Manuel de la Calva, wrażliwość emocjonalna na powierzchni

Zawsze byłem zagorzałym fanem The Everly Brothers, więc kiedy Dúo Dinámico przyjechało do Las Palmas na początku lat 60., pomyślałem, że to okazja, by porównać ich do moich idoli. Jednak ich menedżer, José María Laso de la Vega, zaprosił nas do supportowania duetu w Teatro Pérez Galdós. Tam narodziła się przyjaźń między Manolo i Ramónem, która trwa już 65 lat. Po przyjeździe do Madrytu lata mijały, umacniając naszą relację nie tylko w muzyce, która była oczywiście najważniejszą osią, ale także w innych, bardziej osobistych aspektach. I to właśnie z Manolo odnalazłem największą więź i zbieżność celów życiowych i zawodowych . Wspólnie postanowiliśmy walczyć o prawa autorskie i inne żądania związkowe, poszerzając w ten sposób krąg poborowych, w skład którego wchodzili znakomici towarzysze tamtych czasów, tacy jak Manolo Alejandro, Pablo Herrero, Luis Cobos, Pepe Nieto, Fernando Arbex, Manolo Díaz, Juan Pardo, Juan Manuel Serrat, Luis Eduardo Aute i długa lista innych.

Ale Manolo de la Calva nie był po prostu wielkim twórcą i artystą, jak wszyscy inni. Miał surową wrażliwość emocjonalną, empatię daleką od gwiazdorskiej i uśmiech, który pozwalał mu radzić sobie nawet w najtrudniejszych chwilach . Wiedział, jak być gwiazdą, jednocześnie dbając o życie rodzinne z wzorowym zapałem i oddaniem, będąc przyjacielem wszystkich i wspierając uboższych.

Nasza kariera w SGAE zmusiła nas do dzielenia się radościami i smutkami, ale przede wszystkim do lepszego zrozumienia złożonych okoliczności, w jakich znalazło się wielu naszych kolegów. Manolo i Ramón potrafili dostosowywać się do zmian , zachowując przy tym swój kompas etyczny i sympatię do publiczności. Do niedawna na ich koncerty przychodziły trzy pokolenia fanów, a Manolo emanował autentyczną, szczerą spontanicznością i witalnością.

Dowiedziałem się o jego problemach zdrowotnych od niego, bez żadnych dramatów czy niedokończonych spraw. Zachowywał uśmiech i myślał o swojej rodzinie i przyjaciołach jako o pełnym, spełnionym człowieku, którym zawsze był. Wiódł wzorowe życie pełne sukcesów i otoczony wiernymi przyjaciółmi. Nie chciałby, żebyśmy żegnali się ze łzami, a jedynie muzyką i wspomnieniami. Nikt nie umiera, dopóki nie zostanie zapomniany, a on zostawia nam swoją muzykę, abyśmy mogli go celebrować wszędzie tam, gdzie żyją niezwykłe istoty. Kocham cię, mój przyjacielu.