David Mourão-Ferreira 'zonder stereotypen of verboden'

De publieke intellectueel. Deze bijna uitgestorven figuur, die in het 20e-eeuwse Portugal grotendeels beperkt is tot de Franse culturele scene, krijgt een prominente plaats in David Mourão-Ferreira, dichter en essayist, fictieschrijver en vertaler, politicus, professor en journalist, die dezer dagen in Lissabon wordt herdacht tijdens een conferentie en tentoonstelling.

Het colloquium van David Mourão Ferreira, getiteld "De schrijver, de professor en de bibliotheek", vond woensdag en donderdag plaats ter gelegenheid van de 25e verjaardag van de opening van het nieuwe bibliotheekgebouw van de Faculteit Letteren van de Universiteit van Lissabon. Een gelijknamige bibliografische tentoonstelling is tot en met woensdag 5 juli in dezelfde ruimte te zien.

Het colloquium bracht Arnaldo Saraiva, Artur Anselmo, Fernando Pinto do Amaral, Helena Buescu, Paula Morão, Rui Vieira Nery en diverse anderen bijeen. Zijn werk werd uiteraard herdacht. Oud-studenten citeerden de "onvergetelijke professor". Ze spraken over de tekstdichter die een doorslaggevende rol speelde in de heropleving van de fado via de stem van Amália Rodrigues. Camané zong acht fado's met gedichten van de eregast.

"Ik denk dat mijn vader zo'n persoon was, zowel uniek als veelzijdig, gretig voor het leven en de kunst zonder zich te conformeren aan stereotypen of verboden", aldus zijn zoon David Ferreira, die aanwezig was bij de huldiging. "Hij gaf alles met intelligentie, muzikaal gevoel en een uniek vermogen tot verleiding. Verleiding om ons te betrekken bij zijn reflecties over liefde, tijd, dood en geschiedenis. Verleiding ook in zijn essays, die vaak prachtige toegangspoorten vormen tot het werk van andere auteurs."

David de Jesus Mourão-Ferreira (1927-1996) publiceerde in 1950 zijn eerste dichtbundel, A Secreta Viagem, gevolgd door Tempestade de Verão en, om de samenvatting van zijn omvangrijke oeuvre in te korten, de novelle Gaivotas em Terra, die hem bij een heruitgave op de achterkant een "ongebruikelijke adem van een demiurg" en een "persoonlijkheid van een authentiek kunstenaar" zou toeschrijven.