Tomás' Angola blijft verloren

In Kaapstad, in een restaurant aan het strand, glimlachte een van de obers toen hij ons hoorde praten. Hij bekende later dat hij, zodra hij besefte dat we Portugees waren, de collega aan onze tafel had gevraagd om met hem van plaats te wisselen. Hij miste het te veel om met iemand in zijn moedertaal te kunnen praten om de kans te laten liggen. Tijdens het diner, en omdat we uiteindelijk veel aan de praat raakten, kwamen we erachter dat hij Tomás heette, 25 jaar oud was en een Angolees was. Hij was drie jaar in Zuid-Afrika geweest, maar slechts een paar maanden in Kaapstad. Daarvoor had hij in Pretoria gewerkt, waar hij in een hotel werkte. Toen we hem vroegen of hij terug wilde naar Angola, vulden zijn ogen zich met tranen. "Ik wil niets meer," antwoordde hij, "maar ik overweeg pas terug te keren als er respect is voor de mensen." Naïef vroegen we: "Maar het gaat nu beter, toch?" Hij antwoordde met een ironische glimlach en een opmerking die mij ontwapende: “Voor de nieuwe elite wel, maar voor het volk zijn zelfs vliegen hetzelfde.”