Nashik | Wijnboom in India: Goede wijnen, harde realiteit

Doneer nu!

De hitte hangt over de wijngaarden van Nashik. De thermometer geeft 34 graden aan op deze zaterdagmiddag, terwijl Varad door de rijen wijnranken loopt. Zweetdruppels staan ​​op zijn voorhoofd terwijl hij de wijnranken controleert op ongedierte, verwelkte bladeren verwijdert en gevallen druiven van de dorre grond verzamelt. De fysieke inspanning is merkbaar, maar hij lijkt kalm: "Ik heb het ook warm en het is vermoeiend om hier te werken. Maar we zijn gewend aan de extreme hitte." Midden in de zomer wordt het nog ondraaglijker. Vervolgens verplaatsen de werknemers hun diensten naar de vroege ochtend- en late avonduren – een aanpassing die allerminst vanzelfsprekend is. "Dat was een gebaar van goede wil van mijn baas destijds", herinnert Varad zich. "Eigenlijk wilde hij dat we er samen uitkwamen."

Varad onderscheidt zich van de rest. Zijn vloeiende Engels is verrassend – ongebruikelijk voor een landarbeider in de wijnstreek van India. De bijna 30-jarige werkt voor Rajeev Samant, de pionier van de Indiase wijnbouw, in zijn legendarische “Sula Wineyard”. Dit vat samen wat het moderne India definieert: een samenleving van contrasten, waarin een opkomende middenklasse en een hogere klasse wijn proeven, terwijl arbeiders als Varad de basis voor dit genot creëren onder precaire omstandigheden.

Het wijnhuis ligt op een kwartier rijden van de metropool Nashik in West-India en strekt zich uit over meer dan 700 hectare heuvelachtig landschap. Het okerkleurige hoofdgebouw met meerdere verdiepingen past harmonieus in de omgeving en wordt omringd door andere stijlvolle wijnhuizen. Iedereen die ooit in Toscane is geweest, zal zich dat land wel herinneren. Er wordt alleen Engels of Maharashtra gesproken in plaats van Italiaans. En dat hier geen citroenbomen, maar mangobomen en kokospalmen in de wind wiegen.

Sociale architectuur van genot

Alleen al de indeling van het wijnhuis getuigt van sociale selectie. Een ruime parkeerplaats verwelkomt bezoekers uit het hele land, schaduwrijke bankjes nodigen u uit om te blijven hangen, grindpaden leiden naar de rijen wijnranken en informatieborden geven uitleg over de wijnmakerij. En zoals gebruikelijk in India, zorgen toegangscontroles voor een subtiel maar effectief selectieproces. Wijn is nog steeds uitsluitend voorbehouden aan de opkomende middenklasse en de economische elite.

Varad kan deze andere wereld soms van een afstandje waarnemen. In het ruime interieur van het hoofdgebouw wandelen rijke stellen en families rond, en verzamelen zich groepen onlangs rijk geworden vrouwen en mannen. Op het indrukwekkende, lichte terras kunt u ontspannen en genieten van wijn, muziek en het panoramische uitzicht op de wijngaarden. In de kelder proeven ze Riesling of Merlot, maken selfies en plaatsen deze op hun sociale mediakanalen. In India wordt het drinken van wijn gezien als een uiting van elegantie en verfijning.

Deze wijncultuur groeit snel. Er worden steeds meer wijnbarretjes geopend en in speciaalzaken zijn goede wijnen verkrijgbaar. Het subcontinent kan niet terugkijken op een eeuwenoude wijnbouwtraditie. In verschillende staten is alcohol nog steeds illegaal. Vóór de coronapandemie consumeerde elke Indiër gemiddeld slechts 20 milliliter wijn per jaar; Duitsers consumeren meer dan 20 liter.

Bloei zonder traditie

Maar de wijn uit Nashik heeft inmiddels naam gemaakt. Het is zelfs verkrijgbaar in Europese speciaalzaken. Sula, Varads werkgever, wordt gezien als een symbool van deze bloei. Daarnaast komen er steeds meer kleinere domeinen op de markt, die een gevarieerd aanbod hebben gecreëerd met meer dan een dozijn verschillende druivensoorten.

Varad kwam eigenlijk toevallig in Sula terecht. Hij zei dat hij op zoek was naar een vaste, beter betaalde baan. Natuurlijk kent hij de geschiedenis van zijn werkgever. Rajeev Samant studeerde aan de Stanford University in Californië en ontdekte daar zijn passie voor wijn. In 1996 keerde de huismus terug naar India, vastbesloten om het verschil te maken. Zijn familie bezat land en was niet arm – goede omstandigheden voor een experiment.

Het duurde een jaar voordat Samant de eerste wijnstokken plantte. Maar toen gebeurde alles snel. Hij richtte het bedrijf Sula op en leverde rond de eeuwwisseling de eerste flessen aan de Indiase handel. Varad legt de geografische voordelen van de regio uit: "Samant realiseerde zich dat Nashik, vanwege de unieke ligging in India, een ideale plek zou kunnen zijn voor wijnbouw." Het warme, bijna tropische klimaat overdag, de relatief koele nachten en de jaarlijkse moesson zorgen voor optimale omstandigheden.

"Tijdens het droge seizoen geven we dagelijks water", legt Varad uit. Zijn baas weet niet dat hij met de pers praat. Hij reageerde niet op schriftelijke vragen. Varad moet dus voorzichtig zijn met wat hij zegt; Hij wil geen problemen krijgen.

De werkomstandigheden in de bijna 90 wijnmakerijen in India zijn allesbehalve glamoureus. Varad werkt tien, “soms twaalf uur per dag”, zo vertelt hij. Controles op overtredingen van de werktijden blijven een uitzondering. Zijn maandinkomen schommelt tussen de 160 en 250 euro – geen fooi, maar ook niet riant.

"Ik ben een arbeider, geen wijndrinker."

Varad

Manne Pentil, die een metaalconstructiebedrijf runt aan de rand van Nashik, kent de realiteit van landarbeiders: "De wijnboeren werken vaak onder slechte hygiënische omstandigheden of zonder adequate bescherming, wat hun gezondheid kan schaden." Wijnboeren zijn, net als veel andere werknemers in India, slecht georganiseerd, zegt Pentil. Ongeveer 90 procent van de werknemers in India werkt in sectoren zonder noemenswaardige vakbondsvertegenwoordiging. Varad zegt ook dat hij bij het wijnhuis niet georganiseerd is. "Wat is het nut daarvan?" zegt hij terwijl hij met zijn hand zwaait. Hij gelooft niet in het nut van een vakbond die hem vertegenwoordigt in arbeidsrechtelijke zaken. Varad heeft nog nooit een voet op het terras gezet met de rijke wijngasten. “Ik ben een arbeider, geen wijndrinker”, stelt hij nuchter vast. Van zijn salaris kan hij zich zeker wijn veroorloven, maar hij investeert het geld liever in de opleiding van zijn twee kinderen. In een land met 1,4 miljard inwoners en moordende concurrentie is opleiding meer dan waar ook bepalend voor iemands levenspad. Diploma’s lonen – daarom neemt Varad het zware dagelijkse werk in de wijngaarden op zich. Al heeft dat ook een groot nadeel: de lange werkuren zetten het gezinsleven onder druk, zoals Varad peinzend uitlegt terwijl hij water drinkt: "Ik zie mijn familie alleen 's ochtends en 's avonds en als ik wat vrije tijd heb. Maar dat is zeldzaam." Voor hem is een goede balans tussen werk en privéleven nauwelijks denkbaar.

Gewone werknemers en arbeiders hebben slechts één vrije dag per week, en in India zijn er nauwelijks meer dan 15 tot 21 vakantiedagen per jaar. U krijgt pas betaald verlof als u minimaal een jaar in dienst bent bij het bedrijf. Varad wil graag een keer naar Frankrijk reizen om de teeltgebieden daar te leren kennen. Zijn ogen beginnen te stralen als hij denkt: "Frankrijk en wijn", lacht hij, in de hoop daar een wijncultuur te leren kennen die minder exclusief is dan die in zijn thuisland.

De »nd.Genossenschaft« behoort toe aan haar lezers en auteurs. Zij zijn het die met hun bijdragen onze journalistiek voor iedereen toegankelijk maken: wij worden niet gesteund door een mediabedrijf, een grote adverteerder of een miljardair.

Met uw steun kunnen wij het volgende blijven doen:

→ onafhankelijk en kritisch rapporteren → over het hoofd geziene onderwerpen aanpakken → ruimte geven aan gemarginaliseerde stemmen → misinformatie tegengaan

→ linkse debatten bevorderen

Steun ons solidariteitsfonds en help onafhankelijke journalistiek mogelijk te maken.