Soms huil ik met mijn ouders: Potsdamse verpleegster Susanne Scherler over haar werk

Potsdam. Susanne Scherler is verpleegkundige op de kinderintensive care van het Ernst von Bergmann Ziekenhuis in Potsdam. De 47-jarige begeleidt ook stagiaires en plant hun inzet. Voor haar werk werd Scherler door de Vereniging van Particuliere Zorgverzekeraars uitgeroepen tot "Meest Geliefde Verpleegkundige" van Brandenburg.

Personeelstekorten, vroege ochtenden, tijdsdruk – je werk is op veel manieren uitdagend. Waarom doe je jezelf dit aan?

Susanne Scherler: Ik wil andere mensen helpen – dat klinkt banaal, maar het is waar.

Is kinderverpleegkundige jouw droombaan?

Ja, ik heb altijd al kinderverpleegkundige willen worden, al sinds ik klein was. Als ik weer jong was, zou ik dat beroep weer kiezen.

Wat vind je waardevol aan je baan?

Heel veel! Kinderen zijn altijd eerlijk. Als ze ernstig ziek op onze afdeling komen, verbergen ze hun lijden niet. Als we ze kunnen helpen, zijn ze dankbaar, glimlachen ze en geven ze soms zelfs een knuffel aan de verpleging. Ook de samenwerking met de ouders vind ik erg belangrijk. We moeten ze vaak geruststellen en steunen als hun kinderen zich niet lekker voelen.

Naast de traditionele kinderverpleging ben je al drie jaar verantwoordelijk voor het opleiden van verpleegkundigen. Hoe ziet een typische dag er voor jou uit?

Ik begin op kantoor tussen 6 en 7 uur 's ochtends en plan waar ik mijn 60 stagiaires ga inzetten, schrijf dienstroosters en maak vakantieplannen. Of ik begeleid de stagiaires op de kinderafdeling van de intensive care. Dit is begeleid werk.

Als er examens moeten worden afgelegd, ga ik op ronde en selecteer ik patiënten voor de examens van onze stagiaires. Bij personeelstekort of spoedgevallen val ik ook in de afdeling. Mijn werkdag eindigt rond 15.30 uur.

Waarom ben je trainer geworden?

Ik wil dit prachtige beroep graag doorgeven. Als reguliere kinderverpleegkundige ben je vaak zo gestrest dat je nauwelijks contact kunt maken met de stagiaires. Dat stoorde me. Nu kan ik me echt focussen op de stagiaires.

Hoe belangrijk is uw werk voor u?

Werk is erg belangrijk voor me. Op een schaal van één tot tien zou mijn baan een acht zijn. Maar mijn privéleven komt altijd op de eerste plaats.

Wat betekent succes in uw werk voor u?

Elk kind verlaat de afdeling in een betere conditie dan toen het aankwam. Het is prachtig om de dankbaarheid van ouders en kinderen te zien. Zo hadden we ooit een kind dat uit een raam viel. Hij komt nog steeds elk jaar bij ons op de dag dat hij werd opgenomen. Ouders van overleden kinderen komen ook vaak op de sterfdag van hun kind naar de afdeling, praten met ons en bezoeken de ziekenhuiskamer van hun kind.

Hoe gaat u om met de dood van uw patiënten?

Iedereen die op de kinderintensive care werkt, weet dat daar kinderen sterven. Ik ben er goed mee omgegaan. Het helpt me om met mijn collega's te praten. We onderzoeken de exacte oorzaken en wat we goed hebben gedaan. Want terwijl een kind sterft, weten we vaak niet eens de exacte oorzaak. Niet iedereen is geschikt om dagelijks met de dood geconfronteerd te worden. Niet iedereen is geschikt voor dit werk en kan het lijden aan.

Toont u uw gevoelens als een van uw jonge patiënten overlijdt?

Ik ben erg emotioneel en huil soms wanneer ik me even kan terugtrekken. We zorgen voor veel kinderen die langdurig sterven omdat ze chronisch ziek zijn. Als ik de patiënten goed kende, huilde ik soms met de ouders mee.

Het tekort aan geschoold personeel in de verpleging is ernstig en zal alleen maar toenemen. Volgens zorgverzekeraar DAK zal bijna één op de vier vacatures in Brandenburg de komende tien jaar ingevuld moeten worden. Hoe ervaart u het personeelstekort in uw dagelijks leven?

Er zouden altijd voldoende verpleegkundigen moeten zijn om voor alle kinderen te zorgen. Helaas is dat niet altijd het geval. Zolang we de gaten kunnen opvullen, is dat niet zo erg. Maar als er niemand is om de gaten op te vullen en er een risico voor de patiënt is, wordt het kritiek. Als wij als verpleegkundigen niet genoeg tijd hebben voor stervende kinderen, dan klopt er iets niet in dit systeem.

Jaren geleden is de kans gemist om voldoende personeel op te leiden en het beroep aantrekkelijker te maken. Er is een gebrek aan erkenning voor het beroep, inclusief financiële ondersteuning.

Was het anders toen u aan deze baan begon?

Destijds was het een eer om een ​​opleiding tot kinderverpleegkundige te krijgen. Ik beschouwde het als een voorrecht om dit beroep te mogen uitoefenen.

Duitsland is een kleurrijk land. Voor deze rubriek onderzoeken we ontroerende verhalen uit heel Duitsland. Niet Oost, niet West, niet links, niet rechts, maar het echte leven in al zijn inspirerende volheid – het echte Duitsland.

Vindt u dat u eerlijk betaald krijgt?

Ik maak mijn financiële gegevens niet openbaar, maar ik ben tevreden met mijn situatie.

Je hebt het grootste deel van je 25 jaar werkzame leven in ploegendienst gewerkt. Als anderen vrij waren, moest je vaak aan het bed staan.

Je moet leren je privéleven rond je diensten te plannen. Het drieploegensysteem heeft veel voordelen, die ik pas nu begin te waarderen nu ik vaste werktijden heb.

Welke zijn dat?

Rustig winkelen, naar de dokter, met vriendinnen ontbijten – het gaat allemaal veel makkelijker met een ploegensysteem. Het ploegensysteem was vooral handig voor mij als moeder. Ik kon mee met de kinderopvang en schoolreisjes toen mijn kinderen nog jonger waren.

Maar het is ook waar dat ik deze baan niet had kunnen doen zonder een goed sociaal netwerk. Toen mijn twee dochters jonger waren, bleven ze na school vaak bij hun grootouders of vrienden tot mijn man terugkwam.

Was u vaak oververmoeid tijdens het werken in ploegendiensten?

Gelukkig kan ik altijd slapen. Maar na mijn 30e werd het fysiek steeds moeilijker om ploegendiensten te draaien. Ontspannen voor en na nachtdiensten is niet meer zo makkelijk voor me.

Waar vind jij balans in je werk?

Ik ben vrijwillig badmeester bij de reddingsdienst van het Duitse Rode Kruis (DRK) en werk bijna elk weekend van mei tot september bij het bosbad Templin. Dat is ongeveer 400 uur per seizoen. Ik red mensen die in de problemen komen in het water – of het nu is omdat ze hun eigen kunnen overschatten of omdat hun boot kapseist.

Dat klinkt niet bepaald als ontspanning!

Het zwembad is mijn tweede thuis. Ik sloot me aan bij de Potsdam Water Rescue Service toen ik negen was, waar ik vrienden maakte en mijn man ontmoette. Als badmeester ben ik in de frisse lucht en de zon – ik kan me niets beters voorstellen.

Ben je uitgeput na een week werken in het ziekenhuis en een weekend als badmeester?

Ja, na een weekend met temperaturen van -1 graden en meer dan 3000 zwemmers in het Templin Forest Pool zijn mijn energiereserves uitgeput. Maandagochtend voor 6 uur opstaan ​​is zwaar.

Wat zeg je tegen jezelf om hier doorheen te komen?

Ogen dicht en doorgaan. Dan loop ik door de afdeling, blij om al mijn collega's en stagiaires weer te zien. Gewoon doorgaan – dat is mijn motto.

Zou u zeggen dat u een redderscomplex hebt?

Ja. In de kliniek noemen ze me 'mama'. Ik heb een talent om te voelen wanneer mensen zich niet lekker voelen. Dan probeer ik ze te helpen met mijn levenservaring.

Denkt u er wel eens over na hoeveel jaar het nog duurt tot uw pensioen?

Ja, ik hoop dat ik pas op mijn 67e hoef te werken. Het is fysiek en mentaal bijna onmogelijk in deze baan. Als ik met 63 met pensioen kan, heb ik nog 16 jaar voor me.

Maak deze zinnen af. Voor mij is werk…

…een beetje voldoening.

Voor mij is vrije tijd…

...belangrijk. Vrije tijd moet ook ingevuld worden.

Kun je soms eens niets doen?

Ja, in de wintermaanden vind ik het heerlijk om af en toe alleen op de bank te zitten. In de zomer heb ik daar geen tijd voor.

Waaraan denkt u als u de term werk-privébalans hoort?

Wat een onzin! (lacht) Iedereen heeft balans nodig in zijn werk, maar je moet er wel 100 procent voor gaan. Zeker in een veeleisende baan als de mijne moet je jezelf op de laatste plaats kunnen zetten.

Hebt u deze houding doorgegeven aan uw kinderen?

Ja, ik heb ze altijd geleerd om iets zinvols te doen. Een jaar niets doen na school was voor mij uit den boze.

Dit artikel verscheen voor het eerst in de “Märkische Allgemeine Zeitung” – een partner in het Editorial Network Duitsland.