Begroting: Geen maatregelen om de belastingdruk op de publieke gezondheidszorg te verlichten.

Het is duidelijk dat de gevolgde weg steeds verder afdwaalt van deze fundamentele principes en dat enkel zij die een vast inkomen uit arbeid of pensioen ontvangen, worden belast volgens het progressieve criterium, ook al ligt het maximumtarief (43%) ver onder dat van de hervorming van 1974 (72%), dat ten goede komt aan belastingbetalers met de grootste bijdragecapaciteit.

Als we de belastinginkomsten aanzienlijk willen verhogen en zo de publieke gezondheidszorg weer in lijn met de werkelijke behoeften willen financieren, te beginnen met een toename van het aantal artsen en verpleegkundigen, dan moeten we de meest voor de hand liggende discriminatie elimineren of verminderen, met name die ten gunste van mensen met financiële en vastgoedinkomsten, maar ook van veel categorieën zelfstandigen, die kunnen kiezen voor een vlaktaks, d.w.z. één enkel tarief onafhankelijk van het inkomen. Deze zogenaamde "vlaktaks" kan voor een beperkte periode en in uitzonderlijke gevallen acceptabel zijn, maar wordt steeds vaker toegepast. De tarieven variëren van 10% tot 26%.

Er is de afgelopen dagen ook veel gediscussieerd over de mogelijke verhoging van de forfaitaire belasting op kortetermijnverhuur van 21% naar 26%. Deze verhoging zal waarschijnlijk niet worden goedgekeurd omdat deze te hoog wordt geacht. Deze maatregel heeft de verspreiding van een soort contracten aangewakkerd waardoor huurwoningen van de markt zijn verdwenen voor mensen die in historische stadscentra werken, waardoor ze gedwongen worden om een ​​woning te zoeken in steeds afgelegener buitenwijken.

In de werkgelegenheidssector verhoogt deze maatregel het aantal vlaktaksen, beginnend bij 1% en oplopend tot maximaal 15%, ook in de publieke gezondheidszorg, voor een beperkt aantal werknemers.

Men kan alleen maar instemmen met loon- en salarisverhogingen, die de afgelopen jaren zoveel koopkracht hebben verloren door inflatie en het gebrek aan indexatie van belastingschijven (fiscale drag), evenals secundaire arbeidsvoorwaarden voor overwerk en nachtwerk, zowel in de publieke als in de private sector. De vlaktaks komt echter in werkelijkheid niet de ontvangers ten goede, maar vooral de overheids- of private werkgevers, die lagere kosten maken om hun werknemers netto bedragen te verstrekken die in verhouding staan ​​tot hun inzet en verdiensten, aangezien bepaalde salarisverhogingen of secundaire arbeidsvoorwaarden worden belast tegen een vast tarief, zij het binnen bepaalde grenzen. In wezen zijn loonsverhogingen welkom, maar de Grondwet vereist dat ze worden belast volgens het progressiebeginsel. Het is volgens de auteur oneerlijk om af te wijken van het progressiebeginsel, ook al wordt beweerd dat het kwetsbaardere groepen ten goede komt.