'Tekort aan representatie': hoe geld – en het gebrek daaraan – Democraten uit de arbeidersklasse ontmoedigt

Nu de Democratische Partij een reeks verkiezingsnederlagen heeft geleden, streeft een nieuwe lichting Democratische kandidaten ernaar de politiek van het land te revolutioneren in aanloop naar de tussentijdse verkiezingen van 2026.

Politiek strateeg en content creator Deja Foxx hoopt deze zomer in Arizona het voortouw te nemen in die revolutie. Iets meer dan een maand geleden kondigde de 25-jarige activiste voor reproductieve rechten en voormalig campagnemedewerker van Kamala Harris aan dat ze zich kandidaat stelde voor de zetel van wijlen afgevaardigde Raúl Grijalva (Democraat uit Arizona), die in maart overleed . Er vinden tussentijdse verkiezingen plaats op 23 september.

Haar grassrootscampagne staat voor een zware strijd, zowel wat betreft fondsenwerving als de concurrentie met een reeks uitdagers in de Democratische voorverkiezingen van 15 juli, onder wie Grijalva's dochter, voormalig toezichthouder van Pima County, Adelita Grijalva. In een Democratisch bolwerk zoals het 7e congresdistrict van Arizona, zal de winnaar van de voorverkiezingen waarschijnlijk naar Washington gaan.

Maar Foxx blijft onverstoorbaar. Met een overduidelijke mix van sociale media-invloed, charisma in de retail-politiek en grassroots-activistische vastberadenheid spreekt ze potentiële kiezers aan via trendy TikToks en openhartige verhalen over de ups en downs van haar prille campagne. Ze heeft immers niet de politiek gekozen, de politiek heeft haar gekozen, zo verklaart ze in haar campagneaankondigingsvideo .

Haar opvoeding in Tucson – opgroeiend met een beroep op publieke bijstand, dakloosheid en nachtdiensten om zichzelf en haar moeder te onderhouden – en het zien hoe politici de middelen die ze nodig had, bedreigden, dreven haar tot het activisme dat haar politieke carrière zou lanceren. Hoewel de natie voor het eerst van haar hoorde in 2017, toen een video viraal ging waarin ze de toenmalige senator Jeff Flake (Republikein uit Arizona) confronteerde met zijn steun voor het stopzetten van de financiering van Planned Parenthood, hoopt ze dat de inwoners van Arizona haar snel zullen zien als de progressieve strijder in het Congres die ze naar eigen zeggen wil zijn.

"Wat we doen is mensen overtuigen en herinneren aan hun collectieve macht, dat wanneer iedereen een kleine actie onderneemt, dit een groot verschil maakt", vertelde ze Salon in een videogesprek. Ze betoogde dat mensen die macht uit het oog zijn verloren door de chaos van de Trump-regering en een politiek proces dat de superrijken bevoordeelt. "Onze campagne draait om een ​​langetermijnstrategie voor de partij en het politieke systeem dat Generatie Z zal erven, en een onderdeel daarvan is mensen eraan herinneren dat hun collectieve macht ertoe doet."

Soms met tranen in haar ogen als ze terugdacht aan de verhalen van mensen die haar hadden verteld dat haar campagne hen had geïnspireerd, sprak Foxx met Salon over waarom ze besloot zich kandidaat te stellen voor het Congres, de uitdagingen die gepaard gaan met het leven als jonge, progressieve kandidaat en hoe ze een campagnestrategie ontwikkelt die zal werken voor jonge mensen uit de arbeidersklasse in een politiek klimaat dat tegen hen is.

Dit interview is ingekort en duidelijker gemaakt.

Je bent zeker geen onbekende in de politiek. Je bent al sinds je tienerjaren actief in reproductieve rechten en grassroots-activisme, en je verdiept je in politieke strategie en beïnvloeding. Dus ik wilde weten: waarom heb je besloten dat het nu tijd is om je kandidaat te stellen, en niet zomaar een functie, maar een federale functie?

Wat je punt betreft, ik zit al tien jaar in dit werk, ondanks dat ik pas 25 ben. En ik ben begonnen op zeer lokaal niveau, waar ik vocht voor betere seksuele voorlichting van mijn schoolbestuur, omdat ik die nodig had. Ik had thuis geen ouders om de gaten op te vullen in een curriculum dat in de jaren 80 werd bijgewerkt, waarin toestemming niet werd genoemd en dat medisch onjuist was. Maar vooruitkijkend, heb ik er onder Trump één georganiseerd. Ik kwam naar gemeentehuizen van Republikeinen hier in Arizona die probeerden financiering te weigeren aan Planned Parenthood Centers, financiering waar ik op vertrouwde toen ik geen ouders, geen geld en geen verzekering had. Ik verscheen op de trappen van het Hooggerechtshof om te protesteren tegen de benoeming van rechters zoals Amy Coney Barrett, die er destijds, eigenlijk midden in een presidentsverkiezing, doorheen werden gedrukt.

Als ik terugkijk op dit moment en de gevolgen van het feit dat zaken als Roe v. Wade zijn vernietigd, en het gevoel heb dat we verder achterlopen op onze vlakken dan toen ik begon, voel ik een groot verantwoordelijkheidsgevoel, en dat is wat me tot deze kandidatuur heeft gebracht. Ik voel een verantwoordelijkheidsgevoel voor jonge mensen die een vechter en een kampioen verdienen die ervoor zorgt dat ze de huur en boodschappen kunnen betalen, dat ze, als ze hun salaris hebben gespaard, het huis van hun ouders kunnen verlaten en misschien, ik weet het niet, ooit een huis kunnen kopen, ook al zijn ze niet begonnen met sparen in groep 3 of zo – je kent die meme wel, van: "Ik had niet in groep 3 moeten zitten. Ik had moeten sparen voor een huis." Ik voel een grote verantwoordelijkheid voor de jongeren die recht hebben op een toekomst waar ze naar uit kunnen kijken. Een toekomst zonder de dreiging van klimaatverandering. Een toekomst waarin ze, ongeacht in welke staat ze wonen, zelf kunnen beslissen of en wanneer ze een gezin willen stichten en waar ze zich de basisbehoeften en een kans op vooruitgang kunnen veroorloven.

En – en dit is misschien een beetje verrassend – ik voel een diep verantwoordelijkheidsgevoel voor oudere generaties die hebben gevochten voor de rechten die het voor mij mogelijk maakten om toegang te krijgen tot die anticonceptie, die niet vanzelfsprekend was, om de eerste van mijn familie te worden, om als eerste generatie Amerikaan naar de universiteit te gaan, opgevoed door een alleenstaande moeder. Ik voel een diep verantwoordelijkheidsgevoel voor die ouderen die ik op dit moment ontmoet, bij hen aan de deur en bij de protesten hier in Arizona. Ik had laatst een gesprek met een vrouw die bijna tot tranen toe geroerd was toen ze sprak over de vernietiging van Roe v. Wade en hoe angstaanjagend het voor haar is dat de dingen waar ze voor heeft gevochten, worden vernietigd, en dat ze misschien niet meer zal meemaken dat ze worden hersteld. Ze hunkeren ook zo naar een kampioen, iemand die jong is en de energie heeft om hun strijd vol te houden.

Het laatste wat ik hieraan wil toevoegen, is dat we in een tijd leven waarin een veroordeelde crimineel met 34 aanklachten in het Witte Huis zit; waarin Elon Musk , een miljardair, families zoals de mijne op Twitter de " parasietenklasse " noemt. We leven niet in normale tijden. Alsof dit de alternatieve tijdlijn is, mijn vrienden. Alsof we nu actie moeten ondernemen. ... Als je deze leiders niet ziet – en het is een uitdaging om deze mannen leiders te noemen – als je deze mensen niet ziet en jezelf afvraagt: "Waarom ik niet?", dan stel je de verkeerde vragen.

Als je daarover nadenkt - je zegt dat je een verantwoordelijkheid hebt voor jongeren en ouderen - welke boodschap heb je dan voor andere jongeren, vooral andere mensen uit de arbeidersklasse die een soortgelijke ervaring hebben als jij, die het gevoel hebben dat een politieke functie buiten hun bereik ligt, ook al is het iets dat ze misschien wel zouden willen?

Je voelt je niet zomaar zo. Dat is een feit, toch? Als je het gevoel hebt dat je je als jonge, werkende klasse kandidaat stellen buiten je bereik ligt, dan ben je helder van geest. Je ziet het zoals het is. Er zijn zoveel barrières om je als jonge, werkende klasse kandidaat kandidaat te stellen. Ik heb hier onlangs een Substack-bericht over geplaatst. Vanaf het begin van dit proces moest ik mezelf doxxen, wat voor de meeste jonge vrouwen die ik ken al een barrière genoeg is om dit werk te vermijden. En dan ga je over op iets als fondsenwerving, waar de traditionele wijsheid over campagnes en strategieën is gebaseerd op een heel specifiek type kandidaat: oude, rijke, blanke mannen. Dus het idee dat je al je vrienden en familie moet bellen en hen om geld moet vragen om je campagne te starten, werkt veel beter als je niet de vriend of het familielid bent die mensen bellen voor geld, wat voor velen van ons de realiteit is. En als je dan bedenkt wat het kost om te leven terwijl je je verkiesbaar stelt, dan is dat een barrière die voor de meesten van ons onoverkomelijk lijkt. We zijn immers maar één autopech verwijderd van het niet kunnen betalen van de huur.

Maar wat ik die jongeren wil laten weten, is dat er ten eerste een vechter in mij schuilt. En ten tweede dat ik dit doe om te winnen – punt uit – om hun vechter te zijn en die waarheden bloot te leggen; om mensen duidelijk te maken wat de drempels voor deelname zijn en om hen nieuwe strategieën en nieuwe stappenplannen te geven om de straat op te gaan en leiderschap te tonen. We investeren in nieuwe manieren van werken, of het nu gaat om fondsenwerving op platforms zoals Instagram, TikTok en Substack. We ontwikkelen strategieën die simpelweg niet bestaan, die beter passen bij kandidaten zoals wij, en die niet alle traditionele campagnekennis zullen vervangen, maar die wel geschikt zijn voor een ander type kandidaat, die beter aansluit bij onze generatie en onze opvoeding.

Wat ik hieraan wil toevoegen, is dat, hoewel de drempels hoog zijn, ik denk aan hoe sommige mensen me hebben bekritiseerd omdat ik niet de juiste ervaring heb, omdat ik me nooit kandidaat heb gesteld voor een staats- of lokaal ambt, en omdat ik nooit een functie heb bekleed bij de staatsraad of de schoolraad. Maar het is de moeite waard om te benadrukken dat onze schoolbesturen onbetaald zijn. Onze staatswetgevers verdienen $ 24.000 per jaar ... Als we onderbetaalde en onbetaalde arbeid tot een voorwaarde voor leiderschap maken, zullen we een tekort aan vertegenwoordiging blijven hebben als het gaat om leeftijd en economie. Wat we nu meer dan wat ook nodig hebben, zijn mensen die het begrijpen. Ons beleid zou er anders uitzien als we machthebbers hadden die moeilijke beslissingen hadden genomen in de rij bij de kassa – mensen zoals wij. Maar in plaats daarvan hebben we mensen zoals Donald Trump die nog nooit zelf boodschappen hebben gedaan, en dat komt door de systemen die rond onze verkiezingen zijn gebouwd en de drempels om deel te nemen.

Klopt. En er is een overvloed aan kritiek op de Trump-regering, op president Trump, op iedereen in zijn kabinet. Maar ik ben ook benieuwd naar de andere kant van de zaak, met de Democratische Partij, waar jij onder valt. We zagen een consensus dat de verkiezingen van 2024 grotendeels een referendum waren over het onvermogen om de achterban aan te spreken ten gunste van een meer conservatieve verkiezingsuitslag, om gematigde kiezers aan te spreken. Gezien jouw werk als politiek strateeg, en je hebt ook aan de campagne van Harris gewerkt, welke veranderingen denk je dat de Democratische Partij moet doorvoeren?

Ik ga bijna helemaal terug naar je eerste vraag om deze vraag te beantwoorden, toen ik aan het beslissen was of ik mee wilde doen aan deze race. Ik had maar een week of zo, want dit zijn speciale verkiezingen, en ik moest mijn familie en vrienden bellen om er zeker van te zijn dat ze me altijd zouden steunen, wat er ook gebeurde; dat mijn steunsysteem me steunde. En ik moest het zware werk doen om ervoor te zorgen dat ik dit financieel kon volhouden; dat ik dit op een veilige manier aankon, zowel fysiek als mentaal.

Ik heb aan de achterkant van campagnes gewerkt. Ik heb door de jaren heen kandidaten en doelen gesteund als strateeg, en aan de andere kant als plaatsvervanger, als content creator, iemand die sprak op deDemocratische Nationale Conventie van 2024. Ik heb aan beide kanten gestaan ​​en ik kon mijn werk, zowel achter de schermen als voor de camera, namens deze partij niet te goeder trouw voortzetten, tenzij ik mensen iets gaf om enthousiast over te worden, iemand op wie ze hun hoop konden vestigen. Want op dit moment verkiest onze partij voorspelbaarheid boven mogelijkheden en slaagt er niet in om het momentum te benutten. Dus op je vraag wat we moeten doen om hieruit te komen, heb ik twee belangrijke lessen geleerd van 2024: ten eerste, leeftijd is belangrijk. We hebben dat gezien met [president Joe] Biden aan de top. Leeftijd was een centraal gespreksonderwerp, en we hebben jongere leiders nodig – ik ben naar deze verkiezingen gehaald omdat mijn Congreslid helaas is overleden terwijl ik die zetel bekleedde.

Het tweede dat ik leerde tijdens mijn campagne voor 2024, is dat voorverkiezingen ertoe doen. Mensen hadden absoluut het gevoel dat ze geen keus hadden, dat ze zich buitengesloten voelden. En als ik kijk naar een kans als deze in mijn district, een district dat de afgelopen 22 jaar in handen is geweest van een echt progressief icoon, dat wil ik nog even benadrukken, maar eigenlijk mijn hele leven al, en we hebben een veilige blauwe zetel, die waarschijnlijk zal worden beslist door een voorverkiezing die ongeveer 100 dagen duurt, en die, afhankelijk van wie er in de zetel zit, nog een paar decennia in handen kan blijven, dan is het onze verantwoordelijkheid om de mensen in dit district een goede race te geven. Dat is een langetermijnstrategie, en het is de langetermijnstrategie die Democraten moeten hanteren. In plaats van bang te zijn voor voorverkiezingen, moeten we mensen zoals ik verwelkomen, die hun hoofd omhoog steken om leiding te geven en nieuwe mensen aan te trekken.

Laatst zei een man op straat tegen me – hij hield me aan. Ik kende hem niet. Hij had onze lanceringsvideo gezien, zichzelf erin gezien en vertelde me hoe hij hoopte zijn rechten terug te krijgen om op ons te kunnen stemmen bij deze verkiezingen. Laatst kwamen er nog drie vrijwilligers naar onze campagne, onze deurklopper, die ons op TikTok vonden, terwijl ze nog nooit eerder voor een kandidaat hadden aangeklopt. Toen we handtekeningen verzamelden, had de helft van onze handtekeningenverzamelaars nog nooit eerder handtekeningen verzameld voor een kandidaat of een zaak. We betrekken mensen bij een speciale voorverkiezing in Arizona, die anders buiten dit proces zouden zijn gebleven. Als ik erover nadenk wat de partij moet doen? We moeten de voorverkiezingen en ons democratisch proces omarmen, mensen laten voelen – niet hen laten voelen, maar mensen betrekken in de periode tussen grote verkiezingen en het omarmen van kandidaten zoals ik die iets anders te bieden hebben voor deze partij. Niet elke kandidaat kan digitale media, nieuwe media, effectief gebruiken. Sinds de lancering is onze campagne al 4 miljoen keer bekeken. Dat is geheel organisch, met een goed verhaal en niet met 1 dollar aan betaalde reclame erachteraan. Dat komt omdat we weten hoe we deze platforms moeten gebruiken om mensen te bereiken en hoe we een goed verhaal moeten vertellen.

Onze partij moet mensen zoals ik niet buitensluiten, ons niet buitenstaanders noemen en geen institutionele en gevestigde barrières opwerpen. In plaats daarvan moeten we mensen zoals wij verwelkomen, want wij zijn de oplossing voor de goedkeuringsscore van zo'n 20 procent van onze partij.

Ik reageer nog even op iets wat je zojuist zei, namelijk dat de Democratische Partij institutionele barrières opwerpt en jou en andere kandidaten als buitenstaander bestempelt. Kun je daar wat meer over vertellen, en hoe de afgelopen maand van je campagne eruit heeft gezien?

Er is zoveel opwinding. Ik zal eerlijk zijn: als we hier aankloppen – en we hebben er honderden aangeklopt – weten de meeste mensen niet eens dat deze verkiezingen plaatsvinden. Dat is een feit. En ik denk dat het sommige mensen bang maakt dat we week na week virale aandacht trekken voor deze verkiezingen, omdat het de voorspellingen moeilijker maakt. Want wanneer meer mensen meedoen – en mensen wedden op een lage opkomst bij verkiezingen waarbij ze gewoon kunnen investeren in zeer effectieve kiezers, en daarmee wegkomen – schrikt dat mensen af, verandert het hun strategieën en daagt het hen uit om iets anders te doen.

Ik wil ook, op persoonlijk vlak, delen dat mensen zoals ik, die zich voor het eerst kandidaat stellen en uit de arbeidersklasse komen, niet geacht worden zulke leiderschapsposities te bekleden. Ik ben opgevoed door een alleenstaande moeder en het is gewoon een feit dat ik niet dezelfde voordelen heb als anderen in mijn ras. Weet je, ik denk er nog aan hoe het team van een voormalig congreslid laatst zijn dochter zijn fondsenwervings- en e-maillijst gaf, wat een groot voordeel is in deze race, en het is gewoon een van die manieren waarop we selectiepolitiek zien spelen. En dat wil niet zeggen dat de andere mensen tegen wie ik het opneem niet hard hebben gewerkt of niet gekwalificeerd zijn voor deze rol, maar ik wil benadrukken dat er een verschil is in privileges en voordelen die voortkomen uit historische achternamen en historische politiek.

Wat we hier in Zuid-Arizona doen, zal gevolgen hebben voor het hele land tijdens de tussentijdse verkiezingen van 2026, waar jongeren hun kop opsteken en het voortouw nemen. Wat we hier nu doen in de komende 70 dagen, misschien wel 60 tegen de tijd dat dit artikel verschijnt, zal gevolgen hebben voor de jongeren waarvoor ze zich kandidaat stellen, wie er gefinancierd wordt en wie er gesteund wordt. Ik wil dat mensen een gevoel van urgentie voelen rond mijn race – onze race – omdat die de kans heeft om al die andere races in 2026 te beïnvloeden. En ik beloof je dat als we winnen, en we winnen met overmacht, en we bewijzen hier in Zuid-Arizona dat jonge, progressieve disruptieve mensen winnaars zijn, we betere opties zullen hebben in 2026 en 2028.

Denkend aan je visie als kandidaat, wat is de respons ter plekke geweest toen je langs de deuren ging, de reacties die je kreeg op je verschillende berichten, zowel wat betreft de algemene reacties als het ontvangen van die donaties? Ik heb begrepen dat je momenteel ook niet per se verbonden bent aan een grote organisatie om die grote donateurs te werven.

Het is zeker een kwestie van evenwicht wat betreft fondsenwerving, maar je hebt gelijk als je zegt dat we de dingen anders aanpakken. De reacties aan de deuren en online zijn wat me op de been houdt, terwijl de reacties in Washington D.C. op zijn zachtst gezegd zo mild zijn. Ik voel me zo energiek als ik aan deuren klop, deels omdat dat mijn broodwinning is. ... Als mensen beschrijven hoe ze zich op dit moment voelen over ons politieke proces – met name Democraten – zijn de woorden over het algemeen negatief. Ze voelen zich hopeloos. Ze voelen zich buitengesloten. Ze voelen zich ontmoedigd, ontmoedigd, teleurgesteld, en dus kan het niet genoeg benadrukt worden dat elke deur waar ik aanklop, mensen enthousiast vertrekken. Dat is een dienst aan onze partij en onze democratie als geheel. We doen goed werk, gewoon door deel te nemen aan deze race. En ik heb gemerkt dat, zoals ik al zei, de meeste mensen aan de deuren niet weten dat deze verkiezingen plaatsvinden. Dus iedereen die je wil vertellen dat iemand het in de zak heeft, heeft het mis, en dit is het soort verkiezing dat beslist kan worden met slechts een handvol stemmen. Elk gesprek telt.

Ik wil graag zeggen dat mensen snel in diskrediet brengen wat we online doen – die 4 miljoen organische weergaven van video's die het politieke proces, eerlijk gezegd, transparanter en menselijker maken – maar we zien het ook daadwerkelijk effect hebben. ... Ik was bij een halte van Sunlink, een van onze openbaarvervoersdiensten vlakbij de campus van de [Universiteit van Arizona] in ons district, en een meisje sprak me aan en vertelde me dat haar zus haar onze video's had gestuurd en dat haar zus zoiets had van: "Vertel al je vrienden dat ze op dit meisje moeten stemmen", en ze vroeg of we een foto konden maken om naar haar zus te sturen. Wat we online doen, is ter plekke vertalen. En eerlijk gezegd, wat we ter plekke doen, is ook online vertalen. Elk van onze video's bestaat uit fragmenten van ons die aan de deuren kloppen. Ik denk terug aan hoe laatst, toen een van onze vrijwilligers, Berta, langskwam, me vertelde dat ze zich nog nooit eerder had aangemeld voor een politieke kandidaat, maar dat ze het zat was om alleen maar kritiek te leveren en op zoek was naar iemand die ze kon steunen om iets beters te helpen bouwen. Dus ze vond ons op TikTok, en ze kwam voor het eerst langs om aan te kloppen. We hebben drie uur lang rondgelopen, aangeklopt en fantastische gesprekken gevoerd.

Dus wat ik aan de deuren en op straat hoor, is dat de meeste mensen nog niet weten dat deze verkiezingen plaatsvinden. We moeten ons verplaatsen in de kiezers en onthouden dat juli voor hen nog ver weg is. Ze moeten nog steeds de huur van juni betalen. Laten we duidelijk zijn. Het andere punt is dat wanneer ze over ons horen, wanneer ze ons verhaal horen, het verhaal van de Amerikaanse Droom, wanneer ze weten dat ze de kans hebben om geschiedenis te schrijven, om de eerste vrouw van onze generatie, mijn generatie, te kiezen, ze enthousiast worden over de politiek. Op dit moment kan ik niet genoeg benadrukken hoe moeilijk het is om mensen van hopeloosheid en teleurstelling naar enthousiasme te bewegen, en onze campagne doet dat.

Laatste belangrijke vraag voor jou, dus bedankt voor al je tijd. Even terzijde: je hebt, zo klinkt het, zoveel mensen kunnen aanspreken die anders misschien ontevreden kiezers zouden zijn. Maar we hadden het er ook over dat we het moeten opnemen tegen een aantal andere Democratische kandidaten voor de voorverkiezingen, waaronder de dochter van wijlen afgevaardigde Raul Grijalva, Adelita Grijalva. Zoals je al zei, wie deze voorverkiezing wint, is een indicator voor hoe de verkiezingen zelf zullen verlopen, omdat dit al lang een Democratisch district is. Waarom zouden kiezers in Arizona die je niet kennen, kiezers in Arizona die nog twijfelen over je keuze, op jou stemmen? Wat heb je voor hen in petto?

De manier waarop we de dingen hebben aangepakt, werkt niet, en ik ben de enige die in deze race de status quo doorbreekt. Ze verdienen meer dan een carrièrepoliticus in functie. Ze verdienen iemand die, wanneer ze naar Washington D.C. gaan, voor hen opkomt, en ik heb de afgelopen tien jaar bewezen dat ik een vechter ben. En tot slot wil ik zeggen dat ik me er prettig bij voel om de macht van deze veiligere en blauwere zetel te gebruiken om voor hen op te komen, om de regering-Trump te weerstaan. Ze hebben mijn belofte dat ik niet zal opgeven. ... Dat is mijn boodschap aan de kiezers hier in Zuid-Arizona: als jullie het gevoel hebben dat de huidige gang van zaken niet werkt, als jullie ontevreden zijn over de huidige staat van dit land, dan moeten we de dingen anders aanpakken, en ik ben de kandidaat om dat te doen.

Ik wil tot slot ook een hoopvolle boodschap meegeven, namelijk dat er op dit moment zoveel is om tegen te vechten, en ik heb de verzekering dat ik op elk moment zal vechten. Maar we hebben nog zoveel om naar uit te kijken. Als jonge kandidaat is de toekomst voor mij geen theorie. Ik vecht om iets beters te bouwen dat ik en mijn generatie kunnen erven, en ik zie een wereld waarin we iets beters kunnen bouwen. Deze campagne gaat over het bieden van die hoop.