – was de weg van de Gallaghers hobbelig. Ze droomden ervan om door middel van muziek te groeien, en in hun hoofd was die droom werkelijkheid, en halverwege de jaren negentig ook daarbuiten.

Het tweede album, "(What's the Story) Morning Glory?", volgde in september 1995, met de megahits "Wonderwall" en "Don't Look Back in Anger". Herinnert iemand zich in de leeftijd van 40 tot 55 jaar nog een feestje uit die tijd zonder deze twee nummers? Voor degenen onder jullie: hier is een rondje "Champagne Supernova".

Laten we even bij de jaren negentig blijven. Het was het tijdperk van de (in de breedste zin van het woord) vernieuwde sociaaldemocratie. Tony Blair had de "Derde Weg" van pragmatische, ideologievrije politiek omarmd. Gerhard Schröder nam in 1998 het bondskanselierschap over van Helmut Kohl en leidde zijn partij, met een luide "Basta"- en "Kameraad der Bazen", naar een nieuw sociaal en arbeidsmarktbeleid dat aan Hartz IV deed denken. En Bill Clinton was aan de macht in de VS. Al deze politici zagen zichzelf graag als assertieve, dominante mannen. Zoals Joschka Fischer het in 2005 in de "tageszeitung" verwoordde: "Ik was een van de laatste rock-'n-rollers in de Duitse politiek."

Al deze mannen stonden voor een nieuw begin en een nieuwe politiek. En Oasis had geluk: met hun optimisme en hun liedjes, die, tenminste in Europa, werden geïnterpreteerd als een sfeer van optimisme, waren de muzikanten op het juiste moment op de juiste plaats. Voor de mannen en vrouwen onder hun fans, die eveneens uit een bescheiden milieu kwamen, boden ze een gevoel van identificatie en beloofden ze dat opwaartse mobiliteit mogelijk was. Hoewel Oasis zelden iets als maatschappijkritiek of zelfs klassenstrijd in de microfoon uitsprak, zongen ze wel regels als: "Sommigen zouden kunnen zeggen dat ze niet in de hemel geloven / Ga het maar vertellen aan de man die in de hel leeft."

"Hun bruisende karakter en de energie in hun nummers zijn boeiend", zegt Stephan Rehm Rozanes, hoofdredacteur van "Musikexpress", in een interview. "De muziek van Oasis stond altijd voor een betere toekomst." Ook ons ​​heden kan dat goed gebruiken. Rehm Rozanes is er dan ook zeker van: "De aankomende concerten van Oasis zullen alles wat eraan voorafging overschaduwen."

Vanaf eind jaren negentig zette de neergang van de band zich voort. Liam verscheen steeds vaker dronken op concerten of ging zelfs helemaal niet meer. De ruzie tussen de broers en zussen werd steeds ingewikkelder en het derde album, "Be Here Now", stelde fans enorm teleur. En dan was er nog de handdruk tussen Noel Gallagher en Tony Blair op een feestje in Downing Street 10. Dat ging te ver. Net als Icarus naar de zon was Gallagher te close geworden met de overheid. Dat Oasis in 2009 uit elkaar ging na een nieuwe escalerende ruzie tussen de broers en zussen was begrijpelijk.

Sindsdien is er veel water door de rivieren van Noord-Engeland gestroomd. In tegenstelling tot midden jaren negentig, toen de liberale democratie na de val van het IJzeren Gordijn de enige denkbare regeringsvorm leek te zijn, leven de Engelsen, Duitsers, Fransen en Amerikanen vandaag de dag in een tijd van onzekerheid, crises en oorlogen. Velen kijken graag terug op hun eigen jeugd en dwepen met de goede oude tijd. Ook al bevat deze terugblik ook een flinke dosis idealisme. Kijk niet boos terug.

Veel mensen in Groot-Brittannië zijn momenteel aan het bijkomen van de Brexit, zegt Stephan Rehm Rozanes. Een steeds complexere wereld put de samenleving uit, zelfs op het grootste eiland van Europa. Een revival die mensen herinnert aan zogenaamd eenvoudiger tijden, zal daarom ongetwijfeld een groot succes worden. "Het wordt een ware extase", zegt de expert. Maar waarom? Waarom deze verering van de band als nationale trots van het Verenigd Koninkrijk?

Voor Rehm Rozanes, die in juli zijn boek "Oasis" bij Reclam Verlag publiceert, vormen de vele conflicten tussen de gebroeders Gallagher zeker geen belemmering om de band vandaag de dag te waarderen. "Een band die functioneert als een telenovela is gemakkelijker te verteren dan de huidige complexe wereldsituatie." Het conflict tussen de broers, zo betoogt hij, helpt fans zich juist te identificeren met de band: "Iedereen die broers of zussen heeft, kan zich in deze conflicten herkennen."

Een ander geheim van Oasis is dat ze ook generaties inspireren die niet in de jaren 90 zijn opgegroeid met "The Fresh Prince of Bel-Air", Tamagotchis en Discmans. De 48-jarige Louise Davies is onder de indruk van het grote aantal jonge Oasis-fans. "Ze vieren de muziek met dezelfde passie als ik toen ik even oud was als zij. Ik krijg bijna dagelijks berichten van mensen op sociale media – waaronder altijd 18- of 19-jarigen die niet kunnen wachten op de aankomende concerten." De Welshe, al fan sinds 1994, gelooft dat Oasis nu groter is dan ooit.

Lange tijd apart op reis: Liam (links) en Noel Gallagher.

Bron: Niet vermeld/AP/dpa

Dit past ook bij de aanhoudende jaren 90-revival die muziek en mode blijft vormgeven. Of het nu technobeats, Adidas-sneakers of croptops zijn: jongeren filmen zichzelf voor TikTok in de video-esthetiek van de jaren 90. Luisteren naar bands als Oasis lijkt een logische stap in deze parade van retrogevoelens.

Hoewel de hoogtijdagen van Britpop 30 jaar geleden lagen, passen ze niet slecht bij ons heden. Midden jaren negentig vertegenwoordigde Oasis ook een hernationalisering van de muziek. Liam Gallagher liet de Union Jack – de Britse nationale vlag – op zijn elektrische gitaar spuiten. Smiths-zanger Morrissey kreeg in 1992 aanzienlijke kritiek op een soortgelijke zet. Het was waarschijnlijk geen toeval dat de bepalende zin "Cool Britannia", die als een logo boven het Britpoptijdperk zweefde, rijmde op het onofficiële Engelse volkslied "Rule Britannia".

Een paar jaar geleden opperde The Guardian zelfs de vraag of Britpop medeverantwoordelijk was voor de Brexit. De krant vond dit niet het geval. Maar John Harris, de "officiële chroniqueur van Britpop", vroeg zich wel af: "Als mensen in 1995 onbezorgd met vlaggen begonnen te spelen en eindeloos een vervlogen Groot-Brittannië opriepen dat waarschijnlijk nooit heeft bestaan, waar heeft dat dan toe geleid?"

Uiteindelijk waren het politici zoals Boris Johnson die het land uit Europa loodsten. De impact van Oasis, waarvan de leden zich midden jaren negentig even als de grootste band ter wereld beschouwden – en zich daarmee verheven boven de Beatles, die ze idool en veelvuldig in hun teksten citeerden – mag niet worden onderschat. Tegenwoordig zijn ze echter weinig meer dan succesvolle surfers op de nostalgiegolf.

Ze spelen oude nummers tijdens hun tournee en, wie weet, misschien zelfs nieuwe, ondanks andere aankondigingen. Ze negeren de klachten over de veel te dure tickets (tot wel duizenden euro's per ticket) en genieten van de geschatte opbrengsten van wel 475 miljoen euro. Ze zullen veel mannelijke, luidruchtige, testosteron-aangedreven fans aantrekken – de gemeenteraad van Edinburgh heeft al gewaarschuwd voor "rumoerige mannen van middelbare leeftijd" in de aanloop naar de concerten in augustus in de hoofdstad. Spoiler alert, mede-Schotten: ze komen eraan.

Het allerbelangrijkste voor alle fans is echter dat de twee broers geen ruzie maken tijdens de maandenlange tournee. Het zou niemand verbazen als er weer een ruzie uitbreekt, zoals die zich voordeed op de avond van hun breuk in augustus 2009 in de kleedkamer van de band in Parijs. Dat zou een nieuw hoofdstuk zijn in deze prachtige musicalsoap. En wij zouden er live bij zijn.