Film otrzymał 3 nominacje do nagrody Goya i jest nowością na Netfliksie: film Bardema pokazujący jeden z najciemniejszych okresów w historii Hiszpanii.

Filmy historyczne stały się jedną z największych atrakcji platform streamingowych. Wystarczy spojrzeć na zainteresowanie serialami i filmami fabularnymi, których akcja rozgrywa się w minionych epokach, by zrozumieć, że widzowie szukają czegoś więcej niż tylko rozrywki: chcą cofnąć się w czasie, przeżyć na nowo chwile napięć politycznych lub społecznych oraz poznać sprzeczności historyczne poprzez postaci, które, choć fikcyjne, odzwierciedlają uniwersalne dylematy.

Netflix mocno zaangażował się w tego typu ofertę. Teraz dodaje do swojego katalogu film, który, choć nie został zauważony po premierze, powraca, by zaoferować nowe spojrzenie na jeden z najciemniejszych okresów w historii Hiszpanii. Nakręcony w rozpoznawalnych miejscach, takich jak Salamanka, Segowia i Pałac Infante Don Luis w Boadilla del Monte, film przenosi widzów do Hiszpanii końca XVIII wieku. To „Duchy Goi”, wyreżyserowane przez laureata Oscara Miloša Formana, a napisane wspólnie z Jean-Claude’em Carrière.

To lata naznaczone potęgą inkwizycji i nadejściem wojsk napoleońskich, w których przeplatają się blaski sztuki i cienie fanatyzmu. Z Javierem Bardemem w jednej z głównych ról, a także Natalie Portman i Stellanem Skarsgårdem, film fabularny łączy dramat osobisty i intrygi polityczne z drobiazgową rekonstrukcją epoki.

Fabuła filmu ukazuje Goyę, granego przez Skarsgårda, jako uprzywilejowanego świadka wydarzeń. Malarz obserwuje, jak jego muza, Inés (Natalie Portman), zostaje oskarżona o herezję i uwięziona przez Inkwizycję, podczas gdy brat Lorenzo (Javier Bardem), ambitny i pełen sprzeczności duchowny, odgrywa decydującą rolę w losie młodej kobiety i jej rodziny. Poprzez ten trójkąt fabularny film zgłębia konflikt między władzą religijną, interesami politycznymi i bezbronnością jednostek w obliczu represyjnych systemów.

Film trafił na ekrany kin w 2006 roku jako koprodukcja hiszpańsko-amerykańska z budżetem 50 milionów dolarów. Nie odniósł jednak oczekiwanego sukcesu kasowego. Zarobił na całym świecie nieco ponad 9 milionów dolarów, przy umiarkowanych wynikach zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak i w Europie. Krytycy również nie byli entuzjastycznie nastawieni.

Pomimo początkowego przyjęcia, film zdobył uznanie Hiszpańskiej Akademii Filmowej za walory techniczne. Został nominowany do trzech nagród Goya: za najlepsze kostiumy, charakteryzację i fryzury oraz efekty specjalne. Twórczość projektantki Yvonne Blake wyróżniała się szczególnie umiejętnością odtworzenia estetyki końca XVIII wieku, od strojów dworskich po powagę postaci religijnych, co przyczyniało się do poczucia historycznej autentyczności.

Poza sukcesem kasowym, film pozostawił po sobie kilka interesujących anegdot. Miloš Forman wyznał, że pomysł zrodził się po wizycie w Muzeum Prado, gdzie uderzyła go siła czarnych obrazów Goi. Natalie Portman została wybrana ze względu na jej silne podobieństwo do „ Mleczarki z Bordeaux”, a Stellan Skarsgård tak przytył w trakcie produkcji, że nie potrzebował już protez, które pierwotnie miały go przeobrazić w aragońskiego malarza. Te detale odzwierciedlają starania o nadanie filmowi autentyczności, nawet w historii, która łączy prawdziwe wydarzenia z wymyślonymi postaciami.

Teraz, wraz z premierą na Netfliksie, „Duchy Goi” zyskują drugie życie. Dzisiejsza publiczność, przyzwyczajona do wielkich produkcji historycznych w serwisach streamingowych, może na nowo odkryć dzieło, które – choć niedoskonałe w tamtych czasach – oferuje wnikliwe spojrzenie na konflikt między sztuką, władzą i religią w jednym z najbardziej burzliwych okresów w historii Hiszpanii.