Concert Berlijn | AC/DC in het Olympisch Stadion van Berlijn: Boom-Zack!

De kleine man is inmiddels 70 jaar oud. En hij moet nog steeds een schooluniform dragen. Tenminste op het podium. En op zijn gevorderde leeftijd moet hij de solo-entertainer en puberclown spelen voor het publiek, dat dit soort dingen voor zijn geld verwacht.

Dat is het lot van Angus Young, oprichter en leadgitarist van de Australische rockband AC/DC. Maar de man die sinds de jaren 70 de bepalende, charismatische figuur van de band is, heeft het zichzelf aangedaan. En toch geniet hij er blijkbaar van. De Repelsteeltje-achtige kwaliteit die hij altijd al had, is gebleven, ook al beoefent hij het ritmische heen-en-weer bewegen van zijn bovenlichaam terwijl hij tegelijkertijd headbangt, dat hij decennialang heeft gecultiveerd, tegenwoordig wat langzamer en afgemetender dan voorheen.

De kijker kan niet anders dan de indruk krijgen dat het de gitaar is die de man bespeelt, en niet de man die de gitaar bespeelt.

Maar wie kan hem ongelijk geven? De leeftijd laat niemand onberoerd. En toch is de man, zelfs vandaag de dag, voortdurend onrustig in beweging, waardoor je als kijker de indruk niet kunt loslaten dat het eigenlijk de gitaarspeler is die de man is en niet de man die de gitaar speelt. Zijn mond staat meestal open en vormt, analoog aan de muziek, de letter "O" in verschillende groottes. Zijn knieën schudden constant heen en weer in een terugkerend patroon, zijn voeten tikken constant op de maat. En de gebaren die hij maakt tijdens het concert van maandagavond in het Olympisch Stadion in Berlijn zijn de klassieke drie gebaren die we van hem kennen.

Het eerste is het luistergebaar. Hij kijkt vol verwachting met wijdopen ogen en plaatst zijn rechterhandpalm achter zijn oor, alsof hij wil zeggen: Nu is het jouw beurt, nu komt jouw gebrul. Het tweede is het wijsvingergebaar, dat hij weet te variëren. Hij wijst met zijn wijsvinger alsof die autonoom beweegt, zonder zijn tussenkomst, alsof hij verdwaald is in een droom die nergens heen leidt. Of hij steekt zijn wijsvinger op, vergezeld van een gezichtsuitdrukking die waarschijnlijk bedoeld is om een ​​verzoek tot concentratie uit te drukken, alsof hij wil zeggen: "Let nu even op, vrienden, er komt iets belangrijks aan!" Het derde gebaar is het duivelshoorngebaar. Hij plaatst zijn gestrekte wijsvingers tegen zijn voorhoofd, wat zoiets wil zeggen als: We gaan het vandaag geweldig maken, vrienden, toch?

Als hij, zoals vanavond, met zijn witte haar wapperend in de wind en zijn mond open, over het podium loopt, doet hij dat om twee redenen: omdat hij als uitgelaten jongeman deze dansvariant voor zichzelf bedacht tijdens het gitaarspelen in het openbaar en er een beetje voldoening uit haalde. En omdat hij weet dat je het publiek moet geven wat het wil. Het publiek wil cleane, goed gespeelde AC/DC-rock, zo onopgesmukt mogelijk, met de gebruikelijke volumineuze gitaarriffs. En dat is precies wat ze krijgen. Het soort muziek dat je hersenen een welverdiende pauze geeft en waarbij je zelfs met zeven of acht biertjes in je hoofd makkelijk mee kunt zingen.

Angus Youngs partner, zanger Brian Johnson, met wie hij al bijna precies 45 jaar samenwerkt, fungeert als zijn sidekick. Hij is een heerlijk knuffelbare figuur. Hij heeft iets volksachtigs in de beste zin van het woord, met zijn beruchte platte pet en mouwloze wambuis, die hij draagt ​​om reclame te maken voor een motormerk. Eén ding is zeker: niemand anders ter wereld kan zo goed zijn vuisten ballen en de duim omhoog geven als hij, terwijl hij zo innemend en zelfverzekerd glimlacht. En hij heeft een werkethiek die vergelijkbaar is met die van zijn jarenlange collega: ijver, discipline, betrouwbaarheid. Hij geeft alles voor het rock-'n-rollcircus.

De actie wordt getoond op grote schermen links en rechts van het podium, gedomineerd door Young en Johnson, de twee overgebleven traditionele leden en energieke podiumbeesten. De voorstelling speelt zich altijd op dezelfde manier af, wat ook de onbetwiste kwaliteit ervan is. Het is de AC/DC-revue die fans al kennen, en die altijd dezelfde individuele stations heeft: tijdens "Hell's Bells" wordt de grote plastic bel boven het podium neergelaten. Tijdens "Whole Lotta Rosie" wordt een karikatuur van een extreem wellustige vrouwelijke schone getoond op de grote schermen naast het podium (voorheen werd er een gigantische rubberen pop boven het podium opgeblazen). Tijdens "Let there be rock" wordt het onvermijdelijke confettikanon afgevuurd tijdens Angus' gitaarsolo, die minstens tien minuten duurt. Tijdens "For those about to rock" worden rechts en links van het podium en op het podium plastic kanonnen ingezet, die precies op het moment van het refrein afvuren en rookwolken uitstoten.

AC/DC heeft zich in de loop van 50 jaar succesvol ontwikkeld tot een merk. En het voldoet aan een diepgewortelde menselijke behoefte, net als koud bier en gefrituurde gezouten aardappelsticks. Deze avond brengt de band dynamische bluesrock, teruggebracht tot de meest simpele elementen, waarvan de verbluffende eenvoud tevens de enorme aantrekkingskracht vormt. Never change a winning system. Hetzelfde geldt voor het schooluniform dat Angus Young droeg. Het is geen echt schooluniform meer zoals in 1974, toen de toen 19-jarige AC/DC-gitarist het voor het eerst aantrok op zoek naar een imago dat bij hem paste, maar eerder een podiumkostuum speciaal gemaakt voor de hedendaagse rockster, waarvan de snit en het ontwerp zijn bedoeld om op een schooluniform te lijken. Een kunstmatig, fantasie-schooluniform, met andere woorden. Angus Young zei ooit: "Dat is mijn ding. Waarom komen mensen naar onze concerten? Het is het schooluniform. Het werkt!" Net als de drie strepen op de producten van een sportartikelenfabrikant of de rode Kerstman die een frisdrankfabrikant al tientallen jaren gebruikt.

Over "functioneren" gesproken: AC/DC lijkt te functioneren als een van die traditionele, middelgrote bedrijven waar de bazen persoonlijk verantwoordelijk zijn voor de kwaliteitscontrole, de werknemers bij de voornaam noemen, elkaar op de schouder kloppen en er zorgvuldig voor zorgen dat een paar idiote marketingidioten de beproefde koers van het bedrijf niet verstoren, dat alles bij het oude blijft en de succesformule onveranderd blijft: twee of drie kenmerkende gitaarriffs, schooluniform, duivelshoorns. Eén-twee, boem-zack, één-twee, boem-zack. Dat is het ritme waar je als AC/DC-fan mee moet leven. Het mag onder geen beding worden veranderd. Waar zouden we anders zijn?