Zerwanie kontaktu z rodziną: Kiedy rodzice popełniają błędy

Każdy, kto spotka Terry'ego, może pomyśleć, że ta twarz powinna znaleźć się w słowniku Duden obok słowa „pewność siebie”. Czujne spojrzenie, utrzymujące przyjazny, ale stanowczy kontakt z drugą osobą, głośny śmiech i słowa płynące prosto z ust, bez wahania czy jąkania.

Jeśli ktoś myśli, że oznacza to, iż w tym życiu nie było żadnych zmagań, jest w błędzie. W wieku 34 lat Terry przeszedł już trzy terapie i musiał przejść wiele wewnętrznej pracy, aby dojść do punktu, w którym jest dzisiaj: czuje się całkiem dobrze ze sobą i ze światem. Powodem, dla którego wszystko to było tak trudne, były przede wszystkim relacje z ojcem. Terry nie utrzymuje z nim obecnie żadnego kontaktu.

„Moje relacje z ojcem były zmienne przez lata, aż do czasu, gdy po raz ostatni miałem z nim kontakt pięć lat temu”. Dopóki Terry nie skończył 13 lat, to tata był jego wielkim bohaterem. Bardzo charyzmatyczny, przystojny, robił wrażenie, gdy wchodził do pokoju. Kiedy Terry opowiada o przeszłości, w jego głosie nie słychać goryczy.

„Moje dzieciństwo było piękne, dopóki nie zaczął brać sterydów jako części swojego sportowego hobby. Stał się bardzo agresywny. Przede wszystkim w stosunku do mojej matki, ale w pewnym momencie także do mnie. Co więcej, on ciągle oszukiwał. W nocy często dochodziło do pościgów między moją matką, podczas których jechałem razem ze mną, a nim. Sceny rozgrywały się jak w filmie. Dramat bez końca.”

Choć domniemana siła i pewność siebie ojca dawały Terry'emu poczucie bezpieczeństwa i zaufanie w dzieciństwie, wraz z okresem dojrzewania zasłona idealizacji zaczęła się podnosić. „Mój ojciec kłamał na każdy temat, nawet gdy prawda była niezaprzeczalna. Jako dziecko oczywiście tego nie rozumiesz. Mój ojciec był osobą, która z natury wierzyła, że ​​to mężczyzna jest odpowiedzialny za dom. Kobiety mogą mieć swoje zdanie, ale on i tak wie wszystko lepiej. Mój ojciec był skrajnym narcyzem, który myślał tylko o sobie. Nie mogłam mu już ufać.

W wieku 15 lat Terry opuścił dom i zerwał kontakt z ojcem. Matka pozostała z mężczyzną, który znęcał się nad nią fizycznie i psychicznie.

„Zerwanie kontaktu” to zjawisko, o którym od pewnego czasu dość często dyskutuje się w Internecie. Tysiące relacji, także w formie wideo, można znaleźć na TikToku , YouTube i Instagramie . Ustanawianie ścisłych granic w relacjach z rodzicami dla własnego dobra, nawet jeśli najbardziej radykalnym skutkiem miałoby być zerwanie z nimi wszelkich kontaktów, wydaje się być normą.

Istnieje jednak niewiele danych naukowych na temat tego, czy całkowite zerwanie kontaktu między dziećmi a rodzicami jest obecnie częstsze niż w przeszłości. Artykuł w „New Yorkerze” sugeruje to powołując się na dowody anegdotyczne. Pojawiają się jednak głosy, że młodsze pokolenia po prostu bardziej otwarcie mówią o swoich doświadczeniach. Niezależnie od tego, czy młodzi ludzie rozstają się z rodzicami częściej niż kiedyś, pojawia się pytanie, czy „zerwanie kontaktu” jest ważnym narzędziem w leczeniu ran emocjonalnych, czy raczej niepokojącą zmianą w naszych relacjach rodzinnych.

„Wszyscy nosimy w sobie wrodzoną potrzebę dobrego kontaktu z innymi ludźmi, zwłaszcza z rodziną, i odczuwania z nimi więzi” – mówi Michael Kuhn, psycholog i psychoterapeuta z Berlina-Kreuzberga. Często pracuje z osobami, które chcą rozwiązać problematyczne relacje z jednym lub obojgiem rodziców.

Kuhn przygotowuje między innymi raporty, które są potrzebne, gdy dana osoba chce zmienić swoje nazwisko, zazwyczaj ze względu na problematyczne relacje z osobą, której jest winna to nazwisko. „Jeśli świadomie zerwiemy to połączenie, zazwyczaj istnieją ku temu dobre powody” – mówi Kuhn.

Ale czy konflikt można rozwiązać poprzez zerwanie kontaktu? „Kiedy dziecko zrywa kontakt z rodzicami, zawsze jest to próba ratowania samego siebie. „Jeśli rodzice są gotowi zadać sobie pytania i przeanalizować swoje stanowisko w konflikcie, wówczas może być jakieś rozwiązanie” – mówi psychoterapeuta.

Kiedy pierwszy terapeuta Terry'ego wspomniał o takiej możliwości, Terry zareagował negatywnie. „Co ona myśli, że mówi?” – pomyślałem. Co to za rada? Jestem tu po to, żeby dowiedzieć się, jak naprawić ten związek, a nie jak go zakończyć!” Ale wtedy terapeuta powiedział coś, co sprawiło, że Terry się zatrzymał: „Próbujesz naprawić relacje z ojcem od 15 lat. Ale to nie jest twoje zadanie. Nie będziesz w stanie tego zrobić, jeśli będziesz jedyną osobą, która coś z tym robi.

Po kilku latach Terry rozpoczął nową terapię. Kiedy sytuacja osiągnęła punkt, w którym terapeuta ostrożnie zasugerował, że zerwanie kontaktu może mieć sens, w głowie Terry'ego zaczęła krystalizować się myśl: „Muszę to zrobić dla siebie, żeby nie stracić na terapię jeszcze więcej energii, nerwów, łez i pieniędzy, niż już straciłem. To musi się skończyć!”

I zatrzymało się. Dzięki temu wiele rzeczy stało się lepszych. Terry to osoba, która wie, kim jest, i co być może równie ważne, kim nie jest. „Oczywiście, że nadal mam problemy z głową, ale dziś są one zupełnie inne niż wtedy, gdy utrzymywałem z nim kontakt i ciągle martwiłem się, jakie komentarze lub kłamstwa wyjdą na jaw następnym razem”. Mimo to Terry'ego czasami ogarnia nagły smutek, że wszystko musi być takie, jakie jest. „W tym roku święta Bożego Narodzenia były naprawdę okropne. Ponownie dotarło do mnie, jak bardzo samotne czasami czuję się w takich chwilach. Ale ogólnie rzecz biorąc czuję się o wiele lepiej tak jak jest. Bez niego.

Michael Kuhn twierdzi, że powodem, dla którego tak trudno nam zaakceptować pewne prawdy o naszych rodzicach i wyciągnąć z nich wnioski, jest częściowo wstyd. „Jesteśmy głęboko wdzięczni naszym rodzicom. Nie sposób ich nie kochać. Jednak rodzice niedojrzali emocjonalnie często oskarżają dzieci, które stawiają granice, o brak wdzięczności. W ich oczach, sam status dziecka zobowiązuje je do posłuszeństwa i podporządkowania się.

Jednak rodzice ci czegoś nie dostrzegają – mówi Kuhn. Każdy, kto za wszystko obwinia rzekomą niewdzięczność dziecka, nie chce dostrzegać pewnych rzeczy w swoim własnym zachowaniu i ostatecznie wyrządza jeszcze większe szkody. „Dzieci myślą wtedy: Ależ to nieprawda! Jestem wdzięczny! Ale nie akceptuję takiego czy innego zachowania. Podstawowym dylematem w tego typu relacjach rodzic-dziecko jest to, że kochamy naszych rodziców. Ale nienawidzimy takiego zachowania” – mówi Kuhn. Niestety, dzieci nie mają mocy, żeby to zmienić. Tylko rodzice mogli to zrobić.

Przez lata Terry wielokrotnie spotykał się z niezrozumieniem, gdy pojawiała się kwestia zerwania kontaktów z ojcem. „Otwierali szeroko oczy i zazwyczaj mówili coś w rodzaju: »Hm, to twój ojciec!« On nie miał tego na myśli! lub „Tak, ale musisz nauczyć się z tym żyć. To jest inne pokolenie.” Terry opowiada to ze śmiechem i kręci głową. „Ale on nie ma 120 lat!” Zawsze możesz spróbować przestać być dupkiem. Rodzice mają obowiązek nie zachowywać się jak dupki. A gdy jesteś dzieckiem, nie możesz oczekiwać, że twoje dziecko po prostu to zaakceptuje.

Zapytany, czy byłaby możliwość ponownego umożliwienia kontaktu z ojcem, swoim dawnym bohaterem z dzieciństwa, Terry po krótkiej pauzie i uśmiechu odpowiedział: „To wymagałoby drastycznego odnowienia postaci!” I kontynuuje poważniej: „Jest archetypem człowieka, którego całkowicie odrzucam, począwszy od jego poglądów politycznych, a skończywszy na wartościach, którymi się kieruje w życiu. Był agresywny, jest agresywnym kłamcą, nie mającym żadnej empatii wobec cierpienia innych. Nie wiem, jak moglibyśmy dojść do punktu, w którym mógłbym się z tym wszystkim pogodzić, tylko dlatego, że jest moim ojcem.

Mimo że nie istnieją żadne wiarygodne dane naukowe, na temat „zerwania kontaktu” można powiedzieć jedno: to głównie córki mówią publicznie o swoich doświadczeniach i to one w większości zerwały kontakt z ojcami. W jednym z szeroko udostępnianych postów na ten temat można przeczytać: „Myślę, że ojcowie trochę tracą rozum, gdy zdają sobie sprawę, że ich córki nie wybaczają im wszystkiego tak łatwo, jak robią to ich żony”.