Geen resultaat van stakingsbesprekingen in Izmir! Cemil Tugay: Het is voor ons niet mogelijk om tot een akkoord te komen.

Terwijl de staking die in Izmir begon vanwege het meningsverschil over de cao voortduurt, is de bijeenkomst tussen DİSK en de gemeente Izmir afgelopen. Na de bijeenkomst gaf burgemeester Cemil Tugay van de gemeente Izmir een verklaring af.

"Vanuit mijn perspectief is de weg naar een ontmoeting met deze mensen afgesloten", aldus Tugay, en zijn verklaring luidt als volgt:

Ik ben vandaag naar Ankara geweest. Ik ben teruggekomen. We hebben de vergadering gehad. Laat ik het zo zeggen: we proberen een akkoord te bereiken over een bedrag dat hoger ligt dan de bedragen die we eerder hebben besproken. We hebben een verhoging van 30% in de eerste zes maanden en een verhoging van 19% in de tweede zes maanden. Wat betreft secundaire arbeidsvoorwaarden bleven alle rechten behouden, behalve de aanwezigheidsbonus en de rapportbonus. We hebben de cijfers die ik eerder noemde overschreden, maar ik voel me erg ongemakkelijk bij de onderhandelingen waaraan ik hier word onderworpen. Want we proberen al dagenlang onze situatie uit te leggen binnen de omstandigheden van de gemeente Izmir en Turkije. En de inwoners van Izmir staan ​​achter ons en zeggen: 'Teken geen overeenkomst die de gemeente in de problemen brengt.'

"ZE HEBBEN HET OVER POLITIEK"

Wat gebeurt er intussen? Vakbondsleiders, DISK-vertegenwoordigers, managers maken politiek geladen opmerkingen. Ze proberen die te gebruiken als politiek materiaal. Eerlijk gezegd kunnen we niet meer achterhalen wie hier met welke politieke bedoelingen bij betrokken is. Een van de afdelingshoofden is onze congresafgevaardigde, het hoofd van de Egeïsche regio is een vriend van ons van wie we weten dat hij zich kandidaat stelt voor het parlement. Als ik er nu, los van deze dingen, als burgemeester naar kijk, weet ik zeker dat ik niet betrokken ben bij de politiek. Mijn doel is niet om me met politiek bezig te houden, maar om de gemeente te besturen. Mijn verantwoordelijkheid ligt bij de inwoners van Izmir.

“DIT GELD IS HET GELD VAN HET VOLK”

De stad heeft diensten nodig. Daar is een budget voor nodig. Aan de andere kant hebben onze vrienden regelmatige betaling van hun salarissen nodig. Er zit een grens in deze vergelijking waardoor het moeilijk zal zijn om alles op zijn plaats te laten vallen. We hebben deze grens tot het uiterste opgezocht. De bedragen waar we het de komende dagen over hebben, zullen ons ook in de problemen brengen. Als we slechts met 1.000 lira stijgen, is er maandelijks 23 miljoen lira nodig. Als we met 2.000 lira stijgen, is dat 46 miljoen per maand. Dit lijken misschien heel kleine bedragen, maar als we met 3.000 lira stijgen, is dat 69 miljoen per maand en 820 miljoen per jaar. Dit geld is van het volk. Ze hebben geen recht om dit geld te bagatelliseren. Het heeft geen zin om de bedragen die we aanbieden te zien als een offer.

Wat we van de vakbond verwachten, is dat de instelling de omstandigheden in Turkije ziet, de gemeente Izmir niet uitput, de inwoners van Izmir geen problemen bezorgt, begrip toont en de collectieve arbeidsovereenkomst ondertekent. Vanavond zag ik alleen maar mensen die met ons onderhandelen vanuit een andere invalshoek. Ik heb mensen nodig die de situatie in Turkije en in Izmir begrijpen. Ik wil niet dat ze mij begrijpen, maar ze moeten deze samenleving, deze stad, dit land begrijpen. We praten over hoe we de gemeentelijke begroting op de meest correcte en eerlijke manier kunnen gebruiken. Wat mij het meest pijn doet, is dat de cijfers die we hebben voorgesteld en de cijfers die zij hebben bedacht, cijfers zijn die geen enkele vakbond ooit heeft ondertekend. In dit proces zien we alleen maar groepen met andere bedoelingen, bedoelingen buiten de vakbondsovereenkomst, en die strijden om de macht. De politieke uitspraken die in het publiek worden weerspiegeld, zijn bij iedereen bekend. Ik probeer onze mensen te dienen.

"Het is voor ons niet mogelijk om met deze afspraak in te stemmen"

Deze situatie is zeer dramatisch. Onze vrienden zijn al dagen bezig met deze gesprekken. Ze vertelden me dat we misschien vandaag tot een akkoord konden komen. Ik ben gekomen, maar ik zag een groep dingen zeggen die de overeenkomst bemoeilijkten. Ten eerste laat ik deze situatie over aan onze werknemers, die hun hoop op deze vakbonden vestigen en resultaten verwachten. Vervolgens laat ik het over aan het oordeel van de inwoners van Izmir. Als ze zeggen dat wat deze vrienden doen juist is, kom dan alsjeblieft langs en vertel het me. We hebben alleen gedaan wat nodig was om tot een akkoord te komen. Vanuit mijn perspectief is de weg naar een ontmoeting met deze mensen afgesloten. Ik zou graag willen ontmoeten, maar het is voor ons niet mogelijk om met deze afspraak een ontmoeting te hebben en een akkoord te bereiken.

Bron: NIEUWSCENTRUM