Een kopje koffie als de trommels barsten
Ze zeggen dat het een van de meest exclusieve en mysterieuze technoclubs ter wereld is. Noch Elon Musk noch Britney Spears zijn erin geslaagd om binnen te komen, en YouTube en TikTok staan vol met video's met advies over hoe je je moet kleden en welke houding je moet aannemen in de rij om binnen te komen. Er zijn zelfs een paar mobiele apps en virtuele simulators met gezichtsherkenning ( Enter the Club en Berghain Trainer ) die jongeren van over de hele wereld downloaden om zichzelf te trainen. Maar binnenkomen is niet het resultaat van je gezicht dat overeenkomt met een algoritme; het is een mix van dingen die niemand behalve de menselijke uitsmijters begrijpt. De Berghain-mythe is al 20 jaar verweven in literatuur en televisiefictie (een van de meest recente verschijningen was in Sorogoyens The New Years ), en de steruitsmijter, Sven Marquardt, is nu net zo beroemd als de club zelf, zoals blijkt uit de documentaire Berlin Bouncer . Sterker nog, veel mensen gaan er gewoon heen zodat Sven nee kan zeggen, zelfs als ze in kilometerslange rijen in de regen moeten wachten.
We liepen naar binnen, gekleed in basic kleding (een zwart T-shirt en een broek) op een zondagmiddag rond koffietijd, nadat drie portiers met een hels gezicht ons hadden toegeroepen: " Veel plezier ." Vooraan hadden ze de halve menigte uitgezwaaid met een kort " niet vandaag ". Ik wilde weten of het waar is dat je een kopje koffie kunt drinken terwijl de drums van de muren knallen en de lichamen extatisch om je heen dansen, met hondenkoppen, naakt en met studs. Dat is het. Een koffie, een thee, een ijsje of een mocktail . Hoewel het beste aan Berghain alles is wat niet verteld kan worden, omdat het beleefd moet worden.
Techno ontstond midden jaren 80 in Detroit, maar zoals Felix Denk en Sven Von Thulen schrijven in Der Klang der Familie (Alpha Decay, 2015), vond het in Berlijn het thuisland dat het nooit in zijn geboortestreek had gevonden. Het vond ook zijn familie: een groep enthousiaste jongeren die na de val van de Muur wakker werden in een stad die een nieuwe identiteit moest krijgen. De rest van de magie kwam voort uit de ruimtes die beschikbaar waren voor de transformatie: een kluis, een bunker uit de Tweede Wereldoorlog, een oud elektriciteitsstation...
In Berlijn is het bijna onmogelijk om niet te dansen op een rave . Zelfs als je dat niet wilt. De muziek roept je van beide kanten van de Spree. Vorig jaar erkende UNESCO de Berlijnse techno en clubcultuur als immaterieel cultureel erfgoed van de mensheid. Wanneer je een van hun legendarische clubs binnenstapt, begrijp je wat ze bewaren. Het zijn musea van bewegende figuren, oefeningen in extreme vrijheid.
elmundo
