Lubeka świętuje | Spadek Holstein Kiel: Drewniana noga zniknęła

Życie kibica piłki nożnej jest fantastyczne: możesz upchnąć wszystko, co nieokrzesane, wojownicze i agresywne, do tej drugiej egzystencji, a potem twoja droga dusza może mieć kilka dni spokoju. Możesz wrócić do zarabiania na życie, nie krzycząc na marzycielskich felietonistów w redakcji ani nie podpalając rzeczy w kolejnej kolejce do kasy. Inni ludzie potrzebują religii lub narodów, aby dać upust swojej nienawiści. Ja mam piłkę nożną zamiast religii, a moim narodem jest piękna Lubeka, która przez wieki władała regionem nadbałtyckim jako głowa Hanzy i dzięki temu stała się dość zamożna, tak że nawet najbardziej surowi krytycy teatralni wracają stamtąd i chwalą piękno miasta.

Jedynym cieniem kładącym się na perle Morza Bałtyckiego jest nigdy nie zagojona hańba: po wojnie alianci wpadli na szalony pomysł, aby ogłosić miasto na północ od Preetz stolicą nowego kraju związkowego Szlezwik-Holsztyn, straszliwą ruinę, duńską wioskę rybacką, którą cesarz Wilhelm II przekształcił w bazę dla swojej marynarki wojennej, podobnie jak Adolf Hitler założył miasto Wolfsburg, aby produkować samochody.

Ta sterta śmieci jest zaprzeczeniem mojego uroczego, bogatego historycznie rodzinnego miasta; Osobiście znam ludzi z Lubeki, którzy regularnie muszą tam jeździć do pracy, na północ od Preetz, i którzy nie wymieniają nazwy miasta, ale zawsze mówią: „Wczoraj byłem znowu w Kackstadt”. Cóż, będąc mieszkańcem Lubeki, mógłbyś w ogóle nie zwracać uwagi na kanał ściekowy nad fiordem, gdyby nie piłka nożna! Przez wiele dziesięcioleci zmuszało nas to do porównywania naszego absolutnie wspaniałego VfB Lübeck, dumy północy, z „bocianami” z Kackstadt, które z jakiegoś niezrozumiałego powodu niedawno dotarły aż do Bundesligi, tylko po to, by tam ośmieszyć się aż po kości, które śmierdzą zgniłym dorszem.

O, jak wspaniale, że istnieje piłka nożna! Nosicie w sobie toksyczną energię, negatywność, która potrafi coś smutnego, jak spadek z ligi po słabym występie sportowym, przemienić w triumf, w błogosławieństwo! Kiedy drużyna z Kackstadt niedawno ponownie spadła z ligi, miejscowy premier Daniel Günther (CDU) bez ogródek trąbił: FC Kriegsmarine „zaszczepiła pasję do piłki nożnej” w kraju związkowym Szlezwik-Holsztyn (choć dorastałem w Lubece 50 lat temu, kiedy w tak zwanej stolicy kraju związkowego grano jeszcze w piłkę ręczną na boisku), a on, wybrany przywódca kraju związkowego, nie wstydził się krzyczeć na Facebooku: „Żaden inny klub, TYLKO HOLSTEIN!”

Ja natomiast zrobiłem coś, czego nigdy nie robię: kupiłem sobie cygaro jak prawdziwy macho. Kupiłem sobie Piccolo (różowe Rotkäppchen). Napęczniały z dumy. I świętowaliśmy w parku. Och, to były cudowne minuty! Cóż za triumf! Jak mawia Francuz, a wraz z nim oczywiście również publicysta, któremu wiedzie się lepiej niż kiedykolwiek i który może tu zauważyć w bardzo formalny i przemyślany sposób: Pieprzyć Holstein Kiel!