De agenda van Leo XIV voor vrede en migranten. Voor de Curia het financieel dossier

Wie hem kent, weet dat hij zeer duidelijke ideeën heeft over een echt pauselijk programma, waarbij één punt voorop staat: vrede. Robert Francis Prevost , een zoon van Chicago die Latijns-Amerika in zijn hart koesterde, wordt gezien als de meest Bergoglian van alle Amerikaanse bisschoppen, een positie die hij deelt met Blase Cupich , die het bisdom Chicago leidt. De gekozen naam geeft het programma weer: Leo XIV, verwijzend naar Leo XIII , de paus die met Rerum Novarum de moderne sociale leer van de Kerk grondvestte.

Een keuze die veel zegt over deze nieuwe paus, nog geen zeventig jaar oud (hij wordt 70 op 14 september), de eerste Noord-Amerikaan in de geschiedenis van het pausdom, die daarmee ook de tot nu toe diepgewortelde weerstand van de Katholieke Kerk overwint om haar leiding toe te vertrouwen aan een prelaat die afkomstig is uit de Amerikaanse grootmacht. Er zijn veel kwesties die snel moeten worden aangepakt, waaronder die van de pauselijke financiën: ondanks de hervormingen die Franciscus heeft ingezet (en grotendeels heeft uitgevoerd), kampt de Heilige Stoel met een tekort van ruim 70 miljoen, als gevolg van de teruglopende giften en zeer hoge uitgaven.

Zijn profiel beantwoordt aan de behoeften die de Algemene Congregaties hebben geuit, namelijk die van een herder die tegelijkertijd in staat is een "gids" te zijn. Zijn ervaring als kardinaal van een machtig dicasterie zoals dat van de bisschoppen, en als eerste bisschop in Peru en zelfs nog eerder dan de generaal-overste van de Augustijnen , beantwoordt aan deze vraag. In de eerste plaats heeft Prevost dat 'sociale' profiel en die verbondenheid met de armen en lijdenden die hij in de loop van zijn jarenlange missionaire activiteit in Peru heeft ontwikkeld, waar hij bisschop van Chiclayo was. Hierdoor staan ​​migranten en armen bovenaan zijn agenda, wat strookt met de inhoud van Bergoglio's encycliek Laudato Si'. Wat denk jij? Hij wordt gezien als progressief op verschillende gebieden, zoals het verwelkomen van migranten, klimaatverandering en de aandacht voor armen. Hij wordt gezien als conservatiever als het bijvoorbeeld gaat om kwesties die verband houden met geloofsleer.

Een deel van het programma van de nieuwe Paus staat in zijn begroetingstoespraak vanuit de Loggia van Sint-Pieter , die hij, voor de zekerheid, bijna geheel in het Italiaans en een klein deel in het Spaans wilde voorlezen. In deze tijd van wijdverspreide oorlogen over de hele wereld, van verdeeldheid en fragmentatie op planetair niveau, staat de eerste vraag centraal: hoe zullen alle conflicten eindigen? Paus Leo sprak van “ontwapende vrede” en “ontwapenende, nederige en volhardende vrede.” Hij herinnerde aan de laatste zegen die paus Franciscus op Paaszondag, de dag voor zijn dood, aan Rome en de innerlijke wereld had uitgesproken. Op diezelfde zegen wilde hij nu een vervolg geven. De uitnodiging was ook om elkaar te helpen ‘bruggen te bouwen’, ‘door dialoog en ontmoeting, om ons allen te verenigen, om één volk te zijn, altijd in vrede’.

De nieuwe paus wilde de wens in herinnering roepen om “samen op pad te gaan”, als een “verenigde Kerk”, een missionaire Kerk, die nog steeds “bruggen bouwt”. Dit zijn intenties die niet Bergoglianer kunnen zijn, die niet anders kunnen dan een pad van continuïteit voorspellen, zij het in de vernieuwing van houdingen die misschien kalmer, bedachtzamer zijn, met een stijl die misschien minder overweldigend en media-georiënteerd is dan die van zijn voorganger, aan wie Prevost echter niet naliet zijn "dankjewel" te richten. En hierbij citeerde hij dus de ‘synodale Kerk’, wat suggereert dat deze grote bouwplaats, geopend door Franciscus, niet uitgeput zal raken.