Laten we het over relaties hebben: de emotionele kloof overbruggen: deel 1: de impact van genderconditionering
Waarom is het voor veel stellen zo moeilijk om emotioneel contact te maken, zelfs als ze van elkaar houden? Het antwoord ligt zo vaak in de eerste berichten – of ze nu duidelijk uitgesproken of subtiel geïmpliceerd zijn – die beide geslachten leren hoe ze emoties moeten 'uiten'. Mannen krijgen vaak te horen dat ze zich als een man moeten gedragen. Vrouwen krijgen te horen dat ze 'te emotioneel' zijn. Deze lessen, die we al in onze kindertijd opdoen, bepalen hoe we ons in volwassen relaties presenteren en bouwen stilletjes muren tussen ons op. De emotionele kloof die ze creëren is diep en de impact ervan op de verbinding is enorm.
Emotionele verbinding is een universele menselijke behoefte – iets waar we allemaal naar verlangen en baat bij hebben, ongeacht geslacht. Hoewel deze column zich richt op emotionele dynamiek in heteroseksuele relaties, zal een toekomstige column de emotionele ervaringen van LGBTQ+, trans- en non-binaire relaties onderzoeken – in het besef dat emotionele verbinding en begrip centraal staan in elke relatie.
Ik begrijp dat niet alle lezers zich zullen herkennen in de hier beschreven patronen. Wat volgt weerspiegelt traditionele genderconditionering – manieren waarop mannen en vrouwen historisch gezien is geleerd welke emoties acceptabel zijn en hoe ze die kunnen uiten (of onderdrukken). Hoewel genderrollen evolueren en flexibeler worden, blijven veel van deze diepgewortelde overtuigingen bestaan en bepalen ze nog steeds hoe emoties worden ervaren en begrepen.
Het is geen geheim: vrouwen en mannen leren vaak op heel verschillende manieren met emoties om te gaan. In mijn werk met heteroseksuele stellen zie ik regelmatig de frustratie die deze emotionele kloof creëert. Veel vrouwen verlangen ernaar dat hun mannelijke partners emotioneel opener en ontvankelijker zijn. Als dat niet gebeurt, voelen ze zich misschien buitengesloten en alleen. Ondertussen voelen veel mannen zich overweldigd door emotionele intensiteit en weten ze niet goed hoe ze moeten reageren. Ze worden vaak bestempeld als 'afstandelijk' of 'ongevoelig', een oordeel dat voorbijgaat aan het diepere verhaal.
Deze kloof leidt vaak tot misverstanden en pijn aan beide kanten. Om deze kloof te overbruggen, moeten we goed kijken naar hoe elk geslacht geconditioneerd is om met emoties om te gaan. Wanneer we begrijpen dat de meesten van ons gewoon ons best doen met wat ons is geleerd, wordt het makkelijker om elkaar met compassie tegemoet te treden. En vanuit die positie kunnen we verder kijken dan oude emotionele patronen en toewerken naar gezondere, meer verbonden manieren van relateren.
Wees sterk : Jongens worden zelden aangemoedigd om kwetsbare emoties zoals verdriet, angst of onzekerheid te uiten. De meesten groeien op zonder mannelijke rolmodellen openlijk over gevoelens te zien praten. In plaats daarvan wordt hen verteld dat ze zich als een man moeten gedragen, emoties moeten internaliseren en het alleen moeten redden. Tegen de tijd dat ze volwassen zijn, hebben veel mannen moeite om zich open te stellen, omdat het indruist tegen alles wat ze geleerd hebben. Jongens ontwikkelen vaak een band door activiteiten, niet door het delen van emoties. Pijn wordt vaak in stilte verwerkt, waardoor een levenslange gewoonte van emotionele zelfredzaamheid ontstaat, een gewoonte die mannen niet altijd goed uitkomt.
Vraag niet om hulp: hulp zoeken wordt vaak gezien als zwakte. Jongens leren dingen zelf uit te zoeken. Als volwassenen beschouwen veel mannen emotionele gesprekken als ongemakkelijk, zelfs onnodig.
Niet huilen : Jongens horen al op schoolleeftijd: "wees eens stoer", "het gaat goed" en "kom eroverheen". Tranen kunnen leiden tot plagen of afwijzing, dus jongens leren al snel om hun kwetsbaarheid te onderdrukken. Zelfs goedbedoelende ouders kunnen huilen ontmoedigen door dingen te snel te willen oplossen of hun eigen tranen te verbergen. Na verloop van tijd leren jongens zich te schamen voor hun uiting van verdriet en emoties te associëren met zwakte.
Wees stoïcijns : Popcultuur verheerlijkt de emotioneel onwrikbare man, de stille held, de stoere atleet. Jongens nemen het idee over dat het uiten van emoties niet mannelijk is. Veel mannen gaan geloven dat alleen al het hebben van emoties hen gebrekkig maakt.
Woede is acceptabel : Hoewel de meeste emoties worden ontmoedigd, is woede toegestaan – soms zelfs verwacht. Ik zie mannen vaak hun frustratie uiten, maar dan ontdekken ze daaronder pijn of verdriet. Woede wordt een sociaal acceptabel masker voor diepere, kwetsbaardere gevoelens.
Succes staat gelijk aan waarde : Jongens wordt al van jongs af aan geleerd dat hun waarde ligt in prestaties – winnen, presteren, voorzien. Na verloop van tijd associëren velen liefde en respect met productiviteit. Emoties die niet bijdragen aan prestaties worden genegeerd, waardoor een pijnlijke ontkoppeling van zichzelf en anderen ontstaat.
Terwijl mannen wordt geleerd hun kwetsbaarheid te onderdrukken, worden vrouwen gevormd door een ander – maar even beperkend – emotioneel script.
Wees zorgzaam en afgestemd op anderen : Meisjes worden geprezen om hun zorgzaamheid en empathie. Na verloop van tijd kunnen ze zich meer richten op de emoties van anderen dan op die van zichzelf, en voelen ze zich vaak schuldig als ze iets "negatiefs" uiten. "Het gaat goed" zeggen terwijl dat niet zo is, wordt een gewoonte. Vragen als "Waarom ben je zo emotioneel?" of "Wat is er nu weer aan de hand?" kunnen ertoe leiden dat vrouwen de validiteit van hun gevoelens in twijfel trekken, wat hun zelfvertrouwen ondermijnt.
Wees aardig, maak geen golven : Meisjes wordt geleerd beleefd en aardig te zijn. Conflicten of sterke meningen kunnen worden ontmoedigd. Als volwassenen kan dit het moeilijk maken om grenzen te stellen, waardoor vrouwen 'ja' zeggen terwijl ze 'nee' bedoelen om niet onbeleefd of onaardig over te komen. Na verloop van tijd onderdrukt dit hun authenticiteit en leidt het tot emotionele vermoeidheid.
Word niet boos : Net zoals jongens wordt verteld niet te huilen, wordt meisjes verteld niet boos te worden. Woede bij vrouwen wordt vaak bestempeld als irrationeel of onaantrekkelijk. Veel vrouwen leren hun woede in te slikken, wat kan leiden tot depressie of misplaatste zelfverwijten. Bij mijn cliënten zie ik vaak dat vrouwen relatieproblemen internaliseren in plaats van hun eigen onuitgesproken emoties of onvervulde behoeften te erkennen.
Wees niet te veel : Hoewel vrouwen over het algemeen meer emotionele 'toestemming' krijgen dan mannen, worden ze vaak beoordeeld als te emotioneel, gevoelig of intens. Labels als 'dramatisch' of 'behoeftig' zorgen ervoor dat velen hun emoties bagatelliseren of erover twijfelen, waardoor ze hun stem niet meer kunnen laten horen en hun zelfvertrouwen afneemt.
Je waarde zit in je uiterlijk : Meisjes worden vaak geprezen om hun uiterlijk – of ze nu schattig, knap of aardig zijn. Dit kan ertoe leiden dat ze belangrijker vinden hoe ze worden gezien dan hoe ze zich echt voelen, wat de gewoonte versterkt om externe bevestiging te zoeken in plaats van emotioneel zelfbewustzijn.
Onderdruk je behoeften : Meisjes worden gesocialiseerd als verzorgers en worden vaak geprezen omdat ze anderen op de eerste plaats zetten. Hoewel compassie een kracht is, wordt het schadelijk wanneer vrouwen zich schuldig voelen omdat ze zichzelf voorrang geven. Na verloop van tijd kunnen ze hun behoeften om de vrede te bewaren onderdrukken, wat leidt tot wrok, burn-out en emotionele ontkoppeling – zelfs van zichzelf.
We kiezen niet met welke emotionele boodschappen we opgroeien, maar we kunnen er wel voor kiezen om ze te onderzoeken en af te leren. De meeste emotionele conditionering bevindt zich onder de oppervlakte, gevormd door cultuur, media, familie en leeftijdsgenoten. Bewustwording is de eerste stap naar verandering.
Ongeacht je genderidentiteit, nodig ik je uit om te reflecteren op de emotionele boodschappen die je hebt geïnternaliseerd. Welke hebben je emotionele leven ondersteund? Welke hebben je tegengehouden? Welke ben je klaar om los te laten?
We voelen allemaal diep. Mens zijn betekent vreugde en verdriet, trots en schaamte, verbondenheid en isolatie, en alles daartussenin ervaren. En een deel van mens-zijn is de behoefte om gezien, geaccepteerd en begrepen te worden, precies zoals we zijn.
Ik moedig je aan, waar je je ook bevindt op deze reis, om je volledige emotionele zelf te delen met eerlijkheid en moed. Vertrouw erop dat dit je dichter bij jezelf en de mensen om wie je geeft brengt. Naarmate we de emotionele conditionering die we hebben geërfd afleren, bewegen we naar een wereld waarin gevoelens niet worden beoordeeld – ze worden geëerd en omarmd.
Je emoties moeten niet als een last worden gezien – ze zijn je levenskracht. Ze geven diepte, kleur en betekenis aan je relaties en je wereld. Laten we een cultuur creëren waarin emoties niet alleen worden toegestaan, maar ook worden geëerd en gevierd.
In deel 2 van deze column onderzoeken we welke rol de hersenfysiologie speelt in de manier waarop verschillende geslachten emoties ervaren en uiten.
Amy Newshore is relatietherapeut/coach. Ze behaalde haar masterdiploma in klinische geestelijke gezondheidszorg aan de Antioch New England University en volgde daarna een opleiding in het ontwikkelingsmodel voor relatietherapie, samen met geweldloze communicatie. Deze vormen de basis van haar werk als relatiecoach. Kijk voor meer informatie op haar website: www.coachingbyamy.com .
Daily Hampshire Gazette
