Ik kleed het individu, niet het geslacht. Ontmoeting met Niccolò Pasqualetti

Over hetzelfde onderwerp:

De verlegenheid, gemengd met kwetsbaarheid, die je fascineert wanneer je Niccolò Pasqualetti ontmoet, is in werkelijkheid een sluier die, zonder al te veel te verbergen, zijn kracht, vastberadenheid en een precieze visie op wat zijn mode zou moeten zijn en wat zijn mening over het systeem is, verhult.

Geboren in 1994 in San Miniato, in de provincie Pisa, volgde hij een opleiding aan de Iuav in Venetië en Central St Martins in Londen, en werkte hij in België, in New York bij The Row en in Parijs bij Loewe, waar hij werkte bij Jonathan Anderson, nu creatief directeur van alle lijnen bij Dior, met een veelgeprezen debuut in de herenmode. In 2021 richtte Pasqualetti zijn eigen merk op, met een debuut dat allesbehalve stil en ingetogen was: in datzelfde jaar ontving hij de Franca Sozzani-prijs, vervolgens de beurs van de Camera Moda Fashion Trust in 2023 en in 2024 werd hij genomineerd als finalist voor de LVMH-prijs. Hoewel dit interview plaatsvindt in Milaan, woont de ontwerper tegenwoordig tussen Parijs en Toscane, waar hij zijn esthetische taal blijft verfijnen met de inbreng van lokale ambachtslieden. Het ging allemaal heel snel, zeker. De collectie groeit en ontwikkelt zich met mij mee, maar het belangrijkste is dat het altijd een spiegel is van wat er met mij gebeurt. Daarom is het niet altijd een rechte lijn, maar gebogen, afhankelijk van mijn interactie met de realiteit .

Zijn mode is in feite nooit veranderd, maar wel sterk geëvolueerd. Van zijn eerste presentaties in kleine Parijse 'studio's', omgevormd tot showrooms en ateliers, tot zijn laatste show in de cavea van het Teatro del Maggio Musicale Fiorentino, gastontwerper van de 108e editie van Pitti Uomo en van superintendent Carlo Fuortes, waar hij zich voor het eerst confronteerde met een herencollectie, is de essentie van Pasqualetti onveranderd gebleven, hoewel die gelukkig steeds volwassener wordt. De speelsheid van zijn stijl, die aanvankelijk overheerste, is nu subtiel geworden, een teken van herkenning.

Hoewel het merk dat zijn naam draagt ​​pas vier jaar bestaat, vraag ik hem welk advies hij zou geven aan mensen die net beginnen in de sector, omdat advies van iemand van zijn leeftijd zeker meer emotionele waarde heeft. "Aan het begin van mijn carrière, die natuurlijk nog in de kinderschoenen staat, had ik niet het idee, zelfs niet het doel, om mijn eigen lijn te lanceren. Door andere ervaringen begreep ik dat het juiste moment was gekomen", legt hij uit . "Dus tegen de mensen die aan deze reis beginnen, zeg ik: probeer verschillende paden om je te concentreren op wat het beste past bij hun vaardigheden, hun verlangens, behoeften en ambities. We maken vaak de fout te denken dat we al klaar zijn om een ​​merk te lanceren, maar soms is dat niet het geval vanwege een reeks complexiteiten die je ontdekt door ook andere gebieden te proberen", voegt hij eraan toe. Door voor andere bedrijven te werken, begreep ik de waarde van het team. Ik zag dat als er geen harmonie in de groep is, de rest vaak ook niet werkt. In mijn atelier zijn we met vijf mensen, actief in alle aspecten, toegewijd op elk front, en het is allemaal heel intens. Gelukkig hebben we ook de steun van de professionals met wie ik samenwerk voor de productie; zonder hen had ik niets gedaan.

Alles wordt lokaal gemaakt en voor de ontwerper, die de wereld heeft rondgereisd, blijven Made in Italy en Italië een stilistisch en cultureel referentiepunt. Daarom vraag ik hem wat "Niccolò's touch" is, het element waardoor een van zijn kledingstukken direct herkenbaar is zonder het etiket te lezen. "De ontstaansgeschiedenis ontstaat instinctief. Ik vertrek vanuit een universum van vage en abstracte sensaties en beelden die materialiseren door onderzoek en ontwerp dat, vertaald in de driedimensionaliteit van de kledingstukken, alles echter maakt. Ik probeer niet te klassiek te zijn, want classicisme past niet bij mij, maar wat mij definieert, is het invoegen van iets verontrustends, zelfs een detail, dat een beetje afwijkt van de norm: in het ontwerp, in de afwerking, in de keuze van knopen of linten. Het is echter essentieel om niet geobsedeerd te raken door het kleine, want uiteindelijk telt voor mij de algehele visie."

Jean Arp, Barbara Hepworth en Georgia O'Keeffe behoren tot zijn inspiratiebron en zijn duidelijk zichtbaar in de kronkelende silhouetten, die ook te zien zijn in de modeshow die in Pitti werd georganiseerd en die een hoofdstuk toevoegde aan zijn verhaal dat op de een of andere manier al geschreven was: een herencollectie die iedereen aanspreekt, zoals de damescollectie dat ook al deed. Op de catwalk, onder een brandende zon die de gasten echter niet afleidde (de president van Pitti Uomo, Antonio De Matteis, gaf na de show bewonderend commentaar op de leren blousonlijn), werd een selectie looks getoond met een grote en delicate expertise in materialen - zijde, linnen en katoen alsof ze door verf waren bevlekt, lasergesneden suède met een camouflage-effect en "raw" denim, gecombineerd met grote luchtigheid, lichtheid en tegelijkertijd absolute nauwkeurigheid.

"Dat ik in Florence was, was eigenlijk een beetje toeval. Het idee om herenmode te gaan beoefenen, kwam voort uit een zekere interesse die ik al bij mijn klanten zag. Toen ik bijvoorbeeld damesmode in Parijs presenteerde, kreeg ik verzoeken om grotere maten en aantallen kleding en schoenen. Dit was dus de perfecte gelegenheid om te experimenteren met de evolutie van lijnen en de manieren om ze te gebruiken, zelfs in de tegenovergestelde richting. "Sommige van mijn klanten vroegen naar stukken die ze in Florence hadden gezien", legt hij uit . "Bovendien ben ik Toscaans, onze productie wordt universeel erkend om zijn uitmuntendheid en het evenement is ook het wereldwijde symbool van mannelijke elegantie. Aangezien mijn werk gebaseerd is op de elegantie en het classicisme van Italiaanse kleding, twijfelde ik er dan ook niet aan dat het samenvallen van deze dingen betekenis gaf aan alles."

Zo heeft Pasqualetti, vertrekkend vanuit een formeel DNA, een verbeelding gecreëerd die ontwerpambiguïteit tot zijn onderscheidende kenmerk heeft gemaakt. Het is moeilijk om het geslacht van een kledingstuk precies te definiëren, omdat het niet is ontworpen voor een specifiek geslacht, maar voor het individu en hoe hij of zij het zal dragen. "Wanneer ik ontwerp, kijk ik meer naar de persoonlijkheid en sensaties dan naar de specifieke kenmerken die aan het een of het ander verbonden zijn", legt hij uit. "Ik denk vaak na over het individuele stuk en de betekenis ervan en plaats het vervolgens in de context van de look. Deze aanpak stelt me ​​in staat om alles coherent te houden. Een fundamenteel element van creatie is echter dat elk kledingstuk goed met de andere kan worden gecombineerd zonder dat de hele outfit de overhand neemt ."

Het is de drager die de mannelijke of vrouwelijke component toevoegt, afhankelijk van hoe hij of zij dat doet en in welke context. "Elk kledingstuk moet een subtiele draad hebben die het resultaat verbindt met de realiteit. Hoewel dit onderscheid voor mij misschien niet meer bestaat, besef ik dat dit verschil in het dagelijks leven nog steeds diepgeworteld is, vooral in het Westen, in tegenstelling tot Azië; het definiëren van de twee collecties was dus bijna meer een praktische keuze dan een stilistische." Mode beweegt soms sneller dan de maatschappij en belichaamt in dit soort gevallen een vooruitgang die inspeelt op individuele behoeften waar nog weinig rekening mee wordt gehouden; soms sluit ze zich echter als een egel en negeert ze maatschappelijke veranderingen. Daarom vraag ik hem hoe hij de huidige situatie in het modesysteem ziet. "Het lijkt me dat veel merken te veel gefocust zijn op merchandising en op welke producten het meest verkopen. Maar ik geloof dat de klant zich bewust is van de commerciële mechanismen die worden ingezet en niet langer alleen gefascineerd is door het logo . Ik ervaar deze verandering aan den lijve, omdat veel van mijn klanten ook andere merken kopen die belangrijker zijn dan de mijne, zolang ze dat kleine beetje extra, een verleidelijk aspect, vinden. In een onafhankelijke winkel zoals ik waarderen ze authenticiteit." Ze waarderen het in iedereen, in werkelijkheid, "zolang het maar echt is". En ze zijn nu perfect in staat om het te herkennen. "Als het gesimuleerd is of het resultaat van marketinginitiatieven, wordt het afgewezen. Ik ben altijd aanwezig geweest bij elke stap van het productieproces, evenals in de relatie met degenen die kopen, dus velen zijn nu vrienden geworden." Verzamelaars verspreid over de hele wereld, die "vanaf het begin in mijn verhaal hebben geloofd" .

Meer over deze onderwerpen: